Μάθημα 1ο: Το εμείς πάνω απ' το εγώ
Κοινωνικό παντοπωλείο για άπορους λειτουργεί ο σύλλογος γονέων, που συγχρόνως συγκεντρώνει ρούχα και χρήματα. Τρεις κενές θέσεις εκπαιδευτικών καλύφθηκαν έπειτα από δεκαήμερη κατάληψη enet
Σε μια εποχή που τα λόγια σπάνια συμβαδίζουν με την πράξη και οι καλές προθέσεις περιορίζονται σε ανώδυνες φιλανθρωπίες, οι γονείς του 5ου Δημοτικού Σχολείου Κερατσινίου ψάχνουν για μια καινούρια κουλτούρα αλληλεγγύης και διεκδίκησης.Δάσκαλοι και γονείς στην αυλόπορτα του σχολείου, με πανό του συλλόγου εκπαιδευτικών.
Εδώ και μερικούς μήνες, έπειτα από απόφαση του συλλόγου τους έχει οργανωθεί κοινωνικό παντοπωλείο, ενώ συγκεντρώνονται ρούχα και χρήματα. «Βασικός στόχος είναι η ενίσχυση των οικογενειών που πλήττονται από την ανεργία και τη φτώχεια. Προβλήματα τα οποία δυστυχώς αντικατοπτρίζονται και μέσα στις σχολικές τάξεις» επισημαίνει ο Στέλιος Φωκιανός, δάσκαλος και εκπρόσωπος του συλλόγου εκπαιδευτικών «Νίκος Πλουμπίδης».
Προσθέτει ότι «καθημερινά συναντάς ολοένα και περισσότερα παιδιά τα οποία δεν έχουν να φάνε, ρούχα για να ντυθούν και μένουν σε τρώγλες. Παιδιά που ζουν ανάμεσά μας και είναι αδύνατον να τα κρύψουμε κάτω από το χαλί, όπως κάνει συστηματικά η πολιτεία».
Η ενεργοποίηση γονιών και εκπαιδευτικών υπήρξε άμεση. Τα τρόφιμα, τα ρούχα και τα χρήματα που συγκεντρώθηκαν ξεπέρασαν κάθε προσδοκία.
Η Κέλλυ Βογιατζοπούλου, μέλος του συλλόγου γονέων και κηδεμόνων, τονίζει πως «είναι συγκινητικό να βλέπεις μαθητές και μαθήτριες να δίνουν αβασάνιστα το χαρτζιλίκι τους και να αισθάνονται χαρά που στερούνται την αγορά κάποιου παιχνιδιού για να προσφέρουν τα χρήματα στους άπορους συμμαθητές τους». Εξηγεί πως «σκοπός μας είναι η ευαισθητοποίηση των μαθητών, ώστε να μην κοιτάνε μόνο το εγώ αλλά και το εμείς. Να μάθουν να λειτουργούν ομαδικά για το κοινό καλό».
Τα περασμένα Χριστούγεννα οι μαθητές ξεχύθηκαν στο Κερατσίνι και είπαν τα κάλαντα. Τα χρήματα που μαζεύτηκαν μετατράπηκαν σε ένα μεγάλο τσιμπούσι που πραγματοποιήθηκε μέσα στο σχολείο.
Υψηλή συμμετοχή είχε και το παζάρι με δώρα που πραγματοποιήθηκε εκείνο το διάστημα, το οποίο επαναλήφθηκε με επιτυχία το περασμένο Πάσχα. Ωστόσο, η λογική των γονιών ξεπερνάει τα στενά όρια της φιλανθρωπίας. «Αξίζει να τονίσεις πως τα παιδιά ενθουσιάζονται εξίσου όταν βοηθούν τους συμμαθητές τους που έχουν ανάγκη και όταν διεκδικούν τα αυτονόητα δικαιώματά τους, όπως το να έχουν δασκάλους στο σχολείο», λέει η μητέρα Μαργαρίτα Αϊβαλιώτη.
Μας εξηγεί πως πριν από μερικά χρόνια το σχολείο αντιμετώπισε μεγάλη έλλειψη δασκάλων. «Επί δέκα μέρες γονείς και παιδιά κάναμε κατάληψη και ζητούσαμε την άμεση τοποθέτηση των τριών εκπαιδευτικών που έλειπαν για την ομαλή λειτουργία του σχολικού συγκροτήματος. Επρεπε όμως να καταληφθούν τα γραφεία της πρωτοβάθμιας από μαθητές και γονείς ώστε να μας δώσουν σημασία και να λύσουν το πρόβλημα» καταλήγει.
Περισσότερες λεπτομέρειες μας διηγείται ο Στέλιος Φωκιανός: «Τον καιρό της κατάληψης γινόταν κάθε μέρα συνέλευση όπου οι γονείς συναποφάσιζαν για τις δράσεις της επόμενης μέρας. Επίσης, με τη συμμετοχή των δασκάλων πραγματοποιούνταν εναλλακτικές δραστηριότητες, αθλητικές και πολιτιστικές. Ταυτόχρονα γίνονταν αντιμαθήματα με θέμα τους εργατικούς αγώνες στην Ελλάδα. Τα παιδιά έφτιαχναν πικέτες και πανό τα οποία χρησιμοποιούσαν στις πορείες που έκανε η σχολική κοινότητα στο Κερατσίνι και τον Πειραιά».
Ο αγώνας τους υπήρξε νικηφόρος και έδωσε αισιοδοξία και διάθεση να συνεχίσουν να διεκδικούν το καλύτερο δυνατό. Παράλληλα, δεν είναι λίγες οι φορές που στους δρόμους της γειτονιάς αντήχησαν εκατοντάδες παιδικές φωνές διαμαρτυρόμενες και για άλλα σοβαρά κοινωνικά ζητήματα, όπως η «μπόχα» της Ψυττάλειας και οι κεραίες κινητής τηλεφωνίας που ανεύθυνοι τοποθετούν δίπλα σε σχολικά συγκροτήματα (είναι εντυπωσιακό ότι κατάφεραν και έδιωξαν μία κέραια).
Εντονη συμμετοχή υπήρξε και στη συγκέντρωση χρημάτων για την οργάνωση «Ενα σχολείο για τη Γάζα». Κάπως έτσι λοιπόν κοινωνικοί φορείς και συλλογικότητες αυτοοργανώνονται, αναλαμβάνουν δράσεις και συνδέουν τους κοινωνικούς αγώνες του καιρού μας με τους καθημερινούς «μικρούς». Μια ζωντανή απόδειξη ότι η αλληλεγγύη δεν είναι απλώς εφικτή αλλά απαραίτητη τη στιγμή που η οικονομία των λίγων επιτίθεται με μανία στην κοινωνία των πολλών.
