της Μαργαρίτας Μυτιληναίου
Πήγα χτες με το φίλο μου τον Νίκο στον ΟΑΕΔ Καισαριανής, Λάσκου και Αγίου Φανουρίου γωνία. Ήθελε να δηλώσει την απόλυσή του. Πρωτάρης ων, με γεμάτα τα 45 χρόνια στην πλάτη του και ένα κάρο διακρίσεις στις αποσκευές του, αποφάσισε να καταφύγει στο ταμείο ανεργίας αφού εδώ και πολύν καιρό δε βλέπει φως πουθενά. Κόσμος πολύς μαζεμένος. Όλοι κρατούν ένα χαρτάκι. Όλοι έχουν στο χέρι έναν αριθμό αναμονής. Όλοι είναι ένας αριθμός. Ένας στατιστικός αριθμός. Κάθε νούμερο και μια ιστορία. Κάθε ιστορία και μια απογοήτευση. Μια πίκρα. Ένα ατέλειωτο «γιατί».
Ένας πενηντάρης περνάει με το παπάκι του από το δρόμο. Σταματάει, κοιτάζει τον κόσμο που περιμένει στην ατέλειωτη ουρά και φωνάζει: «Αυτά είναι! Η μόνη δημόσια υπηρεσία με τρελή δουλειά..». Οι περισσότεροι σκύβουν το κεφάλι. Παρατηρώ. Κανείς δεν κοιτάζει τον άλλο στα μάτια. Το βλέμμα είναι κεντραρισμένο χαμηλά. Στην άσφαλτο, στο πεζοδρόμιο, στο πάτωμα. Κάποιοι μιλούν μηχανικά στο κινητό τους.
Ένας πενηντάρης περνάει με το παπάκι του από το δρόμο. Σταματάει, κοιτάζει τον κόσμο που περιμένει στην ατέλειωτη ουρά και φωνάζει: «Αυτά είναι! Η μόνη δημόσια υπηρεσία με τρελή δουλειά..». Οι περισσότεροι σκύβουν το κεφάλι. Παρατηρώ. Κανείς δεν κοιτάζει τον άλλο στα μάτια. Το βλέμμα είναι κεντραρισμένο χαμηλά. Στην άσφαλτο, στο πεζοδρόμιο, στο πάτωμα. Κάποιοι μιλούν μηχανικά στο κινητό τους.
Ο Νίκος το τελευταίο διάστημα δεν είναι αυτός που ήξερα. Το χαμόγελο και η αισιοδοξία του έχουν πετάξει για αλλού. Έχει πια πολλά νεύρα και λίγη υπομονή. Κάθεται για ώρες αμίλητος ή κλείνεται στο σπίτι του. Απομονώνεται. Η ανεργία αλλάζει, αλλοιώνει την προσωπικότητα του κάθε ανθρώπου. Η ανεργία δοκιμάζει την ηθική μας, την αντοχή μας στα πολύ δύσκολα. Έχεις δουλειά; Έχεις εισόδημα άρα και καθαρό κούτελο στην κοινωνία. Δεν έχεις; Κοίτα να δεις πόσο εύκολα σε ξεχνούν ακόμα και οι δικοί σου.. Σχέσεις δοκιμάζονται, οικογένειες διαλύονται και φιλίες περνάνε κανονικό crash test. Όταν το τηλέφωνο σταματάει να χτυπά, καταλαβαίνεις ότι κάτι τρέχει. Στις μέρες μας κανείς πια δε θέλει να μαθαίνει κι άλλα κακά μαντάτα. Είτε γιατί δεν αντέχει, είτε γιατί αδυνατεί να δώσει ένα ουσιαστικό χέρι βοήθειας. Άρα σωπαίνει. Και απομακρύνεται. Την ώρα που ο άλλος, ο Νίκος, η Ειρήνη, ο Κώστας, η Αγγελική έχουν ανάγκη την αγκαλιά μας. Και την προσοχή μας. Και την κατανόησή μας. Όχι, καθόλου την ελεημοσύνη μας. Δεν ξεπερνιέται η κρίση με χαρτζιλίκι 10-20 ευρώ ή με ένα ξεροκόμματο τυπικής συμπάθειας.
Το μπαγιάτικο συναίσθημα δεν το θέλει κανείς. Ούτε τα λόγια του αέρα. Αύριο μπορεί να είναι η σειρά μας.protagon
