Του Ζαχαρία Ζούπη,Πολιτικού Αναλυτή
Φαντάζομαι πως ο Ντανιέλ Κον Μπετίτ ,ο ηγέτης του Μάη του ’68 δεν κινδυνεύει να χαρακτηριστεί νεοφιλελεύθερος ,ούτε «εντολοδόχος» του Δ.Ν.Τ από τους ντόπιους επαναστάτες. Κι όμως ,επεσήμανε κάτι σημαντικό σε συνέντευξή του σε κυριακάτικη εφημερίδα και θα τολμούσα να πω όχι ιδιαίτερα δημοφιλές. «Το βασικό πρόβλημα της Ελλάδας» τόνισε, «είναι ,ότι κανείς δεν ενδιαφέρεται για το κοινό καλό». Ότι κανένας δεν θέλει να πληρώσει φόρους .Ότι κανένας δε θέλει να πληρώσει φόρους. Ούτε οι πλούσιοι ,ούτε οι φτωχοί. Κανένας. Η λογική που επικρατεί είναι «να πληρώσουν οι άλλοι». Φυσικά υπάρχει μεγάλη ανισότητα στη χώρα σας και η συζήτηση είναι πως μειωθεί .Αλλά για να γίνει αυτό πρέπει να συζητηθεί εκτενώς ,ποιο είναι το συμφέρον όλων των ανθρώπων στην Ελλάδα». Έτσι απλά.
Ασφαλώς και δεν ανακάλυψε την Αμερική. Αυτή τη σκληρή πραγματικότητα τη γνωρίζουμε όλοι στην Ελλάδα και δυστυχώς ένα χρόνο μετά το Μνημόνιο και τη λήψη αλλεπάλληλων σκληρών μέτρων συνεχίζουμε να τη βλέπουμε μπροστά μας και ας παριστάνουμε ότι δεν καταλαβαίνουμε. Το 60% για παράδειγμα των εν δυνάμει φορολογουμένων πολιτών δεν πληρώνουν για φόρο ούτε ένα ευρώ! Από το υπόλοιπο δε 40% υπάρχουν εκτεταμένες ζώνες φοροδιαφυγής. Αλήθεια τι γίνεται με τους περίφημους «γιατρούς του Κολωνακίου» ; Τι γίνεται με εκατοντάδες χιλιάδες ελεύθερους επαγγελματίες ,γιατρούς, δικηγόρους ,φαρμακοποιούς ,μηχανικούς; Εσχάτως δε, αναπτύσσονται και «νέα» , «σύγχρονα» κινήματα, τα κινήματα του τσάμπα ,τα κινήματα του δεν πληρώνω διόδια ,δεν πληρώνω εισιτήρια και έπεται συνέχεια. Κοινωνικές και πολιτικές ομάδες υποθάλπουν και ενισχύουν παρόμοιες συμπεριφορές που στην ουσία πλήττουν και συνολικά την κοινωνία ,αλλά ιδιαίτερα τα φτωχότερα στρώματα. Πρόκειται για ομάδες που ταυτίζουν την δήθεν ανυπακοή στο σύστημα ε την αντικοινωνική συμπεριφορά και την ανευθυνότητα .Για ομάδες που βλέπουν δικαιώματα ,όχι όμως υποχρεώσεις.
Ας πάρουμε το παράδειγμα της μεταφοράς μεταναστών στο χώρο της Νομικής για να κάνουν απεργία πείνας. Όσοι πρωτοστάτησαν και ιδιαίτερα κάποιοι νεολαίοι του ΣΥΡΙΖΑ έδωσαν μια αξιολύπητη εικόνα. Δεν μπορούσαν να κατανοήσουν ότι έτσι τροφοδοτούσαν ένα τεράστιο πλειοψηφικό ρεύμα υπέρ της κατάργησης του πανεπιστημιακού ασύλου. Αμύνονταν δε με το φοβερό και τρομερό επιχείρημα «Δεν εμποδίζουμε τα μαθήματα»! Δεν μπορούσαν να κατανοήσουν ότι έτσι ρίχνουν λάδι στη φωτιά ενός έρποντος ρατσισμού. Ας πάρουμε το παράδειγμα των απεργιών των εργαζομένων σε διάφορες Εταιρείες Συγκοινωνίας. Παιδεύουν την κοινωνία ,κάνουν ουσιαστικά καψόνι στους πιο φτωχούς ,οι οποίοι επί σειρά ετών πληρώνουν τα ελλείμματα του ΟΣΕ και μιας σειράς άλλων ΔΕΚΟ ,για να εισπράττουν οι σημερινοί απεργοί περίπου 5000 ευρώ μεικτά κατά μέσο όρο. Ας πάρουμε το παράδειγμα των γιατρών του Ι.Κ.Α που απεργούν τη στιγμή που όλοι φωνάζουν: έλεος! Σας καταλάβαμε. Απεργείτε για να διατηρηθούν τα συνταγολόγιά σας και όχι για την δημόσια υγεία.
Αυτά είναι ορισμένα μόνο παραδείγματα δήθεν διεκδικητικών συμπεριφορών που σταδιακά βέβαια απομονώνονται η μία μετά την άλλη ,αλλά δημιουργούν αρνητικό κοινωνικό κλίμα και οικονομικό κόστος. Το κράτος ,είτε υποχρεωμένο πια από τις καταστάσεις ,είτε επειδή κάποιοι πιστεύουν πια ότι κάτι πρέπει να γίνει ,προσπαθεί. Ωστόσο γίνεται εμφανής η αδυναμία του. Γίνεται εμφανής η ενοχή του γιατί έθρεψε όλα αυτά τα χρόνια όλες αυτές τις συμπεριφορές και τις εστίες πολύμορφης ανομίας. Διαφορετικά θα ήταν πιο αποφασιστικό. Το Πολιτικό Σύστημα πάλι μοιάζει ώρες-ώρες σα να θέλει να κρύψει και να κρυφτεί. Δεν τολμάει να δώσει κατεύθυνση να μπει το ΣΔΟΕ στα ταμεία όλων των Κομμάτων. Δεν τολμάει να πει πάμε σε αναθεώρηση του Συντάγματος και τελειώνουμε με το άρθρο 86 και το νόμο περί ευθύνης Υπουργών.
Έτσι όμως ,δεν πάει. Από την μία «δε βγαίνουν τα νούμερα» ειδικά με την κάλυψη του υπερδιογκούμενου διαρκώς χρέους. Αλλά από την άλλη και πριν απ’όλα ,διατηρείται μια κοινωνική κατάσταση στην οποία κανείς δε λέει όλη την αλήθεια. Κακά τα ψέματα .Το μεγάλο ζητούμενο σήμερα είναι η αποκατάσταση της εμπιστοσύνης και η τόνωση της αυτοπεποίθησης μιας κοινωνίας που έχει εκπαιδευτεί να ζει σαν μόνιμο «παιδί του μπαμπά της» και σαν τρόφιμος του Κράτους ,στο οποίο παρεμπιπτόντως κανείς δε θέλει και να συνεισφέρει. Έτσι όμως ,δεν υπάρχει διέξοδος γιατί καμιά διέξοδος δεν μπορεί να υπάρξει δίχως ενεργοποίηση πρωτοπόρων έστω τμημάτων της κοινωνίας πάνω σε ένα καθαρό σχέδιο εκσυγχρονισμού και ανασυγκρότησης της χώρας. Έτσι ,είναι εύκολο να αναπτυχθεί ένα επικίνδυνο ρεύμα απαισιοδοξίας και μηδενισμού ,που ίσως ο Περισσός ή ομάδες της Κουμουνδούρου να το βλέπουν θετικά. Στην περίπτωση πάντως της Ιταλίας η μη συνειδητοποίηση των θεμάτων που ετίθετο και η κατάρρευση του Πολιτικού Συστήματος έφεραν στην εξουσία τον Μπερλουσκόνι.
