Ήταν παρότρυνση συνεργάτιδας: «Πρέπει οπωσδήποτε να δεις αυτό το video στο YouTube!», αναφερόμενη στη φετινή χριστουγεννιάτικη καμπάνια της Unicef.
Πράγματι, ευφυέστατη, πνευματώδης πρωτοβουλία της οργάνωσης των Ηνωμένων Εθνών, που σημειωτέον ιδρύθηκε για να βοηθήσει τα παιδιά της Ευρώπης, της Μέσης Ανατολής και της Κίνας μετά το τέλος του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου. Έκτοτε, η γνωστή σε όλους δράση της χαίρει εκτίμησης, ενίοτε συζητιέται, πόσους όμως υποστηρικτές έχει στη χώρα μας;
Η απάντηση είναι: Αρκετούς, αλλά όχι όσους θα έπρεπε. Κι αυτό, γιατί αναλογιζόμενος κανείς τι προσφέρει ακόμη κι ένα ευτελές ποσό διαχειριζόμενο σωστά σε ένα «τριτοκοσμικό» κράτος, πιθανόν να αποκτήσει τύψεις… που όμως, όχι… δεν είναι το ζητούμενο!
Το ζητούμενο είναι να ευοδωθεί, δυναμικά και μόνιμα όμως, η έννοια του εθελοντισμού και της πρωτοβουλίας σε κοινωνίες όπως η ελληνική. Δεν είναι λίγα τα προβλήματα που αντιμετωπίζει ο Έλληνας, ούτε λίγες οι μάχες που δίνει –ειδικά τους τελευταίους μήνες- για να επιβιώσει σε ένα κράτος που τον σπρώχνει με «πολιτική αγένεια» στα σύνορά του…
Όμως, δεν είναι και λίγες οι δυνάμεις του πολίτη, που όταν πραγματικά θέλει να δραστηριοποιηθεί και να προσφέρει, τότε θα το κάνει. Ειδικά σε δύσκολες περιόδους και εν μέσω δυσμενών συνθηκών. Κι αυτό αποτυπώνεται φέτος: Φιλανθρωπικές εκδηλώσεις, εθελοντικές συμμετοχές σε διοργανώσεις συσσιτίων, bazaar, δράσεις υπέρ των αδυνάτων συναντώνται παντού στην πόλη, με τη συμμετοχή να είναι πρωτόγνωρα μαζική.
Είναι, πλέον, σχεδόν σίγουρο αυτό που κάπου είχα διαβάσει: οι δυσκολίες σμιλεύουν ανθρώπους, κάνοντάς μας τελικά καλύτερους, μας φέρνουν κοντύτερα αναμεταξύ μας, κι αρκούν πάλι τα λίγα. Απαξιώνονται τα πολλά. «Προσωρινά», θα αντιτείνει κανείς. Εντάξει, αλλά είναι κι αυτό μια αρχή!
Ακολουθεί προσωπική μου σκέψη που στριφογυρνά στο μυαλό κάθε χρόνο τέτοιες μέρες, στην εκπνοή του… Υπό άλλες συνθήκες δεν θα τη μοιραζόμουν παρά αποκλειστικά με τον εαυτό μου. Ο σκοπός όμως, λένε, «αγιάζει τα μέσα».
Στις μέρες των γιορτών κάνω, πολλά χρόνια τώρα, απολογισμό: Τι προσέφερα –γενικώς και αδιαλείπτως- χωρίς όμως να αντιπαραβάλλω τι μου προσφέρθηκε. Τι παρείχα; Σε ποιόν; Αρκούσε;
«Ποτέ δεν αρκεί», είναι η προσωπική μου απάντηση. Πλέον, η ηχώ της παραδίπλα ατάκας είναι λίγο ασθενέστερη. Τα τελευταία δύο χρόνια είμαι ανάδοχος ενός παιδιού από το Μπαγκλαντές, της Αναμίκα, 9 ετών. Είναι κάτι για το οποίο μιλώ μόνο όταν ερωτηθώ σχετικά, θεωρώ όμως ότι αναφέροντάς το, τελικά, εν μέσω τέτοιου κλίματος και σε εορταστική περίοδο, ενδεχομένως να κινητοποιήσω συμπολίτες μου να με ακολουθήσουν.
Στην κοινότητα Ντακόουπ, όπου ζει η Αναμίκα, το νερό είναι σπάνιο και ακριβό αγαθό. Οι κάτοικοι εξαρτώνται πλήρως από το νερό της βροχής, το οποίο όμως δεν συλλέγεται εύκολα αφού δεν υπάρχουν οι αναγκαίες δεξαμενές. Εκεί, οι κάτοικοι ζουν σε παράγκες από χορτάρι, άχυρο και λαμαρίνα, εκτεθειμένοι στο κρύο του χειμώνα και τις έντονες βροχοπτώσεις την περίοδο των μουσώνων.
Λίγους μήνες μετά τον Φεβρουάριο του 2010, όταν ξεκίνησα το εν λόγω πρόγραμμα της Actionaid, λαμβάνοντας την πρώτη ενημέρωση για την πορεία εξέλιξης και ενίσχυσης της κοινότητας του παιδιού, δάκρυσα στο θέαμα της πρώτης φωτογραφίας του κοριτσιού να κοιτά το φακό με απορία -προφανώς λόγω της φωτογραφικής μηχανής.
Λίγο καιρό μετά, δάκρυσα -χαμογελώντας όμως- λαμβάνοντας επόμενη ενημέρωση με φωτογραφία του κοριτσιού να χαμογελά επειδή, αφενός του το ζήτησα σε προηγούμενη επιστολή, αλλά και γιατί -όπως με ενημέρωναν στο δελτίο πορείας του παιδιού- τρεφόταν πλήρως και ξεκίνησε το σχολείο…
Δεν ξέρω αν ο Άγιος Βασίλης θα πάει φέτος σε κάποιον «εναλλακτικό» προορισμό της Ασίας, πέραν των «συμβεβλημένων». Δεν το νομίζω.
Αυτό που ξέρω είναι ότι, έστω νοητά, φέτος θα κάνω «ρεβεγιόν» στο Ντακόουπ του Μπαγκλαντές.
ActionAid Hellas: http://www.actionaid.gr/Unicef Hellas: http://www.unicef.gr/
