Συντάκτης: Παν. Δ. Παναγιώτου
Ζούμε μια «τρελή» αντιστροφή ρόλων. Παρότι το περασμένο καλοκαίρι οι οπαδοί του «ναι» (Ν.Δ., ΠΑΣΟΚ, Ποτάμι, ΔΗΜΑΡ και Λεβέντης) ψήφισαν από κοινού με τον ΣΥΡΙΖΑ το τρίτο Μνημόνιο –και πολύ σωστά– για να παραμείνει η χώρα στο ευρώ, σήμερα «νίπτουν τας χείρας»! Λες και το Μνημόνιο δεν θα είχε περιοριστικές πολιτικές…
Λες και θα ήταν «δρόμος περιπάτου», χωρίς κόστος… Λες και οι ίδιοι δεν υπέγραψαν και εφάρμοσαν χειρότερα, από άποψη περικοπών, μνημόνια τα προηγούμενα χρόνια, που οδήγησαν τη χώρα (μαζί με τις παλαιότερες κυβερνητικές τους ευθύνες) στη σημερινή οιονεί χρεοκοπία.
Η Ευρώπη αντίθετα καλωσορίζει, ως αναγκαίο, αξιόπιστο, μεταρρυθμιστικό και συνεπές με τα συμφωνηθέντα, το πρόγραμμα του ΣΥΡΙΖΑ και η ελληνική… ευρωπαϊκή αντιπολίτευση, όλων των αποχρώσεων, το… απορρίπτει συνολικά και μετά βδελυγμίας! Σύσσωμοι οι Ευρωπαίοι σοσιαλιστές (Ολάντ, Γκάμπριελ, Σουλτς, Πιτέλα, Ρέντσι κ.ά.) και η προοδευτική Ευρώπη –ακόμα και συντηρητικές ηγετικές προσωπικότητες του Λαϊκού Κόμματος και της Κομισιόν– χαιρετίζουν και υποστηρίζουν τον Τσίπρα και την προσπάθεια που κάνει, εκτός από… τους Ελληνες κεντροαριστερούς, σοσιαλιστές, σοσιαλδημοκράτες κ.λπ.! Προφανώς, θεωρούν τους Ευρωπαίους ομοϊδεάτες τους ή «κουτόφραγκους» ή «ανθέλληνες»…
Δυστυχώς, έχουμε γίνει μάρτυρες ενός φανατικού και απαράδεκτου λαϊκισμού από μη… λαϊκιστές! Αντι-ευρωπαϊσμού από… ευρωπαϊστές! Και αντι-μεταρρυθμισμού από… μεταρρυθμιστές!
Πρόκειται για μια αδιέξοδη και «τυφλή» αντι-κυβερνητική στρατηγική, χωρίς την αναγκαία ευρωπαϊκή συνέπεια που απαιτείται από ευρωπαϊκά πολιτικά κόμματα. Εκ των πραγμάτων, όσο προχωράει ομαλά το συμφωνημένο πρόγραμμα και με τα ανταποδοτικά οφέλη του τόσο θα γίνεται πιο «άσφαιρη» η στάση τους.
Η υιοθέτηση από πλευράς της… (ευρωπαϊκής) αντιπολίτευσης μιας άκριτης «καταστροφολογίας» οδήγησε τις τελευταίες ημέρες σε πολιτικά ατυχέστατες επιλογές. Ενδεικτικά: Ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας, με αφορμή μια δήλωσή του, χαρακτηρίστηκε… δραχμιστής! Η προσπάθεια «απομόνωσης» του ΣΥΡΙΖΑ έφερε τραγελαφικές τοποθετήσεις…
Η αποκάλυψη των WikiLeaks αντιμετωπίστηκε ως υποκλοπή και όχι ως αποκάλυψη μιας απόπειρας εκβιασμού της ελληνικής κυβέρνησης από το ΔΝΤ, που εξάλλου επιβεβαιώθηκε. Η διαπραγμάτευση θεωρήθηκε «αφελώς» «θέατρο» ή σκόπιμη καθυστέρηση, ενώ είναι προφανές το αντίθετο.
Η επιστολή Τσακαλώτου στους Ευρωπαίους ομολόγους του για τις θέσεις της χώρας (αντίστοιχα έπραξε και η Λαγκάρντ για το ΔΝΤ) εμφανίστηκε ως… πανικός και όχι ως αυτό που ήταν: μια επιβεβλημένη διαπραγματευτική τακτική.
Τέλος, η κ. Γεννηματά δήλωσε στη Βουλή ότι ο Τσίπρας «έχει γίνει το δεξί χέρι του Σόιμπλε»! Να υποθέσουμε ότι είναι η… ευρωπαϊκή απάντηση της αντιπολίτευσης στις αιτιάσεις περί «γερμανοτσολιάδων»;
Εύγε!
Το ερώτημα είναι, γιατί αυτή η στάση από φιλοευρωπαϊκές δυνάμεις; Δεν αντιπολιτεύονται ευρωπαϊκά. Καταστροφολογούν και γκρινιάζουν, έξω από την ευρωπαϊκή λογική που, υποτίθεται, πρεσβεύουν φανατικά…
Οντως, ο ΣΥΡΙΖΑ ως αντιπολίτευση «δαιμονοποίησε» τις τότε κυβερνήσεις ως «μνημονιακές», χωρίς να μετατρέψει την κριτική του σε ρεαλιστική ευρωπαϊκή πολιτική σταδιακής απαγκίστρωσης από τα Μνημόνια, πράγμα που τώρα κάνει ως κυβέρνηση. Βέβαια, για το παρελθόν «πληρώνει» πολιτικά ακριβά σήμερα…
Ομως αυτό δεν δικαιολογεί τη στάση της ελληνικής ευρωπαϊκής αντιπολίτευσης, που για μικροκομματικούς λόγους «δαιμονοποιεί» τις πολιτικές του ΣΥΡΙΖΑ συλλήβδην, παραβλέποντας την ευρωπαϊκή διάσταση της πολιτικής του (με τα δικά της φυσικά χαρακτηριστικά) που όμως γίνεται απολύτως αποδεκτή από τους Ευρωπαίους εταίρους και έχει ιδιαίτερη συμπαράσταση από ευρύτερες προοδευτικές δυνάμεις της Ευρώπης.
Αυτό θα το «πληρώσει» πολιτικά η αντιπολίτευση. Και θα γίνει πιο σαφές όσο θα μπαίνουμε στην κανονικότητα και θα… αντιδρούν μικροπολιτικά οι μέχρι χθες υπέρμαχοι της κανονικότητας ευρωπαϊστές!
Οπαδός του… τζάμπα «ναι» δεν μπορεί σήμερα να είναι κανένας, μετά έξι χρόνια εμπειρίας.
Το «σύμπλεγμα» κρατικοδίαιτων συμφερόντων και ΜΜΕ με δική του ατζέντα καλλιεργεί ένα εμφυλιοπολεμικό κλίμα που δηλητηριάζει την πολιτική ζωή της χώρας και την οδηγεί σε νέο φαύλο κύκλο, με στόχο την εξυπηρέτηση απαράδεκτων απαιτήσεων. Αυτό πρέπει πάση θυσία να αποτραπεί, για το καλό της χώρας. Τα ευρωπαϊκά κόμματα της αντιπολίτευσης έχουν χρέος να σταθούν στο ύψος τους και να πάρουν αποστάσεις από τέτοιου τύπου πρακτικές. Διαφορετικά θα «βυθιστούν» μαζί με τα συμφέροντα αυτά καθώς η σχετική «στρατηγική» τους θα καταρρεύσει μέσα από τις αντιφάσεις της.
Πάντως με τις τελευταίες εξελίξεις, εφόσον ολοκληρωθούν, όπως όλα δείχνουν, θετικά, οι πολιτικές πρωτοβουλίες περιέρχονται αποκλειστικά στα χέρια του κ. Τσίπρα και τα «διάφορα σενάρια» εκτάκτου ανάγκης μπαίνουν προς το παρόν στην «κατάψυξη»… πηγή: efsyn
