Πιστεύω ότι το σύμπαν έχει το δικό του τρόπο επανεξισορρόπησης των πραγμάτων και των νόμων του όταν αυτά παραμορφώνονται. Η συγκεκριμένη στιγμή που ζούμε, γεμάτη ανωμαλίες και παράδοξα, μας κάνει να σκεφτόμαστε...
Σε μια εποχή που η κλιματική αλλαγή που προκαλείται από περιβαλλοντικές καταστροφές έχει φτάσει σε ανησυχητικά επίπεδα, η Κίνα εξαρχής, και πολλές χώρες που θα ακολουθήσουν, αναγκάζονται να αποκλειστούν, η οικονομία καταρρέει, αλλά ταυτόχρονα η ρύπανση μειώνεται σημαντικά. Ο ατμοσφαιρικός αέρας βελτιώνεται. Χρησιμοποιούμε μάσκες, αλλά αναπνέουμε...
Σε ιστορική στιγμή κατά την οποία ορισμένες ιδεολογίες και πολιτικές πράξεις που καθιερώνουν διακρίσεις, με ισχυρές αναφορές σε ένα ασήμαντο παρελθόν, επανενεργοποιούνται σε όλο τον κόσμο, υπάρχει ένας ιός που μας κάνει να βιώνουμε ότι, μέσα σε μια στιγμή, μπορούμε να γίνουμε εμείς οι διακρίσεις, οι διαχωρισμένοι, οι αποκλεισμένοι στα σύνορα, όσοι μεταφέρουν επικίνδυνες ασθένειες. Ακόμα κι αν δεν φταίμε εμείς. Ακόμα κι αν είμαστε οι λευκοί, οι δυτικοί και ταξιδεύουμε στη διακεκριμένη θέση.
Σε μια κοινωνία που βασίζεται στην παραγωγικότητα και την κατανάλωση, στην οποία όλοι τρέχουμε «14» ώρες την ημέρα πίσω από, δεν ξέρουμε τι! χωρίς Σάββατα ή Κυριακές, χωρίς αργίες στο ημερολόγιο, αγχωμένοι ανά πάσα στιγμή, έρχεται η στάση, το επιβεβλημένο στοπ! Κλεισμένοι στο σπίτι, μέρες και μέρες. Αντιμέτωποι με το χρόνο, του οποίου έχουμε χάσει την αξία, αν αυτή δεν είναι μετρήσιμη ως αποζημίωση, σε χρήμα. Είμαστε ικανοί ακόμη να χρησιμοποιήσουμε το χρόνο μας;
Σε μια εποχή που η ανατροφή των παιδιών μας, λόγω των καταστάσεων, συχνά ανατίθεται σε άλλους και σε ιδρύματα, ο ιός κλείνει τα σχολεία και μας αναγκάζει στην εξεύρεση εναλλακτικών λύσεων, ξαναφέρνοντας κοντά τις μητέρες και τους μπαμπάδες με τα παιδιά τους. Μας αναγκάζει να ξαναβρούμε τη ζεστασιά της οικογένειας.
Σε μια διάσταση στην οποία οι σχέσεις, η επικοινωνία, η κοινωνικότητα, παίζονται κυρίως στο "μη χώρο" του εικονικού, του κοινωνικού δικτύου, δίνοντάς μας την ψευδαίσθηση της εγγύτητας, ο ιός αφαιρεί αυτή την πραγματική εγγύτητα, την ουσιαστική: χωρίς αγγίγματα, χωρίς φιλιά, χωρίς αγκαλιές, από απόσταση, στο κρύο της μη επαφής. Πόσο, αλήθεια, έχουμε λάβει αυτές τις χειρονομίες και το νόημά τους ως δεδομένο;
Σε μια κοινωνική φάση, όπου η σκέψη αποκλειστικά για το δικό μου κήπο, έχει γίνει ο κανόνας, ο ιός μας στέλνει ένα σαφές μήνυμα: η μόνη διέξοδος είναι η αμοιβαιότητα, η αίσθηση του ανήκειν, η κοινότητα, η συναίσθηση του ότι είμαστε μέρος ενός μεγαλύτερου συνόλου το οποίο πρέπει να φροντίσουμε και αυτό να φροντίσει εμάς.
Η κοινή ευθύνη, η αίσθηση ότι από τις πράξεις μας εξαρτάται όχι μόνο η δική μας μοίρα, αλλά και η μοίρα όλων όσοι βρίσκονται κοντά μας και γύρω μας. Και ότι εμείς εξαρτόμαστε από αυτούς. Έτσι, αν σταματήσουμε το κυνήγι των μαγισσών, αν πάψουμε να αναρωτιόμαστε για το ποιος φταίει ή γιατί όλα αυτά συνέβησαν, και αρχίσουμε να σκεπτόμαστε τι μπορούμε να μάθουμε από αυτό, νομίζω ότι όλοι μας έχουμε πολλά να συλλογισθούμε και να πράξουμε.
Γιατί φυσικά, με το σύμπαν και τους νόμους του, είμαστε χρεωμένοι. Ο ιός μας το εξηγεί, με μεγάλο κόστος." (Cit. F. MORELLI) Μετάφραση π. Μάριος Ρήγος
Σύμφωνα με την ανάρτηση του π. Μ.Ρήγου ο F. MORELLI είναι ψυχίατρος, ψυχοθεραπευτής και φιλόσοφος γνωστός στο ευρύ κοινό της Ιταλίας. Είναι επίσης συγγραφέας και έχει γράψει πολλά βιβλία ψυχιατρικής. Γεννημένος στο Μιλάνο, στις 5 Νοεμβρίου 1948, είναι ένα από τα πιο παραγωγικά μυαλά στον τομέα της ψυχολογίας. Αποφοίτησε από την Ιατρική και τη Χειρουργική στην Παβία, το 1974 υπηρέτησε στο στρατό στην Τεργέστη. Εδώ είναι που έκανε μια σημαντική έρευνα για σχεσιακά θέματα στο στρατό. Ο Μορέλι ειδικεύεται στην Ψυχιατρική.
