Δυστυχώς υπάρχουν νοοτροπίες που δεν αλλάζουν. Λίγες μέρες πριν την κάλπη άνοιξε πάλι το χρονοντούλαπο, το τελευταίο καταφύγιο κάθε φορά που οι πολιτικές δεν έχουν αποδοχή.
Λένε ότι με τα χρόνια οι άνθρωποι γίνονται σοφότεροι, ίσως δεν ισχύει για όλους. Η τελευταία έρευνα κάποιους τους προσγείωσε, δεν άντεξαν, και αντέδρασαν, ως συνήθως, με τρόπο αυτοκαταστροφικό.
Έψαξαν και βρήκαν παλιές, ξεθωριασμένες ιστορίες και έριξαν ... "στην αγορά". Το είχαν ψελλίσει άλλωστε από καιρό, όταν προσπαθούσαν να επιβάλλουν την νέα τους επιλογή.
Η αλήθεια είναι ότι πιο εύκολα βγαίνει η ψυχή παρά το χούι! Αν και τα χρόνια που «έλυναν και έδεναν» πέρασαν, αν και οψίμως μεταμορφώθηκαν, δεν ξέχασαν ποτέ, τις παλιές, «καλές» τακτικές.
Στόχος να θολώσουν τα νερά, να αλλάξουν την ατζέντα, να κρύψουν την ανυπαρξία θέσεων που να αντέχουν σε κριτική! Δεν είναι τυχαίο ότι δε ακούστηκε λέξη για απλήρωτους εργαζόμενους, λέξη για τα σχολεία που ρημάζουν, λέξη την ανύπαρκτη πολιτιστική πολιτική...
Υ.Γ. Είναι αλήθεια ότι τα μηνύματα της κοινωνίας, ενίοτε προκαλούν εκνευρισμό, κυρίως, όταν παίζεις το τελευταίο σου χαρτί! Όμως δεν υπάρχει δικαιολογία. Το έργο έχει ξαναπαιχτεί στο παρελθόν και το αποτέλεσμα ήταν η αποδοκιμασία.
Ο ρόλος του «κόφτη» που επέλεξαν αυτή τη φορά δεν τους ταιριάζει, αλλά πρέπει να τον υπηρετήσουν μέχρι το τέλος. Οι πράξεις απόγνωσης, απλώς επιβεβαιώνουν το «κλίμα» και προβληματίζουν ακόμα περισσότερο…
Λένε ότι με τα χρόνια οι άνθρωποι γίνονται σοφότεροι, ίσως δεν ισχύει για όλους. Η τελευταία έρευνα κάποιους τους προσγείωσε, δεν άντεξαν, και αντέδρασαν, ως συνήθως, με τρόπο αυτοκαταστροφικό.
Έψαξαν και βρήκαν παλιές, ξεθωριασμένες ιστορίες και έριξαν ... "στην αγορά". Το είχαν ψελλίσει άλλωστε από καιρό, όταν προσπαθούσαν να επιβάλλουν την νέα τους επιλογή.
Η αλήθεια είναι ότι πιο εύκολα βγαίνει η ψυχή παρά το χούι! Αν και τα χρόνια που «έλυναν και έδεναν» πέρασαν, αν και οψίμως μεταμορφώθηκαν, δεν ξέχασαν ποτέ, τις παλιές, «καλές» τακτικές.
Στόχος να θολώσουν τα νερά, να αλλάξουν την ατζέντα, να κρύψουν την ανυπαρξία θέσεων που να αντέχουν σε κριτική! Δεν είναι τυχαίο ότι δε ακούστηκε λέξη για απλήρωτους εργαζόμενους, λέξη για τα σχολεία που ρημάζουν, λέξη την ανύπαρκτη πολιτιστική πολιτική...
Υ.Γ. Είναι αλήθεια ότι τα μηνύματα της κοινωνίας, ενίοτε προκαλούν εκνευρισμό, κυρίως, όταν παίζεις το τελευταίο σου χαρτί! Όμως δεν υπάρχει δικαιολογία. Το έργο έχει ξαναπαιχτεί στο παρελθόν και το αποτέλεσμα ήταν η αποδοκιμασία.
Ο ρόλος του «κόφτη» που επέλεξαν αυτή τη φορά δεν τους ταιριάζει, αλλά πρέπει να τον υπηρετήσουν μέχρι το τέλος. Οι πράξεις απόγνωσης, απλώς επιβεβαιώνουν το «κλίμα» και προβληματίζουν ακόμα περισσότερο…
