Πέρα από την οικονομική δοκιμασία που μοιάζει χωρίς τέλος, υπάρχει κάτι χειρότερο που εξελίσσεται επικίνδυνα. Καθημερινά και κάθε στιγμή εκδηλώνεται μια γενικευμένη απαξίωση θεσμών και προσώπων... Σχεδόν όλοι καθυβρίζουν τους πάντες, ο καθένας για τους δικούς του λόγους, επιτίθενται σε όλους και κυρίως σε όσους επιχειρούν να εκφράσουν διαφορετική άποψη από τη δική τους. Μισούν τους διπλανούς τους, μισούν τους δημοσίους υπαλλήλους που «καλά να πάθουν, οι ανίκανοι, να τους απολύσουν όλους» μισούν τους ελεύθερους επαγγελματίες «που είναι όλοι φοροφυγάδες» μισούν τα δημόσια πρόσωπα «που όλοι είναι απατεώνες και κοιτούν το συμφέρον τους» μισούν τους πολιτικούς «που είναι όλοι ψεύτες, κλέφτες και να φύγουν τώρα».
Είναι οι ίδιοι άνθρωποι που σπρώχνονται στις ουρές για να προηγηθούν από τους διπλανούς τους, που πετούν τα σκουπίδια τους στον δρόμο ενώ ο κάδος βρίσκεται δίπλα τους, που δεν ανέλαβαν ποτέ καμιά πρωτοβουλία περιμένοντας το απροσδιόριστο κράτος να δώσει λύση σε κάθε ζήτημα, που ήταν πάντα αδιάφοροι για τα κοινά, που δεν συμμετείχαν σε καμιά συλλογική προσπάθεια στη γειτονιά τους, στα σχολεία τους, στη δουλειά τους. Αλλά σήμερα ως δια μαγείας, ανακαλύπτουν «το ελληνικό ιστορικό μας μεγαλείο», «τη σοφία των λόγων των προγόνων μας», και εννοούν και συμπεραίνουν ό,τι θέλει ο καθένας…
Μηδενίζουν τους πάντες, αλλά οι ίδιοι δεν φταίνε σε τίποτα, δεν βλέπουν ευθύνες παρά μόνο στους άλλους, δεν θέλουν να ακούσουν ότι η Ευθύνη είναι εξατομικευμένη και την κουβαλάμε όλοι μας.
Αυτό το σκηνικό είναι η πλήρης διάλυση των πάντων. Αυτή είναι η πραγματική πτώχευση.
Γιατί δεν είμαστε ζούγκλα. Τη ζωή μας τη χτίζουμε γύρω από σταθερές, όπως είναι οι νόμοι, τη δομούμε στη βάση των δικαιωμάτων και των υποχρεώσεων που μας αναλογούν, τη στηρίζουμε στον σεβασμό για τον διπλανό μας, στο αίσθημα της συμμετοχής και της ευθύνης μπροστά στις καταστάσεις που μας περιβάλλουν...
Γι’αυτό, η οικονομική κατάντια δεν είναι το χειρότερο. Το χειρότερο είναι η απόλυτη πολιτισμική κατάπτωση που έχει πέσει στις κεφαλές μας ως αποτέλεσμα αυτής της Ελλάδας που φτιάχτηκε επί δεκαετίες, μιας Ελλάδας ατομιστών, απαίδευτων, εθισμένων στην ήσσονα προσπάθεια που το μόνο που αναζητούσαν ήταν το δικό τους βόλεμα και ας πάνε στα κομμάτια όλα τα υπόλοιπα.
Γι’αυτό η πτώση μας προβλέπεται διπλά εντυπωσιακή. Γιατί κι άλλες φορές αντιμετωπίσαμε εθνικές κρίσεις. Αλλά χωρίς αρχές, χωρίς παιδεία στην κοινωνία, καμιά ανάταση δεν πρόκειται να υπάρξει.
