Την εισαγωγή αυστηρών, κυρίως αναπτυξιακών, προϋποθέσεων στην πιστοληπτική πολιτική των Δήμων και των Περιφερειών, με παράλληλη απαγόρευση του δανεισμού για λειτουργικές δαπάνες.
Το ύψος του δανεισμού των ΟΤΑ, έως την εφαρμογή του Καλλικράτη ήταν χωρίς περιορισμούς.
Η δανειακή πολιτική των δήμων και περιφερειών συσχετίζεται πλέον με την ικανότητα τους να εξυπηρετήσουν τη δημόσια πίστη τους.
Οι προϋποθέσεις και οι διαδικασίες για τη λήψη δανείου από Δήμους και Περιφέρειες είναι οι εξής:
α) το ετήσιο κόστος εξυπηρέτησης της δημόσιας πίστης κάθε Δήμου να μην υπερβαίνει το 20% των ετήσιων τακτικών του εσόδων.
β) το συνολικό χρέος του Δήμου που προβαίνει σε δανεισμό να μην υπερβαίνει ποσοστό του 60% των συνολικών εσόδων του.
Ως συνολικό χρέος θεωρούνται οι συνολικές μακροπρόθεσμες και βραχυπρόθεσμες υποχρεώσεις του.