Τις τελευταίες ημέρες διαβάσαμε τις δηλώσεις δημάρχων της περιοχής για προβλήματα μεταξύ των δήμων. Οι δηλώσεις προέκυψαν μετά τις προτάσεις για χωροθέτηση χώρων διαχείρισης απορριμμάτων σε χώρους που γειτνιάζουν με τον οικιστικό ιστό άλλου δήμου.
Οι δήμαρχοι ένιωσαν την υποχρέωση να υπερασπιστούν την περιοχή τους σε ένα "μπραντεφερ" ανταλλαγής δηλώσεων, το οποίο έφτασε έως και την πρόσκληση για «μονομαχία» δηλώσεων. Τελικός στόχος, απ΄όλες τις πλευρές, να μην φανεί στην τοπική κοινωνία, στους ψηφοφόρους δηλαδή, ότι αδρανούν ή ότι συναινούν για κάτι που θεωρείται μη συμφέρον για την πόλη τους. Μέχρι σήμερα ο «πόλεμος» των δηλώσεων καλά κρατεί!
Βέβαια θα μπορούσαν να αποφευχθούν όλα αυτά, εάν όλες οι πλευρές είχαν κάνει το αυτονόητο. Είχαν ενδιαφερθεί να δημιουργήσουν ένα δίαυλο επικοινωνίας και συνεργασίας. Έναν επίσημο, θεσμοθετημένο δίαυλο επικοινωνίας. Τι πιο λογικό οι γειτονικοί δήμοι να κουβεντιάζουν;
Αντί αυτού, οι δήμαρχοι των γειτονικών δήμων προσπαθούν να λύσουν τα προβλήματα με δηλώσεις και μέσα από την ιδιότυπη προσωπική σχέση που έχουν αναπτύξει σε ευκαιριακές κοινωνικές συνευρέσεις ή σε κοινές παρεμβάσεις σε θέματα που ήταν από την ίδια πλευρά! Τουλάχιστον αυτό φάνηκε από τις ανακοινώσεις. Ουσιαστικά δεν έχει γίνει διάλογος ουσίας για τα θέματα «τριβής». Ο διάλογος μεταξύ τους ήταν τυχαίος και άτυπος και στηριζόταν στο σαβουάρ βιβ της πολιτικής επικοινωνίας σπρώχνοντας τα προβλήματα και τα σημεία τριβής κάτω από το χαλί.
Η ζωή έχει δείξει, ότι τα θέματα που προκύπτουν από την κοινή συνύπαρξη στον ίδιο χώρο δεν λύνονται με δηλώσεις, ούτε με αυθαίρετες κινήσεις από τη μία πλευρά, στο όνομα της νομιμότητας που δίνουν νόμοι και διατάγματα του παρελθόντος, ούτε βέβαια στο επίπεδο της προσωπικής σχέσης που έχει διαμορφωθεί. Το να υπάρξει τηλεφωνική επικοινωνία στο πλαίσιο μιας καλής σχέσης, δεν είναι κακό, αλλά είναι μια πρόχειρη προσέγγιση, μια εκτονωτική κίνηση, δεν δίνει λύση για θέματα που υπάρχουν ακραία διαφορετικές θέσεις.
Υπάρχουν τρόποι, και εάν δεν υπάρχουν μπορούν να βρεθούν, ώστε οι οργανισμοί να συζητούν. Και αυτό μπορεί να γίνει με θεσμοθετημένο διάλογο μεταξύ τεχνοκρατών των δήμων, ο οποίος θα διεξάγεται μέσα από μόνιμες δομές διαλόγου. Άλλωστε, το επίπεδο του διαλόγου διαμορφώνει την ποιότητα των σχέσεων και τελικά είναι παράγοντας «ειρηνικής συνύπαρξης» μεταξύ γειτόνων. Με την προϋπόθεση, και αυτό πρέπει να συμφωνηθεί από την αρχή, ο διάλογος να είναι το «εργαλείο» για συμφωνίες, να υπάρχει σεβασμός στις τελικές προτάσεις-αποφάσεις και εάν, αφού εξαντληθούν όλες οι περιπτώσεις και δεν υπάρξουν συμφωνίες, τις λύσεις θα δώσει, ίσως, κάποιο δικαστήριο.
Οι δήμοι έχουν ανθρώπους, τεχνοκράτες, οι οποίοι μπορούν να συζητήσουν, απαραίτητα με συγκεκριμένη ατζέντα, χρονοδιάγραμμα και πλαίσιο συζήτησης. Έτσι θα αναδειχτούν τα σημεία που συμφωνούν τα σημεία που διαφωνούν, θα καταγραφούν οι κόκκινες γραμμές και αναζητηθούν λύσεις.
Επιπλέον, από μια τέτοια συζήτηση μπορεί να προκύψει ένα πακέτο προτάσεων και ιδεών που θα προωθεί ευρύτερες τοπικές πολιτικές και θα συμβάλλει στην αποφόρτιση, προετοιμάζοντας το έδαφος για να συζητηθούν σε πολιτικό επίπεδο με κατώτερα στελέχη ή σε επίπεδο δημάρχων. Και βέβαια, όλο αυτό, δεν μπορεί να γίνεται ερήμην του δημοτικού συμβουλίου και της κοινωνίας, η οποία θα πρέπει να γνωρίζει για να μην πλάθει σενάρια και δημιουργεί «ήρωες» που τα λένε καλά ή άλλους που αντιστέκονται.
Απλά πράγματα δηλαδή, τα πρώτα βήματα στην διοίκηση οργανισμών! Ας το τολμήσουν λοιπόν οι δήμαρχοι ποτέ δεν είναι αργά!
Υπάρχουν τρόποι, και εάν δεν υπάρχουν μπορούν να βρεθούν, ώστε οι οργανισμοί να συζητούν. Και αυτό μπορεί να γίνει με θεσμοθετημένο διάλογο μεταξύ τεχνοκρατών των δήμων, ο οποίος θα διεξάγεται μέσα από μόνιμες δομές διαλόγου. Άλλωστε, το επίπεδο του διαλόγου διαμορφώνει την ποιότητα των σχέσεων και τελικά είναι παράγοντας «ειρηνικής συνύπαρξης» μεταξύ γειτόνων. Με την προϋπόθεση, και αυτό πρέπει να συμφωνηθεί από την αρχή, ο διάλογος να είναι το «εργαλείο» για συμφωνίες, να υπάρχει σεβασμός στις τελικές προτάσεις-αποφάσεις και εάν, αφού εξαντληθούν όλες οι περιπτώσεις και δεν υπάρξουν συμφωνίες, τις λύσεις θα δώσει, ίσως, κάποιο δικαστήριο.
Οι δήμοι έχουν ανθρώπους, τεχνοκράτες, οι οποίοι μπορούν να συζητήσουν, απαραίτητα με συγκεκριμένη ατζέντα, χρονοδιάγραμμα και πλαίσιο συζήτησης. Έτσι θα αναδειχτούν τα σημεία που συμφωνούν τα σημεία που διαφωνούν, θα καταγραφούν οι κόκκινες γραμμές και αναζητηθούν λύσεις.
Επιπλέον, από μια τέτοια συζήτηση μπορεί να προκύψει ένα πακέτο προτάσεων και ιδεών που θα προωθεί ευρύτερες τοπικές πολιτικές και θα συμβάλλει στην αποφόρτιση, προετοιμάζοντας το έδαφος για να συζητηθούν σε πολιτικό επίπεδο με κατώτερα στελέχη ή σε επίπεδο δημάρχων. Και βέβαια, όλο αυτό, δεν μπορεί να γίνεται ερήμην του δημοτικού συμβουλίου και της κοινωνίας, η οποία θα πρέπει να γνωρίζει για να μην πλάθει σενάρια και δημιουργεί «ήρωες» που τα λένε καλά ή άλλους που αντιστέκονται.
Απλά πράγματα δηλαδή, τα πρώτα βήματα στην διοίκηση οργανισμών! Ας το τολμήσουν λοιπόν οι δήμαρχοι ποτέ δεν είναι αργά!
