του Κων. Κοσκινά
20 του Σεπτέμβρη συζητείται στο ΣτΕ η προσφυγή της ΕΤΕ για τα Λιπάσματα. Το «αυτονόητο» και η κοινή λογική λέει πως οι εκτάσεις θα πρέπει να αποδοθούν στο Δήμο.
Το Δίκαιο όμως λέει ότι η οποιαδήποτε απόφαση θα πρέπει να υπηρετεί το Δημόσιο -όχι μόνο το Δημοτικό- Συμφέρον και το Κοινό Καλό. Για να αποδοθούν οι εκτάσεις στο Δήμο θα πρέπει η δικαιακη αυτή πράξη να είναι συμβατή με το γράμμα και το πνεύμα του νόμου και να υπηρετεί το Δημόσιο Συμφέρον και το Κοινό Καλό.
Ο Δήμος, ως ο «επισπεύδων φορέας» που δεν έχει ανακηρύξει τα Λιπάσματα ως περιοχή Ανάπλασης, για να διεκδικήσει τη γη -στη βάση μιας πολιτικής ανάπλασης- θα πρέπει να έχει αποδείξει την αειφόρο βιωσιμότητα του εγχειρήματος. Και αυτή η διαδικασία περιλαμβάνει μελέτες σκοπιμότητας, επιχειρησιακό και επιχειρηματικό πλάνο, ανάλυση ρίσκου και κύριως με μελέτη ΑΝΑΠΛΑΣΗΣ -και όχι μόνο πολεοδόμησης ενός μέρους της έκτασης- στην οποία θα πρέπει να προβάλλονται τα ανταποδοτικά οφέλη, κυρίως τα χρηματο-οικονομικά, από την απόδοση της γης στο Δήμο για ΑΝΑΠΛΑΣΗ και όχι μόνο για πολεοδόμηση.
Αυτή η προετοιμασία απαιτεί τεράστια αρχιτεκτονική, χρηματοπιστωτική και νομική υποστήριξη από εξειδικευμένα γραφεία και επιστήμονες και μεγάλο χρόνο προετοιμασίας.
Κατά ένα άλλο λόγο όλοι αυτή η δουλειά θα πρέπει να είχε τεθεί σε δημόσια διαβούλευση, για ένα σημαντικό χρονικό διάστημα ώστε ολοι οι πολίτες να δουν τον εαυτό τους στην εικόνα.
Και το τελευταίο και το ποιο σημαντικό είναι ότι οι μελέτες Ανάπλασης των Λιπασμάτων ΔΕΝ πρέπει να αφορούν μόνο μια κατακερματισμένη και απομονωμένη από το Δήμο περιοχή, αλλά την ΑΝΑΠΛΑΣΗ ΟΛΟΥ του ΔΗΜΟΥ. Έτσι δημιουργούνται οικονομίες κλίμακας, υψηλών επενδυτικών προδιαγραφών, ανταγωνιστικές προς άλλες προτάσεις (κυρίως προτάσεις αμιγούς πολεοδομικής ανάπτυξης), δημιουργώντας συγχρόνως κοινωνικό-οικονομική συνοχή και ενιαία ολοκλήρωση του δήμου.
Τα τελευταία 6 χρόνια και παρά το ευνοϊκό και υποστηρικτικό πολιτικό κλίμα που απολάμβανε η Δημοτική αρχή για τα 4 από αυτά, αυτή η δουλειά ΔΕΝ ΕΓΙΝΕ - με δική της αποκλειστική ευθύνη που τη μοιράζεται με τους πολιτικούς επικεφαλής των τεχνικών υπηρεσιών.
Η απόδοση των 240 στρ. στο Δήμο, που έτσι κι αλλιώς και σύμφωνα με τη τελευταία απόφαση της πλειοψηφικής ομάδας του ΔΣ, για τσιμεντοποιημένη πολεοδόμηση πάει, θα ήταν ένα καλό προεκλογικό δώρο σε μια τόσο πρόθυμη και προσαρμοζόμενη στις ψηφοθηρικές αναγκαιότητες Δημοτική Αρχή.
Το τραγικό όμως θα είναι, η παντελής έλλειψη σοβαρής προετοιμασίας και τεκμηρίωσης των αιτημάτων του Δήμου, να οδηγήσει σε πλήρη ΚΑΤΑΡΡΕΥΣΗ των αποφάσεων του μέχρι τώρα, ακόμα και αυτών που έχουν να κάνουν με τη πολεοδόμηση -συμπεριλαμβανομένου και του χαμηλού συντελεστή δόμησης.
Μετά από μια τέτοια εξέλιξη, η Ελληνικοποίηση των Λιπασματων θα πρέπει να θεωρείται δεδομένη. Δεν υπάρχει Δημότης που να μην απεύχεται μια τέτοια οδυνηρή για τη ζωή του εξέλιξη.
Ομως το πεπρωμένο μας εμείς το προσδιορίζουμε με τις πράξεις μας. Στη προκειμένη περίπτωση η Δημοτική Αρχή και οι πολιτικοί υπεύθυνοι των τεχνικών υπηρεσιων με τις πράξεις που έκαναν, κυρίως ομως με τις πράξεις που ΔΕΝ έκαναν, θα καθορίσουν το πεπρωμένο του Δήμου.
* Το πεπρωμένο φυγείν αδύνατο ή μήπως όχι;
«Οι αρχαίοι Έλληνες πίστευαν ότι το πεπρωμένο δεν έχει καμία σχέση με το μοιραίο, με τη μοίρα. Η λέξη πεπρωμένο προέρχεται από τη λέξη “πέπραγμαι” που σημαίνει «έχω κάνει». Πέπραγμαι (έχω κάνει) = πεπραγμένο = πεπρωμένο.
Το πεπρωμένο είναι κάτι για το οποίο πρέπει να πασχίσουμε, η μοίρα είναι αυτό που θα μας συμβεί εάν δεν προσπαθήσουμε.
Η λέξη μοίρα προέρχεται από το αρχαίο ρήμα “μείρομαι”= μοιράζω, είναι δηλαδή το μερίδιο, το κομμάτι που παίρνει ο καθένας από τη μοιρασιά ενός όλου....
Το πεπρωμένο λοιπόν είναι απόρροια του πεπραγμένου, δηλαδή των σκέψεων που έγιναν πράξεις, χωρίς όμως να αναιρεί την ανθρώπινη ελευθερία. Γιατί πριν την τέλεση της σκέψης, πράξης, ο άνθρωπος έχει όλα τα περιθώρια επιλογής ώστε να προσδιορίσει την σκέψη άρα και την πράξη. Κατά αυτόν το τρόπο αλλάζει τη μοίρα του».
Νεφέλη Πόπη Ζάνη
