"Όχι φρούδες ελπίδες"

 της Χρύσας Μυργιαλή

Σήμερα η κεντρική ειδησεογραφία ασχολήθηκε με το κορυφαίο ζήτημα της πόλης μας, την αξιοποίηση του παραλιακού μετώπου της Δραπετσώνας, με αφορμή τη νομοθετική ρύθμιση για την παραχώρηση στον Δήμο Κερατσινίου-Δραπετσώνας της έκτασης των Λιπασμάτων, δυστυχώς με στρεβλό τρόπο αναλαμβάνοντας να αναδείξουν τη βλάβη που θα υποστούν οι ιδιωτικές εταιρείες, ιδιοκτήτριες των ακινήτων, την ώρα που όλοι επιθυμούν την ανάπτυξη κ τις επενδύσεις. 

Για την περιοχή των Λιπασμάτων, η οποία συνιστούσε βιομηχανική περιοχή στο παρελθόν, κ παρέμεινε επί δεκαετίες χωρίς να της έχει αποδοθεί χρήση γης, τόσο οι ιδιοκτήτριες εταιρείες που διατηρούν ακίνητα στην περιοχή όσο και ο πρώην Δήμος Δραπετσώνας είχαν εκπονήσει μελέτες αναζητώντας την καλύτερη δυνατή αξιοποίηση της έκτασης, λαμβάνοντας υπόψη τα ιδιωτικά συμφέροντα αλλά κυρίως με σεβασμό στο περιβάλλον κ την ποιότητα ζωής των κατοίκων, μιας περιοχής που παραδοσιακά συνιστούσε κ συνιστά μια από τις πιο επιβαρυμένες περιβαλλοντικά περιοχές της Αττικής, με ανύπαρκτο πράσινο. 

Στη χώρα βέβαια της υπερβολής, καμιά συζήτηση δεν ευδοκίμησε καθώς ομάδες που ζητούσαν να μην υπάρξει καμιά πρόβλεψη για οποιαδήποτε αξιοποίηση του χώρου αλλά να χαρακτηρισθεί όλη η έκταση ως πράσινο και να αποδοθεί στον λαό, κυριάρχησαν. 

Ετσι πέρασαν τα χρόνια, μιλώντας κ συζητώντας ατέρμονα «για την ανάπλαση της περιοχής» κ χάθηκε όπως αποδεικνύεται πολύτιμος χρόνος, όπου αντί όλοι οι αρμόδιοι φορείς και κυρίως ο Δήμος, να αναλάβει και να επεξεργαστούν συγκεκριμένες πρωτοβουλίες που θα εξασφάλιζαν και την ανάπτυξη που τόσο έχει ανάγκη η οικονομία της πόλης, αλλά κ το περιβάλλον, αντί να καθορίσουμε χρήσης γης, και συντελεστές δόμησης, που θα απαντούν στο στρατηγικό ερώτημα ποιες είναι οι βασικές επιλογές της πόλης μας για την πολεοδομική της οργάνωση αλλά κ την αντίληψή της για την ανάπτυξη τις επενδύσεις τη δημιουργία θέσεων εργασίας, αντί να διαμορφώσουμε στρατηγικό σχεδιασμό με μακροπρόθεσμες εκτιμήσεις και ρυθμίσεις για τον χαρακτήρα κ την οικονομία του τόπου μας, το ζήτημα παγιδεύτηκε στην κυρίαρχη λαϊκίστικη αντίληψη περί ζώνης πράσινου κ λαϊκού χαρακτήρα της έκτασης...

Ετσι δυστυχώς, όπως συμβαίνει συνήθως όταν δεν ενεργείς στον χρόνο που πρέπει, τα πράγματα χειροτέρεψαν ραγδαία, καθώς εκδόθηκε η υπ’αριθμ. 20422/15.4.2014 απόφαση των Υπουργού Περιβάλλοντος, Ενέργειας και Κλιματικής Αλλαγής, με την οποία τροποποιήθηκε το Γενικό Πολεοδομικό Σχέδιο (Γ.Π.Σ.) του Δήμου Κερατσινίου, επιφέροντας εκτεταμένες τροποποιήσεις και κυρίως δραστικές αλλαγές χρήσεις γης και των όρων δόμησης σε πολεοδομικές ενότητες προς το χειρότερο, καθώς και τον καθορισμό της ζώνης ανάπλασης, του παραλιακού μετώπου της Δραπετσώνας ως βιομηχανικής ζώνης, τροποποιήσεις που δεν είναι απλά παράνομες αλλά κατ’ουσίαν δρομολογούν σύνθετες και αλυσιδωτές επιπτώσεις στο φυσικό, πολιτιστικό και οικιστικό περιβάλλον και στην οικονομική και κοινωνική συνοχή της πόλεως του Κερατσινίου και στην ευρύτερη περιοχή του Πειραιά.

 Κατά του Γενικού Πολεοδομικού Σχεδίου ο Δήμος μας αλλά και δημότες έχουν προσφύγει στο Συμβούλιο της Επικρατείας, ζητώντας την ακύρωσή του. Ωστόσο, στο μεταξύ, η περιοχή είναι χαρακτηρισμένη πλέον ως βιομηχανική ζώνη, γεγονός που επιτρέπει ήδη τη λειτουργία δραστηριοτήτων που παραπέμπουν στη δημιουργία «νέας Ελευσίνας», μέσα στην καρδιά του Πειραιά.
Και κάπως έτσι η κυβέρνηση των Σύριζα-ΑΝΕΛ αποφάσισε να παρέμβει κ να προτείνει την απόδοση της έκτασης στον «λαό του Κερατσινίου κ της Δραπετσώνας». 

Επειδή όμως καλό τέλος υπάρχει μόνο στα παραμύθια, κ είναι αλήθεια έχουμε ακούσει αναρίθμητα τον τελευταίο χρόνο, ενώ τα ακολουθεί απότομη προσγείωση στην πραγματικότητα, αυτό που χρειάζεται για την πόλη μας, για τον ευρύτερο Πειραιά κ για τις επενδύσεις που έχει ανάγκη η χώρα δεν είναι αγωνιστικά ευχολόγια αλλά συγκεκριμένη κ υπεύθυνη, ρεαλιστική κ βιώσιμη πρόταση διαμόρφωσης της περιοχής αυτής που έχει εξαιρετική και ύψιστη σημασία για τον Δήμο. 

Μιας πρότασης προς όφελος της ποιότητας ζωής των δημοτών μας, με σεβασμό στην κοινωνική και πολιτιστική εξέλιξη αλλά κ τη διασφάλιση συνθηκών ανάπτυξης σε ένα περιβάλλον άγριας ανεργίας. Που θα βάλει τέλος στη λογική της μετατροπής της περιοχής σε βιομηχανική ζώνη, κ θα διαμορφώνει επενδυτικές συνθήκες με στόχο υπηρεσίες που χρόνια τώρα συζητεί ο ευρύτερος Πειραιάς, για την ανάδειξή του σε κεντρικό ευρωπαϊκό Λιμένα. Μιας συγκεκριμένης λογικής πρότασης όμως που θα αντέξει. Όχι φρούδες ελπίδες.