Ξαφνικός έρωτας; Σήμερα τη σκυτάλη παίρνει το "Το ΒΗΜΑ της Κυριακής! Με δισέλιδο αφιέρωμα παρουσιάζει τα προβλήματα της περιοχής με τίτλο στην πρώτη σελίδα: "Στη Δραπετσώνα δεν έχουμε ζωή..."
Άραγε πρέπει να χαιρόμαστε ή να κλαίμε; Ένα τεράστιο πρόβλημα της περιοχής, το οποίο τόσα χρόνια ήταν αόρατο για όλους τους άλλους, ξαφνικά έγινε πρωτοσέλιδο! "Κάλλιο αργά παρά ποτέ" ή "πίσω έχει η αχλάδα την ουρά";
...
Ρεπορτάζ στην ηλεκτρονική έκδοση της εφημερίδας:
<Περιβαλλοντική «βόμβα» στη Δραπετσώνα – Κραυγή αγωνίας από τους κατοίκους
Ο κάτοικοι της Δραπετσώνας εδώ και χρόνια αγωνίζονται προκειμένου να απομακρυνθούν από την περιοχή τους οι επιβαρυντικές για το περιβάλλον και την υγεία βιομηχανικές εγκαταστάσεις
Σε απόγνωση οι κάτοικοι
Οι τηλεοπτικές εικόνες δεν μπορούν να μεταφέρουν το μέγεθος του προβλήματος. Την έντονη δυσοσμία, το τσούξιμο στον λαιμό, το τσούξιμο στα μάτια. Συμπτώματα που καμιά φορά αναγκάζουν του πολίτες να κλείνουν τα παράθυρά τους. Άλλες φορές, κλείνουν ακόμα και σχολεία.
Η δυσοσμία δεν υποχώρησε ούτε κατά τη διάρκεια της καραντίνας, όταν η κυκλοφορία πλοίων και αυτοκινήτων μειώθηκε δραματικά.
Το ΒΗΜΑ της Κυριακής παρουσιάζει το χρονικό της υπόθεσης:
1)Το 2012 οι εγκαταστάσεις αποκτώνται από την Οil Οne, συμφερόντων Δημήτρη Μελισσανίδη. Από το 2012 και μετά «ξετυλίγεται» μία σειρά συμπτώσεων
2)Τον Απρίλιο του 2014 με απόφαση του τότε Υπουργού περιβάλλοντος Γιάννη Μανιάτη το σχέδιο άλλαξε. Από περιοχή ανάπλασης μετατρέπεται σε περιοχή «μητροπολιτικής παρέμβασης».
3)Το 2018, υπό τον Γιώργο Σταθάκη ψηφίζεται ότι οι βιομηχανίες μπορούν να συνεχίσουν να λειτουργούν για 20 χρόνια από την ημερομηνία μεταβολής της χρήσης γης με την οποία οι δραστηριότητες αυτές καθίστανται μη συμβατές. Δηλαδή ο χρόνος απομάκρυνσης πήγε στο 2035.
Στην τηλεδιάσκεψη των επικεφαλής όλων των παρατάξεων του Δήμου Κερατσινίου –Δραπετσώνας με τον γενικό γραμματέα του υπ. Περιβάλλοντος δεν υπήρξε αποτέλεσμα.
Οι πολίτες ζητούν απαντήσεις από υπουργούς και κυβερνητικούς παράγοντες. Όπως λένε, η Δραπετσώνα απέχει πολύ από τα προστατευμένα προάστια όπου κατοικούν.
Μέχρι πότε το υπουργείο Περιβάλλοντος θα επιτρέπει τη λειτουργία περιβαλλοντικά επιβαρυντικών δραστηριοτήτων σε μία διαχρονικά επιβαρυμένη περιοχή; >
Σε απόγνωση οι κάτοικοι
Οι τηλεοπτικές εικόνες δεν μπορούν να μεταφέρουν το μέγεθος του προβλήματος. Την έντονη δυσοσμία, το τσούξιμο στον λαιμό, το τσούξιμο στα μάτια. Συμπτώματα που καμιά φορά αναγκάζουν του πολίτες να κλείνουν τα παράθυρά τους. Άλλες φορές, κλείνουν ακόμα και σχολεία.
Η δυσοσμία δεν υποχώρησε ούτε κατά τη διάρκεια της καραντίνας, όταν η κυκλοφορία πλοίων και αυτοκινήτων μειώθηκε δραματικά.
Το ΒΗΜΑ της Κυριακής παρουσιάζει το χρονικό της υπόθεσης:
1)Το 2012 οι εγκαταστάσεις αποκτώνται από την Οil Οne, συμφερόντων Δημήτρη Μελισσανίδη. Από το 2012 και μετά «ξετυλίγεται» μία σειρά συμπτώσεων
2)Τον Απρίλιο του 2014 με απόφαση του τότε Υπουργού περιβάλλοντος Γιάννη Μανιάτη το σχέδιο άλλαξε. Από περιοχή ανάπλασης μετατρέπεται σε περιοχή «μητροπολιτικής παρέμβασης».
3)Το 2018, υπό τον Γιώργο Σταθάκη ψηφίζεται ότι οι βιομηχανίες μπορούν να συνεχίσουν να λειτουργούν για 20 χρόνια από την ημερομηνία μεταβολής της χρήσης γης με την οποία οι δραστηριότητες αυτές καθίστανται μη συμβατές. Δηλαδή ο χρόνος απομάκρυνσης πήγε στο 2035.
Στην τηλεδιάσκεψη των επικεφαλής όλων των παρατάξεων του Δήμου Κερατσινίου –Δραπετσώνας με τον γενικό γραμματέα του υπ. Περιβάλλοντος δεν υπήρξε αποτέλεσμα.
Οι πολίτες ζητούν απαντήσεις από υπουργούς και κυβερνητικούς παράγοντες. Όπως λένε, η Δραπετσώνα απέχει πολύ από τα προστατευμένα προάστια όπου κατοικούν.
Μέχρι πότε το υπουργείο Περιβάλλοντος θα επιτρέπει τη λειτουργία περιβαλλοντικά επιβαρυντικών δραστηριοτήτων σε μία διαχρονικά επιβαρυμένη περιοχή; >
