Αν σήμερα θεωρούμε την ποιητική αξία του
Κωνσταντίνου Καβάφη κάτι το δεδομένο, αυτό δεν ίσχυε πάντα. Τον
κατέκριναν, τον χλεύασαν σε μεγάλο βαθμό, τον παρώδησαν και πολλοί
προσπάθησαν να αποδείξουν πως όσα έγραφε «δεν συνιστούσαν ποίηση». Και
αυτό συνέβαινε όχι μόνο όσο ζούσε αλλά και μετά το θάνατό του.
Δεν έχει υπάρξει και ελπίζω να μην
υπάρξει πιο «κακοποιημένος» από τους αναγνώστες και κάποιους
εκπαιδευτικούς - εξεταστές ποιητής από τον Κωνσταντίνο Καβάφη. Είναι ο
ποιητής που έχει διαβαστεί αποσπασματικά όσο κανένας άλλος, που έχει
αναλυθεί κατά λέξη όσο κανένας άλλος- σε τέτοιο βαθμό που χάνεται
ολότελα το νόημά του, σε τέτοιο βαθμό που οτιδήποτε ζωντανό μέσα του
ασφυκτιά και πεθαίνει. Είναι αυτός που όλοι έχουμε διαβάσει δίστιχά του
χωρίς να γνωρίζουμε το συγκείμενο (το context) και –όπως είναι
μαθηματικά λογικό και αναμενόμενο- βγάλαμε βεβιασμένα συμπεράσματα. Το
«τι θέλει να πει ο ποιητής», κυρίες και κύριοι, δεν είναι ποτέ ο
αυτοσκοπός και –ευτυχώς- δεν υπάρχει σωστή απάντηση.
Πρώτον, κανείς δεν μπορεί να ξέρει τι
θέλει να πει ο ποιητής γιατί δεν τον έχεις μπροστά σου να τον ρωτήσεις
και να σου απαντήσει. Το να μαντεύει ο καθένας τι μπορεί να είχε στο
μυαλό του ο Καβάφης και να θέτει την εικασία του ως δεδομένο και
απαράβατο κανόνα, είναι ακριβώς το αντίθετο από τον ίδιο τον σκοπό της
Ποίησης.Το να ζητείται από τον κάθε μαθητή- σπουδαστή- φοιτητή να μάθει
απ’έξω την προσωπική θεωρία του οποιουδήποτε -κατά τ’άλλα
πολυδιαβασμένου και μορφωμένου ερευνητή- και να είναι σε θέση να την
αναπαράγει κατά λέξη, είναι, για μένα, έγκλημα.
Επίσης, ένα ποίημα είναι –ευτυχώς και
πάλι- κάτι πολύ προσωπικό και εξατομικευμένο και λέει άλλα πράγματα στον
καθένα ανάλογα με την ηλικία του, το χαρακτήρα του, τα βιώματά του, τα
όνειρά του, τους εφιάλτες του, τις εμμονές του, το βλέμμα του, τον τρόπο
που αγγίζει, τον τρόπο που μυρίζει. Ένα ποίημα μού λέει άλλα πράγματα
από αυτά που λέει σε σένα και λέει άλλα πράγματα σε μένα στα 20 και άλλα
στα 30 μου. Ακριβώς εκεί έγκειται και η ομορφιά του.
Ας μάθουμε επιτέλους στους ανθρώπους να σκέφτονται και όχι τι να σκέφτονται.
1. Τον φόβο σου μόνο εσύ μπορείς να τον
θρέψεις και μόνο εσύ μπορείς να τον καταστρέψεις. Τα τέρατα ζουν μέσα
σου και στο χέρι σου είναι μόνο αν θα τα αφήσεις να μεγαλώσουν ή όχι. Ή,
όπως λέει και ο Καβάφης, «Τους Λαιστρυγόνας και τους Κύκλωπας,τον άγριο
Ποσειδώνα δεν θα συναντήσεις,αν δεν τους κουβανείς μες στην ψυχή σου,αν
η ψυχή σου δεν τους στήνει εμπρός σου».
3. Αυτά που δεν λες, αυτά που δεν ζεις,
αυτά που δεν θες να παραδεχθείς ούτε στον εαυτό σου, τα απωθημένα και τα
καταπιεσμένα σου ένστικτα είναι αυτά που θα έρθουν μια μέρα και θα σε
εκδικηθούν, θα σε πνίξουν.Μην καταπιέζεις τον εαυτό σου, μην δημιουργείς
αδιέξοδα εκεί που δεν υπάρχουν. Ζήσε.
4. Πόθος. Έρωτας. Σεξ. Αγάπη. Οι μεγαλύτερες κινητήριες δυνάμεις. Απόλαυσέ τες.
5. Δεν έχουν σημασία μόνο αυτά που
ζήσαμε. Ίσως μεγαλύτερη σημασία έχουν αυτά που δεν ζήσαμε. Οι έρωτες οι
ανεκπλήρωτοι, όλα τα «σ αγαπώ» που τσιγκουνευτήκαμε, όλα τα σώματα που
αγγίξαμε μόνο νοητά, όλα τα χείλη που ονειρευτήκαμε αλλά φοβηθήκαμε να
φιλήσουμε. Ίσως τα «όχι» μας μας έκαναν αυτό που είμαστε, όχι τα «ναι»
μας. Ίσως.
6. Ό,τι αρχίζει, θα τελειώσει. Ό,τι δεν
αρχίσει δεν θα τελειώσει και ποτέ. Έρωτας δεν είναι μόνο ό,τι
εκπληρώθηκε- είναι και ό,τι πόθησες. Ίσως γι’ αυτό μας τρώνε για πάντα
οι ανεκπλήρωτοι έρωτες. Δεν πεθαίνουν γιατί δεν κατάφεραν να γεννηθούν.
7. Το να παραδεχθούμε ότι κάτι πέθανε,
ότι έκανε τον κύκλο του, ότι δεν είναι πια ό,τι ήταν, ότι το χάσαμε για
πάντα, δεν είναι εύκολη υπόθεση. Η μόνη λύση είναι, όμως, να
αποχαιρετήσεις αυτό που φεύγει «σαν έτοιμος από καιρό, σα θαρραλέος».
Τουλάχιστον «σαν». Μέχρι να γίνεις θαρραλέος