Κάθε χρόνο τέτοια εποχή, οι γράφοντες για φαγητό εκπονούμε λίστες με φαντεζί αυλές, πυκνούς κήπους και δροσερούς αυλόκηπους. Με ταράτσες με απρόσκοπτη θέα στη θάλασσα ή στην Ακρόπολη. Ξεχνάμε τα μαγαζιά που ξεκαλοκαιριάζουν στο πεζοδρόμιο, σε γειτονιές κρυμμένες σαν επτασφράγιστο μυστικό στον κόρφο της πόλης. Τα ξεχνάμε μάλλον γιατί είναι πιο ταπεινά, πιο στριμωχτά, χωρίς lounge μουσικές και φώτα γλαρά. Γιατί και το φαγητό τους είναι ταπεινό. Έχουν όμως μια γλύκα αυτά τα μαγαζιά...
Βασικό είναι να είναι σε ήρεμους δρόμους, μακριά από κίνηση και εξατμίσεις αυτοκινήτων μέσα στα ρουθούνια μας. Eπίσης, μακριά από κάδους σκουπιδιών – ελπίζω την ώρα που διαβάζετε αυτές τις γραμμές να έχει ολοκληρωθεί η αποκομιδή των απορριμμάτων και να έχουν πλυθεί κάδοι και δρόμοι.
Θα ξεκινήσω με τον Πειραιά. Δεν είναι λίστα αυτό που ακολουθεί. Μια βόλτα σε γειτονιές και στέκια αγαπημένα είναι. Θα ήθελα να μας πείτε και εσείς τα δικά σας.
Στο Χατζηκυριάκειο είναι ο Γιάννης, επί της Χατζηκυριακού, απέναντι από το μεγάλο οικόπεδο του ορφανοτροφείου. Ψαροταβέρνα με σωστά ψησίματα, καλό τηγάνι, βραστές και ωμές σαλάτες. Έξοχο το χταπόδι στη σχάρα, οι σαρδέλες, τα τηγανητά ψαράκια. Λίγα μέτρα πιο κάτω, στην καλτ Μαργαρώ, πάμε για μπαρμπούνια και γαρίδες, αμφότερα στο τηγάνι. Μόνο αυτά έχει. Το σκηνικό, η αύρα, σαν να ’σαι σε νησί.
Στην Πειραϊκή, μου αρέσει ένα μικρό ταπεινό μαγαζάκι, το Ακρί. Έχει διάφορους μεζέδες –θαλασσινούς κυρίως–, όμως ο λόγος που πηγαίνουμε είναι τα κασιώτικα που φτιάχνουν λόγω καταγωγής: τα μικρούτσικα ντολμαδάκια με κιμά, τα μακαρόνια με σιτάκα (ντόπιο αλειφώδες τυρί), τα καλτσούνια με μυζήθρα.
Στον Κεφαλονίτη στον Προφήτη Ηλία, άλλη καλτ ταβέρνα (με παρωχημένο ντιζάιν καφενείου), πάμε για τα καλοψημένα παϊδάκια, το μερακλίδικο μπιφτέκι, τα βραστά χόρτα, τις χοντρές τηγανητές πατάτες. Απλά πράγματα. Οι περιπετειώδεις ας προτιμήσουν τα τραπεζάκια στο κεκλιμένο πεζοδρόμιο.
Το Ψαροκόκαλο είναι ο λόγος που μάθαμε λίγο καλύτερα το Κερατσίνι. Στο απλό, συνοικιακό ταβερνάκι της Άννας λερώνουμε χέρια και χείλη με αχινούς, όστρακα αχνιστά, παϊδάκια καβουριού (sic), ψαρούκλες και ψαράκια στη σχάρα.
Τελευταία στάση στα Καμίνια. Στο value for money οινομαγειρείο Ζωοδόχος Πηγή για τις σουλούδικες μαγειρικές του. Στα «οπωσδήποτε» το συκώτι με γλυκόξινη σάλτσα, το κοκκινιστό, οι πατατούλες ψημένες μέσα σε ζουμιά κρεατικών. Έχει και τραπέζια σε μια μικροσκοπική αυλή. Και στον Μπούσουλα για τους καλοφτιαγμένους μεζέδες και τα μυκονιάτικα καλά του: τη μόστρα με κοπανιστή, το χειροποίητο λουκάνικο, τη σαλάτα με λούζα, την πίτα με τυροβολιά. ■ Περιοδικό "Κ"
Βασικό είναι να είναι σε ήρεμους δρόμους, μακριά από κίνηση και εξατμίσεις αυτοκινήτων μέσα στα ρουθούνια μας. Eπίσης, μακριά από κάδους σκουπιδιών – ελπίζω την ώρα που διαβάζετε αυτές τις γραμμές να έχει ολοκληρωθεί η αποκομιδή των απορριμμάτων και να έχουν πλυθεί κάδοι και δρόμοι.
Θα ξεκινήσω με τον Πειραιά. Δεν είναι λίστα αυτό που ακολουθεί. Μια βόλτα σε γειτονιές και στέκια αγαπημένα είναι. Θα ήθελα να μας πείτε και εσείς τα δικά σας.
Στο Χατζηκυριάκειο είναι ο Γιάννης, επί της Χατζηκυριακού, απέναντι από το μεγάλο οικόπεδο του ορφανοτροφείου. Ψαροταβέρνα με σωστά ψησίματα, καλό τηγάνι, βραστές και ωμές σαλάτες. Έξοχο το χταπόδι στη σχάρα, οι σαρδέλες, τα τηγανητά ψαράκια. Λίγα μέτρα πιο κάτω, στην καλτ Μαργαρώ, πάμε για μπαρμπούνια και γαρίδες, αμφότερα στο τηγάνι. Μόνο αυτά έχει. Το σκηνικό, η αύρα, σαν να ’σαι σε νησί.
Στην Πειραϊκή, μου αρέσει ένα μικρό ταπεινό μαγαζάκι, το Ακρί. Έχει διάφορους μεζέδες –θαλασσινούς κυρίως–, όμως ο λόγος που πηγαίνουμε είναι τα κασιώτικα που φτιάχνουν λόγω καταγωγής: τα μικρούτσικα ντολμαδάκια με κιμά, τα μακαρόνια με σιτάκα (ντόπιο αλειφώδες τυρί), τα καλτσούνια με μυζήθρα.
Στον Κεφαλονίτη στον Προφήτη Ηλία, άλλη καλτ ταβέρνα (με παρωχημένο ντιζάιν καφενείου), πάμε για τα καλοψημένα παϊδάκια, το μερακλίδικο μπιφτέκι, τα βραστά χόρτα, τις χοντρές τηγανητές πατάτες. Απλά πράγματα. Οι περιπετειώδεις ας προτιμήσουν τα τραπεζάκια στο κεκλιμένο πεζοδρόμιο.
Το Ψαροκόκαλο είναι ο λόγος που μάθαμε λίγο καλύτερα το Κερατσίνι. Στο απλό, συνοικιακό ταβερνάκι της Άννας λερώνουμε χέρια και χείλη με αχινούς, όστρακα αχνιστά, παϊδάκια καβουριού (sic), ψαρούκλες και ψαράκια στη σχάρα.
Τελευταία στάση στα Καμίνια. Στο value for money οινομαγειρείο Ζωοδόχος Πηγή για τις σουλούδικες μαγειρικές του. Στα «οπωσδήποτε» το συκώτι με γλυκόξινη σάλτσα, το κοκκινιστό, οι πατατούλες ψημένες μέσα σε ζουμιά κρεατικών. Έχει και τραπέζια σε μια μικροσκοπική αυλή. Και στον Μπούσουλα για τους καλοφτιαγμένους μεζέδες και τα μυκονιάτικα καλά του: τη μόστρα με κοπανιστή, το χειροποίητο λουκάνικο, τη σαλάτα με λούζα, την πίτα με τυροβολιά. ■ Περιοδικό "Κ"
