Η «δωρική» πόζα του Τσε

Γκουτιέρεζ: Ο άνθρωπος που τράβηξε το διασημότερο κλικ στην ιστορία της φωτογραφίας και αρνήθηκε να «πουλήσει» τον Τσε..

Είναι μια από τις πιο διάσημες φωτογραφίες, που τραβήχτηκαν ποτέ. Είναι μία από τις πιο γνωστές εικόνες, μαζί με τη Μόνα Λίζα και το πορτραίτο του Χριστού. 

Ο Ερνέστο Τσε Γκεβάρα, όπως τον απαθανάτισε ο φακός του Αλμπέρτο Γκουτιέρεζ, γνωστού ως Αλμπέρτο Κόρμπα. Το κλικ το έκανε στις 5 Μαρτίου του 1960. Την προηγούμενη ημέρα, η CIA είχε ανατινάξει ένα γαλλικό πλοίο στο λιμάνι της Αβάνας. Το πλοίο μετέφερε όπλα, που είχαν αγοράσει οι Κουβανοί από το Βέλγιο. Από το «χτύπημα» σκοτώθηκαν 136 άτομα. Οι Κουβανοί έγιναν έξαλλοι. Την επόμενη έγιναν οι κηδείες. Ο Φιντέλ Κάστρο, μετά από πορεία διαμαρτυρίας, ανέβηκε στην εξέδρα που είχε στηθεί στην πλατεία Επανάστασης, για να μιλήσει στο πλήθος. Πίσω του, στεκόταν ο Τσε Γκεβάρα.

Εσύ έχεις επισκεφθεί το "Μύρτιλλο";;;

ΠΟΛΛΑ και ΘΕΡΜΑ ΣΥΓΧΑΡΗΤΗΡΙΑ! Το cafe στο Νέο Ηράκλειο που απασχολεί άτομα από ευπαθείς ομάδες!!! Εσύ έχεις επισκεφθεί το "Μύρτιλλο";;;

Ανθρωποι που η κοινωνία έβαλε στο περιθώριο, επειδή ανήκουν σε ευπαθείς ομάδες, έστησαν το «Μύρτιλλο» στο Νέο Ηράκλειο και το βλέπουν να... ανθίζει, δίνοντας μαθήματα επιχειρηματικότητας, αλλά κυρίως ανθρωπιάς...

Δέκα παραγγελίες και ο Αρης δεν βγάζει μπλοκάκι, δεν το χρειάζεται. «Τα θυμάμαι όλα», λέει. Σε λίγα λεπτά επιστρέφει με το δίσκο και σερβίρει τους πελάτες. «Εχουμε αυτή την καλή μνήμη, λόγω του συνδρόμου Ασπεργκερ», σχολιάζει η Νάνσυ. Η ίδια θυμάται απ' έξω τα υλικά από όλες τις συνταγές που παρασκευάζονται στην κουζίνα. Πίσω από τον μπουφέ, η Ολγα φτιάχνει τους καφέδες. Δεν χρειάζεται να της πεις δεύτερη φορά πώς τον πίνεις. Είναι κωφή, αλλά αστέρι στη χειλαναγνωσία. Βρισκόμαστε στο «Μύρτιλλο», στο «καφέ των εκλεκτών ψυχών» -έτσι το αποκαλεί η νόμιμη εκπρόσωπος της Κοινωνικής Συνεταιριστικής Επιχείρησης (ΚΟΙΝ.Σ.ΕΠ.) που λειτουργεί το καφέ.

Εδώ απασχολούνται μόνο άνθρωποι από ευπαθείς ομάδες. Οι «μη κανονικοί», αυτοί που δεν θεωρούνται ανταγωνιστικοί στην αγορά και συνήθως είναι αόρατοι, όταν ψάχνουν δουλειά. Η δική τους κρίση ξεκίνησε πολύ πριν από την οικονομική κρίση της χώρας. Ξεκίνησε την ημέρα που ο γιατρός διέγνωσε την ιδιαιτερότητά τους. Οι περισσότεροι υπέγραψαν τότε, χωρίς να το ξέρουν, σύμβαση αορίστου χρόνου με την ανεργία.

Στην παρέα τον φωνάζουν «Βερόπουλο», επειδή είναι υπεύθυνος για τον ανεφοδιασμό του μαγαζιού. Ο Νίκος Σανιδάς ανέλαβε εδώ πρώτη φορά την ευθύνη να κάνει συναλλαγή με τράπεζα. «Μέχρι να έρθω στο "Μύρτιλλο" έκανα μόνο δουλειές του ποδαριού», λέει ο ίδιοΡίσκαρε και κέρδισε.

Σε μια χώρα που ψάχνει για λύσεις στο παρελθόν, μια καθηγήτρια, η Γεωργία Βαμβουνάκη, πήρε το ρίσκο και έκανε πράξη μια ιδέα από το μέλλον. Βρήκε ένα χώρο, εγκαταλειμμένο για χρόνια, απέναντι από το σταθμό του τρένου στο Νέο Ηράκλειο, τον ανακαίνισε και τον μεταμόρφωσε σε πρωτοπόρο και δυναμικό καφέ.

Για την Ολγα, τον Αρη, τη Σοφία, τον Δαμιανό, τη Νάνσυ, τον Νίκο, την Αιμιλία και τα υπόλοιπα μέλη του «Μύρτιλλου», το κατώφλι της εισόδου είναι κάτι περισσότερο από χώρος εργασίας και εκπαίδευσης. «Είναι έξοδος προς τη ζωή», λέει η κ. Βαμβουνάκη.

Οταν ο Αρης Μπέζος παίρνει παραγγελίες δεν κρατάει ποτέ σημειώσεις. Δεν χρειάζεται. Εχει εξαιρετική μνήμη, λόγω του συνδρόμου Ασπεργκερ, γεγονός που αξιοποιήθηκε στο «Μύρτιλλο»«Δεν είμαι επιχειρηματίας, δεν είμαι οικονομολόγος», διευκρινίζει η ίδια. «Συνήθως τα κάνω θάλασσα στα οικονομικά. Τα πάγια μηνιαία έξοδα είναι 12.000 ευρώ, αλλά πρώτα θα πληρώσω τους εργαζόμενους. Τα έφερε η ζωή έτσι, κι έχω ένα παιδί με μαθησιακές δυσκολίες, το οποίο μεγάλωσε στη Σκοτία και ευτυχώς δεν πήγε ποτέ σε ελληνικό σχολείο. Και δεν το λέω για να υποτιμήσω τα σχολεία της πατρίδας μας. Αλλωστε κι εγώ είμαι φιλόλογος, έχω δουλέψει σε δημόσια σχολεία».

Ο πρόσφυγας που κατάφερε να μπει στο Πανεπιστήμιο!

Ο πρόσφυγας από το Αφγανιστάν που κατάφερε να μπει στο Πανεπιστήμιο με μόλις τέσσερα χρόνια στην Ελλάδα 

«Πώς τα κατάφερα να μπω Πανεπιστήμιο με μόλις τέσσερα χρόνια στην Ελλάδα; Μα το ήθελα πραγματικά. Το είχα βάλει σκοπό. Όχι για να βρω δουλειά, ούτε για να βγάλω λεφτά. Ήθελα να μορφωθώ για να γνωρίσω καλύτερα τον εαυτό μου και τη ζωή μου». Αυτό ήταν το μυστικό της επιτυχίας για τον 25χρονο Χαμίντ από το Αφγανιστάν, κάτοικο πλέον Θεσσαλονίκης, αναγνωρισμένο πρόσφυγα και τριτοετή φοιτητή στο Τμήμα Οργάνωσης και Διοίκησης Επιχειρήσεων του Πανεπιστημίου Μακεδονίας.

«Για σένα που είσαι πρόσφυγας, είναι πιο δύσκολα τα πράγματα. Πρέπει να προσπαθήσεις διπλά», ήταν μια από τις πολλές συμβουλές που του είχε δώσει η νέα «μαμά» που βρήκε στην Ελλάδα, η κ. Αγγελική. Σ’ελληνικό σχολείο πρωτοπήγε ο Χαμίντ το 2007, αιτών άσυλο τότε, χωρίς να γνωρίζει καθόλου τη γλώσσα. «Στην αρχή μου φαινόντουσαν όλα ίδια: ιστορία, μαθηματικά, νέα ελληνικά. Δεν καταλάβαινα τίποτα.», λέει γελώντας ο Χαμίντ – ή αλλιώς «Ινδιάνος», όπως τον αποκαλούν οι φίλοι του. Σιγά-σιγά, όμως, χάρη και στη βοήθεια ορισμένων καθηγητών του, κατόρθωσε όχι μόνο να είναι σε θέση να παρακολουθεί τα μαθήματα αλλά και να αριστεύσει τις επόμενες χρονιές στο Λύκειο.

«Two & Two»

Ο σημαντικός Ιρανός καλλιτέχνης Μπαμπά Ανβάρι στη μικρού μήκους ταινία του «Two & Two» σκιαγραφεί με συγκλονιστικό τρόπο την απόπειρα χειραγώγησης της σκέψης και την επιβολή της εξουσίας με κάθε κόστος.
Βασιζόμενος στα γραπτά του Τζόρτζ Οργουελ, ο οποίος στο «1984» έγραφε ότι «ελευθερία είναι να μπορείς να πεις ότι 2 +2 = 4» ο Ανβάρι αντιστρέφει στην πρόσθεση και παρουσιάζει το πως πραγματοποιείται με τη βία η χειραγώγηση της σκέψης.
Η ταινία διαδραματίζεται σε ένα σχολείο όπου κάποια μέρα οι κανόνες αλλάζουν και 2+2 κάνει πια 5 και κανείς δεν έχει δικαίωμα να το αμφισβητήσει.



"Σημεία και τέρατα..."

"Σημεία και τέρατα" στην απόφαση του υπουργού ΠΕΚΑ, "αναθεώρηση του Γενικού Πολεοδομικού Σχεδίου στο Κερατσίνι..." καταγράφει η δημοτική σύμβουλος κ. Μυργιαλή Χρ. σε κείμενο που δημοσιεύει στο fb, παίρνοντας ταυτόχρονα θέση για το κείμενο που δημοσίευσε η πρωτοβουλία πολιτών «η δική μας ανάπλαση».
Η ΧΜ με το κείμενο της ενημερώνει ότι η υπουργική απόφαση Μανιάτη αφορά το γενικό πολεοδομικό για το Κερατσίνι και με μια σειρά ρυθμίσεις και τροποποιήσεις επιφέρει κρίσιμες και εκτεταμένες πολεοδομικές παρεμβάσεις, στο σύνολο της πόλης, που επιφέρουν επιδείνωση των όρων διαβιώσεως και την υποβάθμιση του υπάρχοντος φυσικού και οικιστικού περιβάλλοντος. Επιπλέον κάνει γνωστό ότι ο δήμος έχει καταθέσει «αίτηση ακύρωσης κατά της πράξης».

Πάντως, επειδή στον δήμο μας τα τελευταία χρόνια έγιναν ουκ ολίγες «καταλήψεις», παρεμβάσεις και τηλεοπτικές δηλώσεις για ό,τι πετούσε, το θέμα αυτό πέρασε ουσιαστικά στα ψιλά, χωρίς να πάρει μυρουδιά η κοινωνία, χωρίς να υπάρχει κάποια ανακοίνωση για όλες τις παραμέτρους της «καταστροφικής» απόφασης! Μάλλον μας έπιασαν στον ύπνο και η άποψη ότι η αδράνεια οφείλεται στην κρίσιμη ψήφο για τις εκλογές, ευρωεκλογές κρίνεται ως ..."κακοπροαιρετη" !  Οι όποιες αντιδράσεις εστιάστηκαν στα θέματα της ανάπλασης της πρώην βιομηχανικής ζώνης Δραπετσώνας από ειδικούς και μη, από δημοτικούς συμβούλους ή παρατάξεις! 

Κατά τα άλλα, ωραίο το μνημείο (επιτύμβια στήλη) στην περιοχή της ανάπλασης και μπράβο στον δήμαρχο και στους ενδιάμεσους, αν έλειπε και "ο αχταρμάς" της επιγραφής στην πλάκα, θα ήταν καλύτερο.

Το πλήρες κείμενο της ανάρτησης της Χρ. Μυργιαλή
Είδα το κείμενο που κυκλοφορήσατε για τη «δική μας ανάπλαση», με αφορμή την υπουργικά απόφαση για το Γενικό Πολεοδομικό της ενότητας Κερατσινίου.
Συμφωνώ βέβαια με όσα εντοπίζετε, αλλά δεν είναι μόνον η περιοχή του παραλιακού μετώπου το πρόβλημα για την πόλη. Η απόφαση Μανιάτη αφορά το γενικό πολεοδομικό για το Κερατσίνι και με μια σειρά ρυθμίσεις και τροποποιήσεις επιφέρει κρίσιμες και εκτεταμένες πολεοδομικές παρεμβάσεις, στο σύνολο της πόλης, που επιφέρουν επιδείνωση των όρων διαβιώσεως και την υποβάθμιση του υπάρχοντος φυσικού κ οικιστικού περιβάλλοντος. 

Ενδεικτικά επισημαίνω ότι προτείνονται κρίσιμες κ δυσμενείς αναθεωρήσεις για τις εκτάσεις της ΔΕΗ και της ΟΛΠ ΑΕ, κ συγκεκριμένα

«Βιογραφικό σε πρώτο προσωπικό» του Μάνου Χατζιδάκι

Μελβούρνη, Αυστραλία

Ένα ιδιαίτερα ενδιαφέρον, και άγνωστο σε πολλούς, κείμενο του Μάνου Χατζιδάκι, που γράφτηκε το 1980 στη Μελβούρνη, δημοσιεύει η ομογενειακή εφημερίδα Νέος Κόσμος. Πρόκειται για το άρθρο «Βιογραφικό σε πρώτο προσωπικό», το οποίο δημοσιεύεται με την ευκαιρία της συμπλήρωσης, στις 15 Ιουνίου, 20 χρόνων από το θάνατο του μεγάλου μουσικοσυνθέτη, διανοούμενου και ποιητή.
Αυτούσιο το κείμενο αυτό έχει ως εξής:

«Γεννήθηκα στις 23 Οκτώβρη του ‘25, στην Ξάνθη τη διατηρητέα κι όχι την άλλη τη φριχτή που χτίστηκε μεταγενέστερα από τους μεταπολεμικούς της ενδοχώρας μετανάστες.

» Η μητέρα μου ήταν από την Αδριανούπολη και ο πατέρας μου απ’ την Κρήτη. Με φέραν το ‘31 στην Αθήνα απ’ όπου έλαβα την Αττική παιδεία -όταν ακόμη υπήρχε στον τόπο μας και Αττική και Παιδεία.

»Είμαι λοιπόν γέννημα δύο ανθρώπων που δεν συνεργάστηκαν ποτέ, εκτός απ’ την στιγμή που αποφάσισαν την κατασκευή μου. Γι’ αυτό και περιέχω μέσα μου όλες τις δυσκολίες του Θεού και όλες τις αντιθέσεις. Όμως η αστική μου συνείδηση, μαζί με τη θητεία μου την Ευρωπαϊκή, φέραν έν’ αποτέλεσμα εντυπωσιακό. Έγινα τόσο ομαλός, έτσι που οι γύρω μου να φαίνονται ως ανώμαλοι.

»Η κατοχική περίοδος μου συνειδητοποίησε πως δεν χρειαζόμουν τα μαθήματα της Μουσικής, γιατί με καθιστούσαν αισθηματικά ανάπηρο και ύπουλα μ’ απομάκρυναν απ’ τους αρχικούς μου στόχους που ήταν: Να διοχετευθώ, να επικοινωνήσω και να εξαφανιστώ. Γι’ αυτό και τα σταμάτησα ευθύς μετά την κατοχή - σαν ήρθε η απελευθέρωση. Δεν σπούδασα σε Ωδείο και συνεπώς δεν μοιάζω φυσιογνωμικά με μέλος του γνωστού Πανελληνίου Μουσικού Συλλόγου.»Ταξίδεψα πολύ. Κ’ αυτό με βοήθησε ν’ αντιληφθώ πώς η βλακεία δεν ήταν μόνο προϊόν του τόπου μας αποκλειστικό, όπως περήφανα αποδεικνύουν συνεχώς οι Έλληνες σωβινιστές και οι ντόπιοι εθνικιστές. Έτσι ενισχύθηκε η έμφυτη ελληνικότητά μου και μίκραινε κατά πολύ ο ενθουσιασμός μου για τους αλλοδαπούς.

ΛΩΡΙΔΑ ΤΗΣ ΓΑΖΑΣ...

Τι είναι η κακοποίηση παιδιών;

Ο Βαν Γκογκ κι εμείς εδώ σήμερα

Oι άνθρωποι όταν μιλούν για τον Βαν Γκογκ δεν μνημονεύουν μια αυτοκτονία, αλλά ένα συγκλονιστικό έργο, προϊόν μιας συγκλονιστικής ζωής. Παραγνωρίζουν και τη μελαγχολία ολόκληρης της εποχής. 

Του Θανάση Σκαμνάκη.
....

Ο Βαν Γκογκ, γέννημα των επαναστάσεων του 1848 και του μεγάλου ρεύματος του ρεαλισμού στην τέχνη που ήρθε ως συνέχεια και συνέπειά τους, συνταραγμένος από τις ιδέες της κοινωνικής απελευθέρωσης έθεσε ως σκοπό της ζωής του το ευαγγελικό κήρυγμα και το σοσιαλισμό στους μεταλλωρύχους του Βελγίου. «Το χέρι ενός εργάτη είναι καλύτερο από το χέρι του Απόλλωνα του Μπελβεντέρε», έγραφε.

 Και λίγο καιρό μετά: «Δεν γνωρίζω καλύτερο ορισμό της τέχνης από αυτόν: Η τέχνη είναι ο άνθρωπος που ενώθηκε με τη φύση· η φύση, η πραγματικότητα, η αλήθεια με ένα νόημα, με μιαν αντίληψη, με ένα χαρακτήρα που βγαίνει στην επιφάνεια και εκφράζεται από τον καλλιτέχνη».

Είναι 30 χρονών, στην πιο δημιουργική και επαναστατική περίοδο της ζωής του.

Σχολιάζει για τους περίφημους πια Πατατοφάγους: «Θέλησα συνειδητά να αποδώσω την ιδέα αυτών των ανθρώπων που, κάτω από τη λάμπα, τρώνε τις πατάτες βάζοντάς τες στο πιάτο με τα ίδια εκείνα χέρια που δούλεψαν τη γη. Ο πίνακάς μου λοιπόν εξυψώνει τη χειρωνακτική δουλειά και την τροφή που οι ίδιοι μόνοι τους κέρδισαν τόσο τίμια».

Μην πας βαθιά!

Μην πας βαθιά! Aρκάς

ΔΡΑΠΕΤΣΩΝΑ: Αποκαλυπτήρια της επιτύμβιας στήλης του Θεμιστοκλή

Ο Δήμος Κερατσινίου-Δραπετσώνας την Τετάρτη 23 Ιουλίου, στις 7.30 μμ καλεί τους δημότες στην παραλία λιπασμάτων στο πρώην εργοστάσιο Λιπασματων στη Δραπετσώνα για τα αποκαλυπτήρια της επιτύμβιας στήλης του Αρχιστράτηγου ΘΕΜΙΣΤΟΚΛΗ.

Η ιστορία ξεκίνησε ως ιδέα από την επιτροπή ανάπλασης που λειτουργούσε με απόφαση του δημοτικού συμβουλίου, έγινε δεκτή από το δημοτικό συμβούλιο και το μνημείο είναι έτοιμο για την εορτή. 

 

Σαν σπασμένες κούκλες στην άμμο...

Έρευνα από την ΠΟΕ-ΟΤΑ για την αξιολόγηση

Το προ μηνών ρεπορτάζ της aftodioikisi.gr για «ξεπατίκωμα» του συστήματος αξιολόγησης Μητσοτάκη από τη Microsoft και άλλες μεγάλες πολυεθνικές εταιρείες οι οποίες ωστόσο δεν το εφάρμοσαν ως αποτυχημένο, επιβεβαιώνει έρευνα του Διοικητικού Επιμελητηρίου Ελλάδας. 

Σύμφωνα με την έρευνα που παρουσιάστηκε σήμερα από την ΠΟΕ-ΟΤΑ το σύστημα Μητσοτάκη με τις ποσοστώσεις «κινείται σε εντελώς λανθασμένη κατεύθυνση με την τυφλή αντιγραφή ενός συστήματος, όπως επιχειρείται με τις διατάξεις του Ν.4250/2014, οι οποίες επιβάλουν το σύστημα της force distribution (δυναμικής κατανομής) ή συγκριτικής αξιολόγησης, όπως καταγράφεται στα Ελληνικά, σε μια άλλη πραγματικότητα από αυτήν των αμερικανικών πολυεθνικών εταιριών».

Παράλληλα, στη έρευνα τονίζεται ότι με το συγκεκριμένο σύστημα «κάνουμε βήματα προς τα πίσω, καθιερώνοντας τον μοναδικό αξιολογητή, όταν όλα τα θεωρητικά υποδείγματα και τα συγγράμματα τονίζουν την αναγκαιότητα των δύο αξιολογητών», ενώ «ακόμα και σε αυστηρό τεχνικό επίπεδο, ο Νόμος δεν διακρίνεται για την αρτιότητά του, αφήνοντας πολλά κενά και παραθέτοντας μαζί διατάξεις με έντονη υποχρεωτικότητα που μάλιστα ελέγχεται αυστηρά (π.χ. η αυστηρή τήρηση της ποσόστωσης για τους «ανεπαρκείς υπαλλήλους»), με άλλες διατάξεις με μηδαμινή ρυθμιστική βαρύτητα (π.χ. καταγραφή μέτρων για βελτίωση απόδοσης εργαζομένου)».

Η έρευνα χαρακτηρίζει το σύστημα των ποσοστώσεων «προβληματικό και ακατάλληλο για τον σκοπό που καλείται να επιτελέσει, που στην περίπτωση που εφαρμοστεί να αναμένεται με βεβαιότητα η εμφάνιση περαιτέρω προβληματικών καταστάσεων στις σχέσεις των Δημοσίων Υπαλλήλων και στο γενικότερο κλίμα εντός των Δημοσίων Υπηρεσιών. Ιδίως αναμένεται να υπονομευτεί η ομαδικότητα και να επικρατήσει ο ατομισμός-αριβισμός», τονίζει. Και προσθέτει: «Με τα παραπάνω δεδομένα, προφανώς το νέο σύστημα όχι μόνο δεν θα συνεισφέρει στην πραγματική Αξιολόγηση που έχει έντονα ανάγκη η Ελληνική Διοίκηση αλλά κινείται σε σαφώς αντίθετη κατεύθυνση. Κατά συνέπεια, δεν μπορεί να χαρακτηρίζεται ως σύστημα αξιολόγησης αλλά ως σύστημα μεροληπτικής αποτίμησης των ευνοούμενων και μη υπαλλήλων».