84 χρόνια ζωής, 84 χρόνια καταδίκης. Μπορεί να φαντάζει οξύμωρο αποτυπώνει όμως την απόλυτη πραγματικότητα όταν αφορά το Πέραμα. Μία περιοχή που από το 1934, όταν ανακηρύχθηκε κοινότητα κατοικημένη από πρόσφυγες της Μικράς Ασίας και του Πόντου, «ζει» παρέα με το φόβο μιας ενδεχόμενης τραγωδίας.
Παράγκες, αυθαίρετα, καρνάγια, φτώχεια, μόλυνση, σχολεία, παιδικές χαρές, σπίτια και τα -όπως τα βάφτισαν οι κάτοικοι- «καζάνια του θανάτου» συνθέτουν ένα εφιαλτικό σκηνικό στο Πέραμα, το μοναδικό σημείο επικοινωνίας της Αθήνας και του Πειραιά με την Σαλαμίνα.
Η λαϊκή αυτή συνοικία των 50.000 κατοίκων ξεκίνησε το 1934 και σχεδόν 30 χρόνια αργότερα έγινε Δήμος. Γενιές και γενιές κατοίκων έχουν μάθει να συμβιώνουν με όλα όσα κάνουν την διαμονή απάνθρωπη, όπως είναι οι δεξαμενές καυσίμων σχεδόν μέσα στις αυλές τους και να επιβιώνουν από την αδιαφορία και τον εμπαιγμό των αρμοδίων, που όχι μόνο δεν βρίσκουν λύση στο σοβαρότερο πρόβλημα της περιοχής, αλλά φροντίζουν με τις αποφάσεις τους να το κάνουν ακόμη δραματικότερο.
Οι πρώτες εγκαταστάσεις πετρελαιοειδών ξεφύτρωσαν στην περιοχή ταυτόχρονα με την αναγνώρισή της ως κοινότητα και από τότε συνεχίζουν να «στοιχειώνουν» την πόλη γεμίζοντας με ανασφάλεια τους κατοίκους της, οι οποίοι ζουν εδώ και δεκαετίες με το φόβο μιας βιομηχανικής τραγωδίας.
Παράγκες, αυθαίρετα, καρνάγια, φτώχεια, μόλυνση, σχολεία, παιδικές χαρές, σπίτια και τα -όπως τα βάφτισαν οι κάτοικοι- «καζάνια του θανάτου» συνθέτουν ένα εφιαλτικό σκηνικό στο Πέραμα, το μοναδικό σημείο επικοινωνίας της Αθήνας και του Πειραιά με την Σαλαμίνα.
Η λαϊκή αυτή συνοικία των 50.000 κατοίκων ξεκίνησε το 1934 και σχεδόν 30 χρόνια αργότερα έγινε Δήμος. Γενιές και γενιές κατοίκων έχουν μάθει να συμβιώνουν με όλα όσα κάνουν την διαμονή απάνθρωπη, όπως είναι οι δεξαμενές καυσίμων σχεδόν μέσα στις αυλές τους και να επιβιώνουν από την αδιαφορία και τον εμπαιγμό των αρμοδίων, που όχι μόνο δεν βρίσκουν λύση στο σοβαρότερο πρόβλημα της περιοχής, αλλά φροντίζουν με τις αποφάσεις τους να το κάνουν ακόμη δραματικότερο.
Οι πρώτες εγκαταστάσεις πετρελαιοειδών ξεφύτρωσαν στην περιοχή ταυτόχρονα με την αναγνώρισή της ως κοινότητα και από τότε συνεχίζουν να «στοιχειώνουν» την πόλη γεμίζοντας με ανασφάλεια τους κατοίκους της, οι οποίοι ζουν εδώ και δεκαετίες με το φόβο μιας βιομηχανικής τραγωδίας.
Τρεις εταιρείες παραγωγής και εμπορίας πετρελαιοειδών παραμένουν σήμερα σε λειτουργία στην περιοχή με πάνω από 100 καζάνια να είναι ακόμη σε χρήση και κάποια από αυτά σε απόσταση 5 μέτρων από τα σπίτια. Ένας τοίχος τα χωρίζει…
Δεξαμενές και παιδιά, σχολεία, παιδικές χαρές και πετρελαιοειδή, άνθρωποι κάθε ηλικίας, μαζούτ, βενζίνη και κηροζίνη συνυπάρχουν στο Πέραμα.
Μόλις ένας δρόμος εισόδου και εξόδου στην πόλη. Μόλις μία «έξοδος κινδύνου» σε περίπτωση βιομηχανικού ατυχήματος, εκεί όπου καθημερινά συνωστίζονται εκατοντάδες βυτιοφόρα καυσίμων, με αυτοκίνητα, σχολικά, ασθενοφόρα.
Οι φήμες πως μπορεί να επαναλειτουργήσουν δύο ανενεργές εταιρείες πετρελαιοειδών είχε ήδη προκαλέσει την «έκρηξη» κατοίκων και φορέων πριν έρθει η «χαριστική βολή» του πολυνομοσχεδίου, που με το άρθρο 70 προβλέπει την παράταση λειτουργίας των εγκαταστάσεων κατά 8 χρόνια, με προοπτική απομάκρυνσής τους μετά από 20 χρόνια.
Οι υποσχέσεις για την απομάκρυνση των εταιρειών πάει πολλά χρόνια πίσω. Ήδη από το 1995 έχουν γίνει δύο μελέτες για την μετεγκατάστασή τους και μάλιστα με χρήματα των φορολογούμενων.
Από τότε πέρασαν 23 χρόνια, αλλά οι εταιρείες αντί να απομακρυνθούν συνεχίζουν να ανανεώνουν την άδεια λειτουργίας τους και τα καζάνια παραμένουν ως έχουν.
Η λειτουργία τους, όπως καταγγέλλει η Δημοτική αρχή, καταστρατηγεί διεθνή και ελληνική νομοθεσία, ενώ δεν τηρείται ο νόμος, όπως προέκυψε μετά το μεγάλο ατύχημα στο Σεβέζο Ιταλίας το 1976 και ζητά να μεταφερθούν στη λίμνη Κουμουνδούρου, όπου ήδη λειτουργούν άλλες παρόμοιες εταιρείες.
Μετρούν ανθρώπινες ζωές
Τα ατυχήματα μέχρι τώρα αρκετά, κάποια και με ανθρώπινα θύματα, πυροδοτούν τους φόβους των κατοίκων για τον χειρότερο εφιάλτη τους. Συγκεκριμένα σύμφωνα με τη Δημοτική αρχή:
○ 1957: Εκρήγνυνται χιλιάδες φιάλες υγραερίου στη «γερμανική σκάλα».
○ 1978: Ένας τραυματίας με καθολικά εγκαύματα μετά από έκρηξη σε άδεια δεξαμενή στην EL PETROL. Αν η δεξαμενή ήταν γεμάτη εκτιμάται πως η έκρηξη θα είχε προκαλέσει απίστευτες καταστροφές στην περιοχή.
○ 1983: Ένας νεκρός και ένας τραυματίας μετά από πυρκαγιά και έκρηξη σε βυτιοφόρο της ΒΡ.
○ 1988: Διαρροή χιλιάδων λίτρων βενζίνης στο μοναδικό δρόμο εισόδου – εξόδου από αγωγό μεταφοράς καυσίμων.
○ 1995: Πυρκαγιά στην EL PETROL χωρίς ευτυχώς θύματα.
«Το 80% των καρκίνων από το Πέραμα»
Τους κινδύνους που κρύβει για όλη την περιοχή η λειτουργία των εταιρειών πετρελαιοειδών εντός του οικιστικού ιστού Περάματος κατέδειξε ημερίδα, που πραγματοποιήθηκε στο Δημαρχείο της πόλης.
Εφιαλτικά οι αριθμοί που αποκάλυψαν οι επιστήμονες και δείχνουν ότι η ατμοσφαιρική ρύπανση είναι 1000 με 1500 φορές πάνω από τα φυσιολογικά όρια, ενώ σε περιόδους τα περιστατικά καρκίνων ήταν κατά 80% από το Πέραμα.
Ο δήμαρχος Περάματος, Γιάννης Λαγουδάκης, τόνισε με ιδιαίτερη έμφαση την αναγκαιότητα άμεσης μετεγκατάστασης των δεξαμενών αστικών περιοχών, τη μη επαναλειτουργία καμίας ανενεργής εταιρείας Πετρελαιοειδών και την εντατικοποίηση των ελέγχων με αυστηρές προδιαγραφές της διεθνούς νομοθεσίας (SATAME –SEVESO), με τη συμμετοχή της Αυτοδιοίκησης Α’ και Β’ βαθμού.
Ιδιαίτερη αίσθηση εξάλλου προκάλεσε η εμπειρία της Λάρνακας όπως την μετέφερε ο Δήμαρχός της, Ανδρέας Βύρας, ο οποίος τόνισε μεταξύ άλλων: «Με κινητοποιήσεις καταφέραμε τη δημοσιότητα.
Καθημερινό θέμα σε ειδήσεις και εφημερίδες για να υπάρχει πίεση. Οδηγηθήκαμε σε συγκεκριμένο χρονοδιάγραμμα μόνο όταν έγινε υπόθεση της κυβέρνησης και του προέδρου της Δημοκρατίας. Βασικό στοιχείο η εξεύρεση λύσης για το χώρο μετεγκατάστασης δεν είναι μόνο η μετακίνηση, αλλά και η απολύμανση μετά του χώρου, η οποία είναι εξίσου μεγάλη δουλειά».
Από την πλευρά του ο Δήμαρχος Κερατσινίου- Δραπετσώνας, Χρ. Βρεττάκος επεσήμανε: «Να απομακρύνουμε ό,τι δηλητηριάζει τις ζωές μας. Οι πόλεις βιώνουν τα ίδια. Έχουμε κοινά προβλήματα. Η οδηγία SEVESO III ξεκαθαρίζει τις αποστάσεις για τον οικιστικό ιστό».
Στο ίδιο μήκος κύματος και ο Αντιπεριφερειάρχης Πειραιά, Γιώργος Γαβρίλης, που ανέφερε ότι «πρέπει να υπάρχει η τήρηση όλων των κανόνων. Κατοικίες- δεξαμενές γειτνίαση. Να υπάρχει πολεοδομικό σχέδιο, νέα χρήση γης. Νέο χωροταξικό σχεδιασμό. Να γίνει εκπόνηση μελετών και έργων».
Αίσθηση προκάλεσε η ομιλία του Γιώργου Ντουνιά διευθυντή της Εθνικής Σχολής Δημόσιας Υγείας ο οποίος έκρουσε τον «κώδωνα του κινδύνου»: Στα 250 μέτρα οι περίοικοι κάτοικοι διατρέχουν 8πλάσιο κίνδυνο καρκίνου. «Να κάνουμε το λάθος μας αρετή. Θέλουμε βιομηχανία, με κανόνες όμως. Υπάρχει τεράστιο ζήτημα ασφάλειας των εργαζομένων», ενώ σε άλλο σημείο της ομιλίας του είπε ότι «οι δυσοσμίες και οι οσμές είναι χημικά. Άμεσα η Περιφέρεια να συντονίσει τους Δήμους, να παρακολουθούν ειδικές επιστημονικές μετρήσεις. Να πάρει δημοσιότητα το θέμα».
Ανάλογη και η τοποθέτηση του τ. Διευθυντή Θωρακοχειρουργικής του νοσοκομείου Σωτηρία, Γιώργου Αντύπα, όταν μετέφερε την εμπειρία λέγοντας ότι: «Το 1983 στο 80% των ασθενών ήταν από τη Περιοχή του Περάματος. Είχαμε φτιάξει μια κινητή μονάδα μέτρησης ατμοσφαιρικών επιπτώσεων, για 2 χρόνια, σε διάφορες βιομηχανίες της Περιοχής. Τα αποτελέσματα ήταν 1000 με 1500 πάνω από το φυσιολογικό. Όλες αυτές οι ουσίες στην ατμόσφαιρα επιβαρύνουν τα γονίδια του καρκίνου».
Γονείς και μαθητές διεκδικούν
Διεκδικώντας το δικαίωμά τους για ανθρώπινη ζωή εκπαιδευτικοί και μαθητές του Περάματος ξεκίνησαν εκστρατεία απομάκρυνσης των εγκαταστάσεων με σύνθημα: «Διεκδικούμε τη ζωή που μας αξίζει σε μία πόλη χωρίς καζάνια».
Με εκδηλώσεις, ζωγραφική και χορωδίες ένα πολύβουο μελίσσι από παιδιά όλων των ηλικιών ζήτησε το αυτονόητο: Να μετεγκατασταθούν άμεσα τα καζάνια και ο χώρος να δοθεί στο λαό του Περάματος, ώστε να γίνει χώρος πράσινου με παιδικές χαρές και αθλητικούς χώρους για τα παιδιά.
Αντί απομάκρυνσης παράταση
Η απάντηση της κυβέρνησης; Ανανέωση άδειας και παράταση του χρόνου λειτουργίας των εγκαταστάσεων.
«Μετά την ξαφνική νομοθετική πρωτοβουλία της κυβέρνησης να παρατείνει (από 12 σε 20 χρόνια) με το «άρθρο 70» του νέου πολυνομοσχεδίου τη λειτουργία των βιομηχανικών εγκαταστάσεων στην περιοχή μας, ο Δήμος Κερατσινίου- Δραπετσώνας ξεκινάει νέο γύρο αγωνιστικών κινητοποιήσεων» αναφέρει σε ανακοίνωσή του ο όμορος Δήμος.
–Ζητάμε να αποσυρθεί το «άρθρο 70» του πολυνομοσχεδίου.
–Απαιτούμε σαφές χρονοδιάγραμμα απομάκρυνσης της Oil One, του Τσιμεντάδικου και των δεξαμενών των ΕΛΠΕ.
Αυτό απαιτεί το μέλλον της πόλης και οι δημότες της». Νεκτάριος Ανδριόπουλος πηγή
