Συμφέρει την επαναστατική προοπτική που έχουν στο κεφάλι τους να κυβερνάει μια σκληρή Δεξιά, διότι έτσι θεωρούν ότι ωριμάζουν ταχύτερα οι μάζες.
Θλιβερό το θέαμα, αλλά και επικίνδυνο
Δεν υπάρχει πολιτική δύναμη στην αντιπολίτευση, από την Άκρα Δεξιά μέχρι την Άκρα Αριστερά, που να μη βάλει με μανία και με κάθε μέσο κατά της πρώτης αριστερής κυβέρνησης στη χώρα. Μπορεί να κατανοήσει κανείς τη συμμαχία της Ν.Δ. με τους ολιγάρχες και τους νταβατζήδες να αγωνίζονται μανιωδώς για την ανατροπή της κυβέρνησης για την παλινόρθωση των εξουσιών που είχαν μοιράσει.
Παρ' ότι ακόμα και ως σενάριο μοιάζει με ταινία γκραν γκινιόλ, ποντάρουν για να επανακάμψουν στην εξουσία, στις πιέσεις προς ιεράρχες, βιομηχάνους και δικαστές, στη μαζική παραπληροφόρηση για τη διαμόρφωση κλίματος στην κοινή γνώμη και φυσικά και στους υπολοίπους προθύμους. Κατανοητή, επίσης, είναι η στάση του ΠΑΣΟΚ, που, μη έχοντας πλέον λαϊκή βάση, δεν μπορεί με τίποτα να απαγκιστρωθεί από τους οπορτουνιστές που το έσυραν σε μια καταστροφική συμμαχία με τη Δεξιά του Σαμαρά, καθώς και του όποιου υπόλοιπου απομείνει από το πείραμα του Σταύρου Θεοδωράκη.
ΓΙΑΤΙ όμως όλες αυτές οι πολιτικές δυνάμεις υπερπροβάλλουν τη μανιώδη επιθετική κριτική της υπόλοιπης Αριστεράς, κοινοβουλευτικής και εξωκοινοβουλευτικής; Γιατί οι περί ων ο λόγος ομάδες συγκλίνουν και ταυτίζονται με τις δυνάμεις που οδήγησαν το τόπο στη χρεοκοπία και την υποτέλεια; Ποια πολιτική ανάλυση του σημερινού κόσμου και των γεωπολιτικών συνθηκών στην περιοχή μας τους οδηγεί σε συμπεράσματα και επιλογές με φανερό πλέον στόχο την ανατροπή της σημερινής κυβέρνησης, που αγωνίζεται να σώσει τη χώρα σε εξαιρετικά δύσκολες συνθήκες χρεοκοπίας και capital controls, όταν η επόμενη κυβερνητική λύση θα είναι η επάνοδος σε έναν άγριο νεοφιλελευθερισμό;
Η ΑΝΤΙΛΗΨΗ του ΚΚΕ, όπως εξελίχθηκε μετά την κατάρρευση του υπαρκτού σοσιαλισμού, είναιμοναδική στα παγκόσμια χρονικά: “Τίποτε δεν λύνεται στον καπιταλισμό και όλα θα λυθούν στον σοσιαλισμό”. Συνεπώς, το να βελτιώνεις και να μεταρρυθμίζεις διαρκώς ένα σύστημα με την έγκριση και τον έλεγχο της κοινωνίας, προσφέροντας καλύτερες συνθήκες δουλειάς και ζωής στους πολίτες, είναι επαναστατικό λάθος.
Μάλιστα, για τον μοναδικό και επιστημονικό σοσιαλισμό τους, δεν υπάρχει κοινοβουλευτικός δρόμος! Οι πλατιές λαϊκές μάζες, μη αντέχοντας τη φτώχεια και την καταπίεση, θα ενωθούν με τη μικρομεσαία αγροτιά, θα αντεπιτεθούν, όπως γράφει μέρα παρά μέρα το όργανο της Κ.Ε. του κόμματος, και θα καταλάβουν την εξουσία, την οποία θα αναθέσουν στον Περισσό. Ο οποίος Περισσός θα στήσει ένα φίνο μονοκομματικό σύστημα που θα φέρει στη χώρα την ευτυχία. Όλοι θα έχουμε δουλειά.
Τα εργοστάσια θα δουλεύουν τρεις βάρδιες και οι τσιμινιέρες δεν θα σταματούν να καπνίζουν ποτέ. Τι θα παράγουν, πόσο θα κοστίζει, αν θα υπάρχουν πελάτες και δυνατότητες εξαγωγών είναι τριτευούσης σημασίας λεπτομέρειες. Το ότι αυτή η χώρα δεν θα έχει ούτε έναν στρατηγικό σύμμαχο και εταίρο δεν θεωρείται σοβαρός λόγος ανησυχίας όταν, διάολε, ακόμα και η Αλβανία του Χότζα είχε εταίρο και σύμμαχο την Κίνα.
ΤΑ ΙΔΙΑ πάνω - κάτω συναντούμε και στη ΛΑΕ. Το δόγμα είναι ότι πάμε στη δραχμή και γίνεται σοσιαλισμός! Εδώ όμως χρειάζονται και και γνώσεις ψυχολογίας, διότι ο μονοπρόσωπος πολιτικός λόγος είναι απίστευτα βίαιος, χυδαίος και εκδικητικός. Νόμιζαν πως η επιτυχία του ΣΥΡΙΖΑ δεν μπορούσε να συνεχιστεί χωρίς αυτούς, του θεματοφύλακες του νέου κομμουνισμού. Και, παρ' ότι έκαναν λάθος, αρνούνται να βγάλουν συμπεράσματα. Μένουν όμως στο παιχνίδι όχι για να μεταπείσουν και να μεταστρέψουν υπέρ των δικών τους απόψεων την κοινωνία, αλλά γιατί δεν ξέρουν να κάνουν καμία άλλη δουλειά.
Κουνάνε, από την ασφάλεια του ενυδρείου τους, το δάχτυλο στα θηρία της ανοιχτής θάλασσας, κατατροπώνοντας τους πάντες με πύρινους λόγους. Οι επαναστατικές τους δράσεις εξαντλούνται σε διαμαρτυρίες μικρών ομάδων, αποκλειστικά κατά της κυβέρνησης. Η περίπτωση της ηγέτιδας της Πλεύσης, είναι άλλου τύπου θέμα. Χωρίς σαφή πολιτική ταυτότητα, έχοντας εξαντλήσει όλο τον Μπαμπινιώτη σε ύβρεις κατά του Τσίπρα, πριν περάσει στις κατάρες και στα βουντού, αυτοχρίστηκε ιέρεια της Δημοκρατίας επί της Γης. Σε ρόλο γενικού εισαγγελέα θα ρυθμίζει τα πάντα με δικαστικές αποφάσεις και με έναν μαγικό τρόπο, λόγω της άπλετης Δημοκρατίας, η χώρα, χωρίς να εξοφλήσει τα χρέη της, θα ανακάμψει, μόνη απέναντι σε όλους.
ΤΙ ΕΝΩΝΕΙ λοιπόν όλον αυτόν τον αριστερισμό; Τι συντηρεί την τύφλωσή του; Τον ενώνει ο φόβος της πιθανής επιτυχίας του ΣΥΡΙΖΑ. Διότι αν η κυβέρνηση καταφέρει να βγάλει τη χώρα από τις συνθήκες που την οδήγησε ο φαύλος δικομματισμός, τότε τα πλατιά λαϊκά στρώματα, που λέει και ο Περισσός, θα γυρίσουν την πλάτη σε όλους αυτούς τους επαναστάτες που υπόσχονται τον παράδεισο, αλλά στη μετά θάνατο ζωή.
Και παρ' ότι οι κοινωνίες δεν συγκινούνται από τις επαναστατικές υποσχέσεις τους, τόσο στην Ελλάδα όσο και σε όλο τον κόσμο, αυτοί επιμένουν. Ανίκανοι να επεξεργαστούν το νέο υπόδειγμα της Αριστεράς στις σημερινές συνθήκες, καταφεύγουν στην ευκολία των δογμάτων. Συμφέρει την επαναστατική προοπτική που έχουν στο κεφάλι τους να κυβερνάει μια σκληρή Δεξιά, διότι έτσι θεωρούν ότι ωριμάζουν ταχύτερα οι μάζες.
Το πού στον διάολο πήγαν οι μάζες στις τέως σοσιαλιστικές χώρες, έπειτα από 50 χρόνια επιστημονικού σοσιαλισμού, έχει διαγραφεί από τη μνήμη τους. Θλιβερό το θέαμα, αλλά δυστυχώς και επικίνδυνο.Χρήστου Δημήτρης dchristou52@gmail.com Αυγή
