Χωρίς εξέδρα ...στο ίσιωμα!

Όσα και να λένε για τις παρελάσεις, πάντα για την πόλη μας ήταν γιορτή. Συνάντησεις με φίλους και γνωστούς, συζητήσεις, μια ευκαιρία για τους γονείς να βγουν από το σπίτι να καμαρώσουν τα παιδιά τους. Υπήρχαν και οι επίσημοι, αλλά ό,τι και να πιστεύουν οι ίδιοι, οι πολλοί δεν τους πρόσεχαν, ήταν μέρος του σκηνικού.  Η μπάντα, τα παιδιά, οι γονείς που περίμεναν να καμαρώσουν τα παιδιά τους και ...οι επίσημοι.  
Φέτος το σκηνικό ήταν κάπως διαφορετικό!
 Εντάξει δεν υπήρχε εξέδρα, η παρέλαση όμως έγινε κανονικά! Σε άλλες περιοχές υπήρχε εξέδρα και κάποιοι άρχοντες κάθισαν δίπλα στο ίσιωμα και χειροκρότησαν τους μαθητές, κάποιοι το πήγαν και λίγο παραπέρα, πήραν το πανό με το κατάλληλο σύνθημα και στήθηκαν στο δρόμο.

Γιατί όμως όλο αυτό το θέαμα; Για τον θυμό του πλήθους;
Πάντως άλλο θέμα είναι να μην βάζεις εξέδρα γιατί έχεις άλλη άποψη για το ρόλο της, άλλο να μην τοποθετείς εξέδρα αλλά να βρίσκεσαι στον ίδιο χώρο με φρουρές και μεγαλεία ή να κάθεσαι δίπλα, άλλο να τιμάς στην εξέδρα τους αγωνιστές και άλλο να χρησιμοποιείς την εξέδρα για πολιτική! Δηλαδή στην εξέδρα κάθονται οι «κακοί πολιτικοί» και κάτω οι άλλοι; Αν θα στηθεί κάποιος στην εξέδρα ή όχι είναι διαφορετικός; Είναι μνημονικός ή όχι; Δηλαδή η μη άνοδος στην εξέδρα και η αντιμνημονιακή ρητορεία σβήνει τις κακές πολιτικές, τους απλήρωτους εργαζόμενους, την έλλειψη προγράμματος, την αγχωμένη διαχείριση, την εγκατάλειψη μιας πόλης; Και η άνοδος ή μη στην εξέδρα είναι η κολυμβήθρα του Σιλωάμ; Όχι βέβαια! 

Σήμερα η αντιμνημονιακή ρητορεία έχει "πέραση" και εκ του ασφαλούς δημιουργεί ελπίδες, αλλά παράλληλα κουκουλώνει τα προβλήματα, και σε κάποιες περιπτώσεις επιχειρεί να ξεγελάσει τους λεηλατημένους από τα μνημόνια ψηφοφόρους. 

Σήμερα στις μέρες της μεγάλης απογοήτευσης,  το εύκολο είναι να χαϊδεύεις αυτιά με εθνικές, θρησκευτικές, φιλολαϊκές κορώνες αλλά και να δημιουργείς απατηλές εικόνες! Σε αυτό το παιχνίδι συμμετέχουν και πολιτικοί, μικροί και μεγάλοι για να βελτιώσουν την εικόνα τους με ψευτοδιλήμματα που περικλείουν αγωνία και φόβο. Τελικά μάλλον πετυχαίνουν το αντίθετο, κλονίζουν την εμπιστοσύνη των πολιτών στις θεσμικές αρχές και το οργανωμένο κράτος!

Και δυστυχώς φτάσαμε στο οριακό σημείο, να χρησιμοποιείται η επέτειος του ελληνικού έθνους, ως μέρα που μας χωρίζει, όπου θα διακυβεύεται η ομόνοια ανάμεσά μας και μάλιστα με τη συμμετοχή θεσμικών οργάνων!

Και βέβαια  το τελικό ερώτημα είναι πολύ βαθύτερο. Θέλουμε μια κοινωνία χωρίς πολιτική και πολιτικούς; ...μάλλον όχι! Θέλουμε μια κοινωνία με άλλους πολιτικούς; ...ας τους αλλάξουμε, έτσι λειτουργεί η δημοκρατία…

Γιατί κανείς δεν πρέπει να ξεχνάει ότι οι εποχές έχουν αλλάξει!  Οι διαχωριστικές γραμμές που υπάρχουν θα γίνονται ολοένα μεγαλύτερες στο μέλλον. 
...Θα υπάρχουν όμως κάποτε, μετά το τέλος της κρίσης ίσως και διαφορετικές διαχωριστικές γραμμές. Και ίσως οι πολίτες θα συνυπολογίζουν στα κριτήρια τους και θέματα για όσους επιδίδονται σε ασκήσεις πολιτικής και δημαγωγίας και όσους ενδιαφέρονται ουσία και πράξη για το έργο τους και την κοινωνική συνοχή και όχι για το μέλλον του πολιτικού τους βίου!