Υπάρχει ένα ωραίο ανέκδοτο που το ακούσαμε στην περίοδο των διακοπών. Αν και είναι κοινό μυστικό στο κύκλο μας, ότι δεν ξέρουμε να λέμε ανέκδοτα, θα προσπαθήσουμε για να τοποθετηθούμε εμμέσως στην απόφαση της περιφέρειας, η οποία παρουσιάζεται ως δικαίωση των επιλογών της δημοτικής αρχής για το θέμα της επιλογής των προϊσταμένων στο Δήμο Κερατσινίου- Δραπετσώνας!
Ίσως θα έπρεπε να το ξεπεράσουμε το θέμα, αλλά επειδή στο blog που διαβάσαμε το σχετικό σχόλιο, υπάρχουν μικρές κακίες! για όσους τόλμησαν να γράψουν τότε, εμείς είχαμε αναφερθεί στο θέμα, καλό είναι να ξέρουν όποιοι μας διαβάζουν και τη θέση μας και κυρίως ότι δεν έχουμε λόγους να αποκρύψουμε την συνέχεια της υπόθεσης. (Η απόφαση και το σχετικό σχόλιο εδώ.)
Βρισκόμαστε στο τέλος της δεκαετίας του 60 όπου στην Ελλάδα οι γυναίκες μεγάλωναν και ήταν θέμα τιμής να μην έχουν προγαμιαίες σχέσεις, ο κανόνας ήταν να παντρευτούν κάποια στιγμή τον αγαπημένο τους και να είναι βέβαια ο πρώτος με τον οποίο θα γνωρίσουν τον έρωτα, να είναι εν ολίγοις παρθένες. Στην υπόλοιπη Ευρώπη τα πράγματα ήταν διαφορετικά και ιδιαίτερα στην Γαλλία, Μάης 68, σεξουαλική απελευθέρωση κ.λπ.
Βρέθηκαν λοιπόν σε μία βάρκα 3 κοπέλες: μία Ελληνίδα, μία Αγγλίδα και μία Γαλλίδα σε μια ιδιαίτερα επικίνδυνη θάλασσα με πεινασμένους καρχαρίες να κολυμπούν γύρω τους! Η θάλασσα ήταν μανιασμένη και δυστυχώς για τα κορίτσια η βάρκα δεν άντεξε και έβαζε νερά σε δύο σημεία. Ήταν θέμα χρόνου να βυθιστεί και μια καλή λύση, ίσως η μοναδική, ήταν να προσεγγίσουν την απέναντι κοντινή ακτή ενός νησιού, στην οποία όμως βρισκόταν για στρατιωτικούς λόγους 30 λεγεωνάριοι μισθοφόροι που είχαν να δουν γυναικείο κορμί για πολλούς μήνες.
Στις κρίσιμες στιγμές που ακολούθησαν οι τρεις κοπέλες διαφώνησαν για την πορεία που θα ακολουθούσαν. Η Ελληνίδα είπε: «Προτιμώ να πεθάνω, παρά να με ατιμάσουν οι πεινασμένοι, για μένα η μεγαλύτερη αξία είναι η τιμή!» Η Αγγλίδα πιο ψυχρή και ρεαλίστρια είπε: «Η ζωή μου είναι πάνω από όλα, θα πάω εκεί, θα συζητήσω τον αρχηγό τους, θα διαπραγματευτώ, θα τον δελεάσω, θα πάω μαζί του, εν ανάγκη και με τον υπαρχηγό!» Τέλος η Γαλλίδα είπε: «Κορίτσια πιο ακριβώς είναι το πρόβλημα;»
Ωραίο και διδακτικό ανέκδοτο που δίνει δυνατό συμπέρασμα: Όλα είναι θέμα ιεράρχησης αξιών! Ποιες αξίες κάθε φορά επιλέγεις να ιεραρχήσεις ως πρώτες.
Και τώρα στην περίπτωση μας: είσαι στη διοίκηση ενός Δήμου και έχεις να επιλέξεις προϊσταμένους. Επιλέγεις τους ικανότερους με τα περισσότερα προσόντα και γνώσεις με άποψη για το αντικείμενο τους ή τους «υπάκουους», τα «δικά μας παιδιά»; Επιλέγεις να εφαρμόζεις τους νόμους, την αξιοκρατία, τη διαφάνεια, τις ίσες ευκαιρίες, να είσαι δίκαιος και άλλα πολύ «γλυκά λόγια» που έλεγες προεκλογικά ή επιβάλεις το δικαίωμα που αποκτούν δυστυχώς όλοι οι εκλεγμένοι: «νόμος είναι το δίκαιο της παράταξης μου…»
Το σχόλιο μας ήταν τότε σε αυτό το κλίμα και μόνο σε αυτό… Το σχόλιο εδώ
ΥΓ. Επί της ουσίας για τους ανεξήγητους πανηγυρισμούς «των φίλων της τοπικής εξουσίας». Η περιφέρεια δεν εξέτασε το θέμα επί της ουσίας, από όσο καταλαβαίνουμε "τα νομικά ιερογλυφικά", γιατί βάσει των νόμων θεώρησε ότι αρμόδιο για να κρίνει την νομιμότητα της απόφασης του δημάρχου είναι διοικητικό δικαστήριο στο οποίο υποδεικνύει στα σωματεία να προσφύγουν! Όλα τα υπόλοιπα, τα άκρως ειρωνικά, μάλλον δεν μας τιμούν και αποδεικνύουν για ακόμα μια φορά ότι η κοντινή σχέση με κάθε εξουσία, δυστυχώς σε μερικές περιπτώσεις …τυφλώνει!
Σε κάθε περίπτωση βέβαια, όποια κι αν είναι η τελική έκβαση της υπόθεσης …όλα είναι θέμα ιεράρχησης αξιών… για όλους!
