Ένα τοσοδά, μικρούλι, κομματάκι χαρτί είναι, βρε παιδιά. Τόσο μικρό που για να το φωτογραφήσω έφερα τη μηχανή πολύ κοντά του για να μπορέσω να το διαβάσω. Μου το έφερε η κυρία Ελισσάβετ για να το δω και να της πω. Και τί να δω; Και τί να πω;
Ρώτησα πού το βρήκε. Μου είπε πως στην τάξη έχει ένα κουτί, που μέσα σε αυτό, οι μάθητές βάζουν, κάθε τόσο, τα «ανωνυμα συναισθήματά τους». Το λέει «ΤΟ ΚΟΥΤΙ ΤΩΝ ΣΥΝΑΙΣΘΗΜΑΤΩΝ». Δε χρειάστηΚε να τη ρωτήσω ποίος το έγραψε. Το λέει μόνο του. Με κάτι γράμματα που στάζουνε παράπονο. Τουλάχιστον, παράπονο.
Κάμποσα Ινδάκια, γράφτηκαν στο σχολείο μας στην αρχή της χρονιάς. Έχουν εκείνα τα μεγάλα μάτια, με το ασπράδι γύρω-γύρω και τη μαύρη κόρη στη μέση, που σε κοιτούν και σε ρωτούν, χωρίς να σου μιλούνε.
Έχω να πω πολλά, βρε παιδιά, γι αυτό το χαρτάκι. Κι οι δάσκαλοί σας έχουν να πουν. Αλλά εγώ θέλω να μου πείτε ΕΣΕΙΣ, οι συμμαθητές των παιδιών αυτών:
- ΤΙ ΘΕΛΕΙ ΝΑ ΠΕΙ Ο ΣΥΜΜΑΘΗΤΗΣ ΣΑΣ ΜΕ ΑΥΤΟ ΤΟ ΧΑΡΤΑΚΙ;
- ΤΙ ΝΙΩΘΕΤΕ ΟΤΑΝ ΒΛΕΠΕΤΕ ΕΣΕΙΣ ΑΥΤΟ ΤΟ ΧΑΡΤΑΚΙ;
- ΘΑ ΜΠΟΡΟΥΣΕ, ΛΕΤΕ ΚΑΠΟΤΕ, ΝΑ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΔΙΚΟ ΣΑΣ ΧΑΡΤΑΚΙ ΠΟΥ ΘΑ ΕΓΓΡΑΦΕ «ΕΛΛΗΝΑΣ»-»ΕΛΛΗΝΑΣ»;
Θα σας παρακαλέσω, όλους τους μαθητές που διαβάζουν αυτό το blog, να γράψουν στα «σχόλια», απαντώντας στις παραπάνω ερωτήσεις.
Μαρία Φραγκάκη
*Το σύνθημα του σχολείου «ΕΝΑΣ ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ ΚΑΙ ΟΛΟΙ ΓΙΑ ΕΝΑΝ» δυσκολεύεται σε αυτή την ανάρτηση να γραφτεί. Πλαγιάζει και περιμένει…
