Εντός εκτός & επί τ' αυτά

Λίγο καθυστερημένα, αλλά δυο λόγια για τη συνεδρίαση του δημοτικού συμβουλίου για την ανάπλαση της πρωην βιομηχανικής ζώνης Δραπετσώνας.

Στις 25-11-2014 έγινε η αναμενόμενη  συνεδρίαση για την ανάπλαση. 
Στην αίθουσα παραβρέθηκαν, εκτός των δημοτικών συμβούλων,  φορείς που συμμετέχουν στο συντονιστικό όργανο φορέων, παλιοί δημοτικοί σύμβουλοι, παλιοί πολιτικοί, και λίγοι πολίτες.
Για τη σπουδαιότητα του θέματος, η κινητοποίηση και η συμμετοχή δημοτών ήταν μικρή. Δεν δόθηκε δημοσιότητα στο θέμα, δεν παραβρεθήκαν βουλευτές της περιοχής, για να τοποθετηθούν και να αναλάβουν δεσμεύσεις, ίσως να μην καλέστηκαν, ούτε ήταν παρούσα η περιφερειάρχης, η οποία θα πρέπει να έχει λόγο για το θέμα!
Ακόμα για τη συνεδρίαση δεν υπήρχε συγκεκριμένη γραπτή εισήγηση και στο τέλος δεν υπήρξε καμία απόφαση, η οποία θα οριοθετούσε το θέμα και θα δέσμευε για τις επόμενες κινήσεις ή έστω η συνεδρίαση δεν κατέληξε σε ένα πλαίσιο αρχών, ομόφωνα ψηφισμένο, το οποίο να δείχνει την κατεύθυνση από εδώ και πέρα! Όμως το δημοτικό συμβούλιο συνεδριάζει, όχι για να διαπιστώνει, αλλά για να παίρνει αποφάσεις τις οποίες οφείλει να υλοποιεί η δημοτική αρχή.   

Η συζήτηση ήταν ανιαρή, προβλεπόμενη, πρόχειρη. Όσο περνούν τα χρόνια φαίνεται το κακό που έχει κάνει η τηλεόραση σε όλους. Το δημοτικό συμβούλιο λειτουργεί, σχεδόν, με όρους τηλεοπτικού πάνελ. Εντυπωσιακές ατάκες, γενικόλογες τοποθετήσεις, ισορροπίες, προσεκτικές αιχμηρές διατυπώσεις, τεράστιες εισαγωγές, ανώφελα χαμόγελα, κτυπήματα στην πλάτη. Δυστυχώς για μια ακόμα φορά υπήρξαν κοινότυπες διαπιστώσεις,  όμορφα λόγια, επαναστατική διάθεση και μια κουραστική πολυλογία για ένα θέμα για το οποίο έχει χυθεί πολύ μελάνι, έχουν γίνει κινητοποιήσεις, έχουν γίνει συνεδριάσεις, ημερίδες κ.λπ. Εν ολίγοις, τίτλος για τη συνεδρίαση:  «άνθρακες ο θησαυρός».
Εξαίρεση ήταν η παρουσία δημοτών και φορέων. Στις ξεκάθαρες τοποθετήσεις τους φάνηκε μόνο η αγωνία για την περιοχή, το ενδιαφέρον και η αγάπη τους για την πόλη και για τον χώρο της ανάπλασης… 

Από τους υπόλοιπους, οι περισσότεροι έβαλαν τις διαχωριστικές γραμμές, επισήμαναν τους αστερίσκους που είχαν βάλει παλιά, αυτοεπαίνεσαν δράσεις και παλιές προσπάθειες τους και γενικότερα η αίσθηση ήταν ότι υπήρχε μια υποχρέωση και προσπάθησαν να τη διεκπεραιώσουν, καταγράφοντας την παρουσία τους.

Στο παρελθόν, ακολουθώντας την ίδια τακτική, με ατελείωτες συζητήσεις, διαφωνίες για την καταγραφή της άποψης, αναποφασιστικότητα, πολύμηνες μελέτες, χάθηκαν χρόνια, χάθηκαν ευκαιρίες και σήμερα έχει αλλάξει το νομοθετικό καθεστώς (ρυθμιστικό 2014, δεν μας επιτρέπουν ως Τοπική Αυτοδιοίκηση να έχουμε γνώμη και προτάσεις) και η υπόθεση ανάπλαση της πρώην βιομηχανικής ζώνης Δραπετσώνας μοιάζει σαν όνειρο απατηλό. 

 Κατά τη διάρκεια της συνεδρίασης ακούστηκαν απόψεις εντελώς αντίθετες. Και, από την άποψη για πράσινο παντού έως στην βιώσιμη ανάπτυξη, υπάρχει απόσταση. Όμως υπήρξαν και ενδιάμεσες, ενδιαφέρουσες προτάσεις, όπως για προσπάθεια ανάκλησης της άδειας λειτουργίας των βιομηχανικών εγκαταστάσεων,  ενέργειες-πρωτοβουλίες για διάνοιξη της οδού που οδηγεί στον όρμο Σφαγείων - ελεύθερη πρόσβαση των κατοίκων,  απαλλοτρίωση εδαφών γύρω από βιομηχανίες, διαμόρφωση χώρων για χρήση από τους πολίτες,  συστηματική παρουσία μέσα στο χώρο της Ανάπλασης με δράσεις, παρεμβάσεις, προβολές, εκδηλώσεις ώστε να εξασφαλιστεί το ουσιαστικό και λειτουργικό «άνοιγμα» της περιοχής της Ανάπλασης στους πολίτες. Προτάσεις οι οποίες θα μπορούσε να συζητηθούν και να καταγραφούν σε απόφαση ως βήματα με συγκεκριμένο χρονοδιάγραμμα. 

Από εκεί και πέρα στη σημερινή συγκυρία, εκτός από το δυσμενές κλίμα με τον χαρακτηρισμό της περιοχής (απόφαση Μανιάτη), υπάρχουν και  ευνοϊκά δεδομένα, όπως η πτώση στις αξίες της γης, η νέα περιφερειακή αρχή, οι εκλογές που έρχονται, οπότε η Δημοτική Αρχή δεν πρέπει να χάσει χρόνο. 

Άμεσα, θα ήταν ωφέλιμο, να διαμορφώσει πρόταση με πολύ συγκεκριμένες θέσεις για όσα αφορούν την περιοχή, με σχέδια και επιλογές επιστημονικά επεξεργασμένες από ειδικούς. Η πρόταση-θέση θα πρέπει να είναι η βάση διαπραγμάτευσης με όλους, ιδιοκτήτες, «φερόμενους ιδιοκτήτες», περιφέρεια, πολιτεία, επενδυτές ίσως, κ.λπ. Με μια μικρή, αλλά αναγκαία επισήμανση,  για τη διαμόρφωση της θέσης αυτής, θα πρέπει να υπάρξει ευελιξία, σύγκλιση απόψεων, ρεαλισμός (δυστυχώς χρειάζεται κι αυτός) χωρίς στερεότυπα και εμμονές, έτσι ώστε να γίνει ομόφωνη θέση του δημοτικού συμβουλίου και της κοινωνίας, να αναπτυχθεί κίνημα διεκδίκησης και να μην χαθούν 20 χρόνια ακόμα και μια επόμενη γενιά, να συζητά με διαφορετικούς, χειρότερους όρους, σιχτιρίζοντας επί δικαίων και αδίκων.