Ο Αύγουστος είναι ο μήνας του φωτός.
Ο ήλιος ο ηλιάτορας του Ελύτη, το φεγγάρι που δεν άφηνε τη Σαπφώ να κλείσει μάτι, η πανσέληνος που διαλύει το έρεβος της νύχτας, οι αστερισμοί, οι Πλειάδες και ο Σείριος που υποδέχεται τη μέρα, το φάος - φως του Αυγούστου, παγιδεύει το χρόνο. Τον «λυγίζει» όπως ο Αϊνστάιν, τον προστάζει να επιστρέψει όπως ο Ριχάρδος Β', τον κλείνει μέσα στην αιωνιότητα μιας άχρονης ερωτικής περίπτυξης, τον ξεγελά μέσα στα όνειρα.
Ο ήλιος ο ηλιάτορας του Ελύτη, το φεγγάρι που δεν άφηνε τη Σαπφώ να κλείσει μάτι, η πανσέληνος που διαλύει το έρεβος της νύχτας, οι αστερισμοί, οι Πλειάδες και ο Σείριος που υποδέχεται τη μέρα, το φάος - φως του Αυγούστου, παγιδεύει το χρόνο. Τον «λυγίζει» όπως ο Αϊνστάιν, τον προστάζει να επιστρέψει όπως ο Ριχάρδος Β', τον κλείνει μέσα στην αιωνιότητα μιας άχρονης ερωτικής περίπτυξης, τον ξεγελά μέσα στα όνειρα.
Διψασμένη η ψυχή μας για όνειρα - γιατί είμαστε φτιαγμένοι από το υλικό πού 'ναι τα όνειρα - όπως λέει ο Πρόσπερος, για όνειρα θερινής νυκτός, ως σπονδή στην απέραντη αυγουστιάτικη μέρα.
Ένας μήνας που φλέγεται, με λαμπρή καρποφορία και μυρωδιές, με ηλιοκαμένα κορμιά, μέσα στην αδιάλειπτη εγρήγορση των πόθων, κορμιά παραδομένα σε κάθε παραίσθηση, στη διονυσιακή ευωχία. Τον Αύγουστο η θάλασσα μπαίνει σε κάθε κόλπο του μυαλού, αλμυρίζει τις ουτοπίες, σ' έναν ατέλειωτο ορίζοντα επιθυμιών. Πυρκαγιά το μεσημέρι, βάζει φωτιά και πυρπολεί το πάθος, το εφικτό και το ανέφικτο του έρωτα.
«Ρεμβασμός το Δεκαπενταύγουστο», όπως ο Παπαδιαμάντης, «... δέρμα σαν καμωμένο από γιασεμί εκείνη του Αυγούστου - Αύγουστος ήταν; - η βραδυά...», όπως ο Καβάφης.
Είναι αποκαλυπτικός ο μήνας Αύγουστος, ο Μεσορί των Αιγυπτίων, ο Εκατομβαιών με τα Παναθήναια, με τη νηστεία, τις δρίμες και τα μερομήνια για τους Έλληνες.
Ο Μήνας της λατρείας του Διονύσου, που στο φως του διαθλάται η αλήθεια και αποκαλύπτεται ολόλαμπρη σ' όσους την αναζητούν, συνεγείρει τα πνεύματα, ανατρέπει ισορροπίες και δημιουργεί απείθαρχες συνειδήσεις. Γι' αυτό είναι επικίνδυνος για την εξουσία των νόμων της καταστολής και των εξαναγκασμών της σεμνοτυφίας. Στο φως του, οι μικρές αλλαγές που συντελούνται μέσα μας, οδηγούν στη μεγάλη υπέρβαση, στην ανυπακοή.
Ο φετινός μήνας Αύγουστος κάνει μαγικά μαζί με τον Πουκ και τα ξωτικά, μετράει αποστάσεις ανάμεσα στην παιδικότητά μας και στο σήμερα. Μας προσκαλεί για νέα μακροβούτια στη ζωή, μας αθωώνει, μας ξεγυμνώνει, μας προκαλεί να ερωτευτούμε με τη δύναμη της σοφίας που αποκτήσαμε, να διώξουμε το φόβο του θανάτου…..
Και για μένα, αυτός ο Αύγουστος ξεκίνησε αλλιώς.
Καθώς τις νύχτες οι γρύλοι οικοδομούν μια ηχηρή οδό ανάμεσα στις ελιές και στις λεμονιές, ανάμεσα στις μνήμες μου από παιδικές αγάπες και στα δώρα ενός πολύτιμου νέου έρωτα, αλλάζουν όλα και αρχίζει ένας αλλιώτικος απολογισμός:
Πενήντα πέντε Αύγουστοι ξοδεμένοι στην αναζήτηση του πέρα και του αλλιώς. Επιστράτευσα ευαισθησίες για υπέρβαση του δεδομένου, για ανατροπές βεβαιοτήτων, κυνήγησα χίμαιρες για ένα κόσμο αλλιώς.
Και φέτος μεσούντος του Αυγούστου, στο δικό μου απολογισμό, αποδεσμεύονται τα χρόνια από ένα μόνιμο λυγμό, που επιτέλους ξεσπάει δυνατός σαν ποταμός χαράζοντας βατές διαδρομές στο πέρασμα του χρόνου που με γέρασε, ανοίγει νέο κύκλο στη ζωή μου, διώχνει τη θλίψη από το πρώτο μου κύτταρο.
Αυτόν τον ανατρεπτικό μήνα, το κλάμα μου θα είναι θάλασσα, λύτρωση, πόθος για αιωνιότητα, μετάβαση στον πρωτόγνωρο τρόπο ζωής, στον πληρωτικό, που το να αγαπάς και να αγαπιέσαι είναι το παν.
Και που οι άνθρωποι, απελευθερωμένοι από τις συμβάσεις και τα πρέπει, παθιασμένοι και εξομολογητικοί, να μπορούν να συνομιλούν με τον Αύγουστο.
Ένας μήνας που φλέγεται, με λαμπρή καρποφορία και μυρωδιές, με ηλιοκαμένα κορμιά, μέσα στην αδιάλειπτη εγρήγορση των πόθων, κορμιά παραδομένα σε κάθε παραίσθηση, στη διονυσιακή ευωχία. Τον Αύγουστο η θάλασσα μπαίνει σε κάθε κόλπο του μυαλού, αλμυρίζει τις ουτοπίες, σ' έναν ατέλειωτο ορίζοντα επιθυμιών. Πυρκαγιά το μεσημέρι, βάζει φωτιά και πυρπολεί το πάθος, το εφικτό και το ανέφικτο του έρωτα.
«Ρεμβασμός το Δεκαπενταύγουστο», όπως ο Παπαδιαμάντης, «... δέρμα σαν καμωμένο από γιασεμί εκείνη του Αυγούστου - Αύγουστος ήταν; - η βραδυά...», όπως ο Καβάφης.
Είναι αποκαλυπτικός ο μήνας Αύγουστος, ο Μεσορί των Αιγυπτίων, ο Εκατομβαιών με τα Παναθήναια, με τη νηστεία, τις δρίμες και τα μερομήνια για τους Έλληνες.
Ο Μήνας της λατρείας του Διονύσου, που στο φως του διαθλάται η αλήθεια και αποκαλύπτεται ολόλαμπρη σ' όσους την αναζητούν, συνεγείρει τα πνεύματα, ανατρέπει ισορροπίες και δημιουργεί απείθαρχες συνειδήσεις. Γι' αυτό είναι επικίνδυνος για την εξουσία των νόμων της καταστολής και των εξαναγκασμών της σεμνοτυφίας. Στο φως του, οι μικρές αλλαγές που συντελούνται μέσα μας, οδηγούν στη μεγάλη υπέρβαση, στην ανυπακοή.
Ο φετινός μήνας Αύγουστος κάνει μαγικά μαζί με τον Πουκ και τα ξωτικά, μετράει αποστάσεις ανάμεσα στην παιδικότητά μας και στο σήμερα. Μας προσκαλεί για νέα μακροβούτια στη ζωή, μας αθωώνει, μας ξεγυμνώνει, μας προκαλεί να ερωτευτούμε με τη δύναμη της σοφίας που αποκτήσαμε, να διώξουμε το φόβο του θανάτου…..
Και για μένα, αυτός ο Αύγουστος ξεκίνησε αλλιώς.
Καθώς τις νύχτες οι γρύλοι οικοδομούν μια ηχηρή οδό ανάμεσα στις ελιές και στις λεμονιές, ανάμεσα στις μνήμες μου από παιδικές αγάπες και στα δώρα ενός πολύτιμου νέου έρωτα, αλλάζουν όλα και αρχίζει ένας αλλιώτικος απολογισμός:
Πενήντα πέντε Αύγουστοι ξοδεμένοι στην αναζήτηση του πέρα και του αλλιώς. Επιστράτευσα ευαισθησίες για υπέρβαση του δεδομένου, για ανατροπές βεβαιοτήτων, κυνήγησα χίμαιρες για ένα κόσμο αλλιώς.
Και φέτος μεσούντος του Αυγούστου, στο δικό μου απολογισμό, αποδεσμεύονται τα χρόνια από ένα μόνιμο λυγμό, που επιτέλους ξεσπάει δυνατός σαν ποταμός χαράζοντας βατές διαδρομές στο πέρασμα του χρόνου που με γέρασε, ανοίγει νέο κύκλο στη ζωή μου, διώχνει τη θλίψη από το πρώτο μου κύτταρο.
Αυτόν τον ανατρεπτικό μήνα, το κλάμα μου θα είναι θάλασσα, λύτρωση, πόθος για αιωνιότητα, μετάβαση στον πρωτόγνωρο τρόπο ζωής, στον πληρωτικό, που το να αγαπάς και να αγαπιέσαι είναι το παν.
Και που οι άνθρωποι, απελευθερωμένοι από τις συμβάσεις και τα πρέπει, παθιασμένοι και εξομολογητικοί, να μπορούν να συνομιλούν με τον Αύγουστο.
