Σε
ένα ιδανικό κόσμο, ο διάλογος και η αντιπαράθεση θα είχαν ως σκοπό την
αποκάλυψη της αλήθειας ή τουλάχιστον τη σύγκλιση των απόψεων … Όμως ο
πραγματικός κόσμος κάθε άλλο παρά ιδανικός είναι, και οι άνθρωποι δεν επιδιώκουν να φτάσουν στην αλήθεια, αλλά να
επικρατήσουν στις διάφορες αντιπαραθέσεις· ούτε επιζητούν το καλύτερο για του πολλούς, αλλά το καλύτερο για τον
εαυτό τους … Επομένως, όλα τα διαθέσιμα τεχνάσματα στρεψοδικίας πρέπει να
επιστρατευτούν προκειμένου να υπερασπιστεί κάποιος τον εαυτό του, ξεγλιστρώντας
από τη δύσκολη θέση, αποφεύγοντας τις ερωτήσεις, απαντώντας με ευλογοφανείς
αοριστίες, εκτρέποντας και διαστρεβλώνοντας το θέμα ελισσόμενος, προσπαθώντας
πάντα να φαίνεται ειλικρινής ενώ είναι το αντίθετο. Αυτή είναι η φύση των
αντιπαραθέσεων στο μεγαλύτερο μέρος της πολιτικής και δημόσιας ζωής, η οποία ως
εκ τούτου δεν αποτελεί κονίστρα διαλόγου αλλά εξευτελισμού.
Εκείνοι που επινόησαν την αμφιλεγόμενη
τέχνη της επικράτησης σε μια αντιπαράθεση, ακόμη κι αν αυτό ήταν μια προσπάθεια να κάνουν τη χειρότερη περίπτωση
να φαίνεται ως η καλύτερη ήταν οι
σοφιστές της αρχαίας Αθήνας, τους οποίους ο Σωκράτης και ο εξίσου διάσημος
μαθητής του, Πλάτωνας, απεχθανόταν διότι δεν έδειχναν κανένα ενδιαφέρον για την
αλήθεια και (ακόμη χειρότερα κατά τον Σωκράτη) αμείβονταν για να διδάξουν τα
τεχνάσματά τους.
Ο Άρτουρ Σοπενχάουερ, ένας από τους μεγαλύτερους φιλοσόφους του 19ου
αιώνα, αναγνώρισε όλα τα τεχνάσματα και
τους ανειλικρινείς τρόπους της ρητορικής που χρησιμοποιούντο στις μέρες του,
… και σαν απάντηση έγραψε το οξύ έργο
του Η τέχνη του να έχεις πάντα δίκιο.
Αυτή
η ανατρεπτική μικρή πραγματεία παρουσιάζεται ως εγχειρίδιο επικράτησης έναντι
οποιοιδήποτε αντιπάλου σε μια αντιπαράθεση. «Εριστική διαλεκτική» έγραψε ο ίδιος ο Σοπενχάουερ, …, «είναι η τέχνη του να λογομαχεί κανείς - και να λογομαχεί με τέτοιο τρόπο ώστε να
υπερασπίζεται επαρκώς τις θέσεις του – είτε έχει δίκιο είτε έχει άδικο». …
«Σε μια αντιπαράθεση, πρέπει να αγνοήσουμε την αντικειμενική αλήθεια, ή μάλλον
να την εκλάβουμε ως μια τυχαία συγκυρία, και να επικεντρωθούμε μόνο στην
υπεράσπιση της θέσης μας και στην αντίκρουση της θέσης του αντιπάλου».
Ασφαλώς,
η αληθινή πρόθεση του Σοπενχάουερ ήταν
να επιστήσει την προσοχή των αναγνωστών του στα τεχνάσματα που χρησιμοποιούν
κατά κόρον οι υπόλοιποι, είτε πρόκειται για πολιτικούς είτε για
δημοσιογράφους, διαφημιστές ή εμπόρους. Προφασιζόμενος ότι διδάσκει τη
«στρεψοδικία» (όπως χαρακτήρισε αργότερα ο ίδιος τη ρητορική), στην
πραγματικότητα δίδαξε πώς να την αναγνωρίζει κανείς και, κατ’ επέκταση, πώς να
την αντιμετωπίζει.
Τα
τεχνάσματα που περιγράφει ο Σοπενχάουερ είναι ποικίλα. Εκνεύρισε τον αντίπαλό
σου, κάνε προσωπική επίθεση στον ίδιο και στα επιχειρήματά του, κάνε του τόσο
πολλές ερωτήσεις ώστε να τον μπερδέψεις, εάν αρνείται μια θέση, διατύπωσέ την
αλλιώς ώστε να φαίνεται πως τη δέχεται, … κ.ο.κ. …
Ο Σοπενχάουερ, παρά τη σοβαρότητα με την οποία περιγράφει τα
κακόβουλα αυτά τεχνάσματα και παρά τη γενικότερη απαισιόδοξη άποψή του για την
ανθρώπινη φύση, τασσόταν σαφώς κατά της ρητορικής. Το δόγμα που ακολουθούσε ήταν το vitan impendere vero («αφιέρωσε τη ζωή σου στην αλήθεια»), κι
αυτή η μικρή πραγματεία ακολουθεί κατά κάποιον τρόπο το δόγμα αυτό, διότι
φανερώνει ακριβώς τι δεν πρέπει να κάνει όποιος θέλει να είναι αληθινός και
ειλικρινής σε μια αντιπαράθεση.
Από την εισαγωγή του A. C. Grayling στο Άρτουρ Σοπενχάουερ, Η
τέχνη του να έχεις πάντα δίκιο πηγή