Επιστολή του Μανώλη Γλαμπεδάκη για την αποχώρησή του από το Κίνημα Αλλαγής
Κλείνουμε 5 χρόνια αφότου ξεκίνησε η προσπάθεια δημιουργίας ενός νέου φορέα της κεντροαριστεράς της δημοκρατικής παράταξης από την Ελιά στο Κίνημα Αλλαγής και στα οποία είμαι παρών από την αρχή.
Κλείνουμε 5 χρόνια αφότου ξεκίνησε η προσπάθεια δημιουργίας ενός νέου φορέα της κεντροαριστεράς της δημοκρατικής παράταξης από την Ελιά στο Κίνημα Αλλαγής και στα οποία είμαι παρών από την αρχή.
Σ αυτό το διάστημα παρά τα μπρος-πίσω των επιδιώξεων μας και τις διαφορές πολιτικών εκτιμήσεων ποτέ δεν αμφιβάλλαμε για την αναγκαιότητα του χώρου που προσπαθούσαμε να καλύψουμε και αναγνωρίζαμε ότι ουσιαστικές ελλείψεις σε θέματα εσωκομματικής δημοκρατίας ήταν κάτι προσωρινό που με το πλήρωμα του χρόνου και με καλή πρόθεση θα αντιμετωπιζόταν. Πολλοί τοποθετούσαμε αυτό το πλήρωμα στη χρονική περίοδο μετά τις εθνικές εκλογές όποτε γίνουν. Άλλωστε εκτιμούσαμε ότι η λειτουργία του 6μελούς πολιτικού συμβουλίου θα μπορούσε να αντιμετωπίσει τρέχοντα πολιτικά και κομματικά ζητήματα χωρίς σοβαρούς κραδασμούς μέχρι την δημιουργία ισχυρών πολυπρόσωπων θεσμών έκφρασης και εκπροσώπησης των μελών του κόμματος.
Δυστυχώς η εισαγωγή στην πολιτική καθημερινότητα μας του εθνικού ζητήματος της συμφωνίας με την πΓΔ της Μακεδονίας δημιούργησε τον πρώτο ισχυρό τριγμό στα θεμέλια της προσπάθειας, με την απαξίωση της άποψης των 5 μελών του πολιτικού συμβουλίου και την επιβολή της άποψης της προέδρου, κάτι που οδήγησε στην αποχώρηση του ποταμιού και στην αυξανόμενη από τότε αυταρχική λειτουργία του κόμματος, όπου μοναδική πλέον πηγή παραγωγής πολιτικής είναι η πρόεδρος.
Δυστυχώς η εισαγωγή στην πολιτική καθημερινότητα μας του εθνικού ζητήματος της συμφωνίας με την πΓΔ της Μακεδονίας δημιούργησε τον πρώτο ισχυρό τριγμό στα θεμέλια της προσπάθειας, με την απαξίωση της άποψης των 5 μελών του πολιτικού συμβουλίου και την επιβολή της άποψης της προέδρου, κάτι που οδήγησε στην αποχώρηση του ποταμιού και στην αυξανόμενη από τότε αυταρχική λειτουργία του κόμματος, όπου μοναδική πλέον πηγή παραγωγής πολιτικής είναι η πρόεδρος.
Δεν είμαστε πια ούτε κατ επίφαση δημοκρατικό κόμμα με κορύφωση την διαγραφή του Θεοχαρόπουλου, προέδρου της ΔΗΜΑΡ λόγω της άποψης της ΔΗΜΑΡ (και όχι μόνον) για το Μακεδονικό, άποψη την οποία προτίθετο να υπερψηφίσει στο κοινοβούλιο.
Από πολλούς τίθεται το ερώτημα. Ενότητα ή Δημοκρατία;
Όπου ως ενότητα εννοείται η μονοσήμαντη έκφραση (Δημοκρατικός Συγκεντρωτισμός) ενώ ως Δημοκρατία η εκπροσώπηση και μειοψηφικής άποψης. Σχηματικά μειοψηφικής γιατί ποτέ δεν έχει καταμετρηθεί, άλλωστε από τους 5 της πολιτικής γραμματείας που την υποστήριζαν οι Ανδρουλάκης και Παπανδρέου εκφράζουν σύγχρονο και ιστορικό ΠΑΣΟΚ, αλλά για την οικονομία την αποδέχομαι ως μειοψηφική.
Ο αυταρχισμός αποδεδειγμένα συρρικνώνει την παράταξη.
Η Δημοκρατία θα την μεγέθυνε;
Όπου ως ενότητα εννοείται η μονοσήμαντη έκφραση (Δημοκρατικός Συγκεντρωτισμός) ενώ ως Δημοκρατία η εκπροσώπηση και μειοψηφικής άποψης. Σχηματικά μειοψηφικής γιατί ποτέ δεν έχει καταμετρηθεί, άλλωστε από τους 5 της πολιτικής γραμματείας που την υποστήριζαν οι Ανδρουλάκης και Παπανδρέου εκφράζουν σύγχρονο και ιστορικό ΠΑΣΟΚ, αλλά για την οικονομία την αποδέχομαι ως μειοψηφική.
Ο αυταρχισμός αποδεδειγμένα συρρικνώνει την παράταξη.
Η Δημοκρατία θα την μεγέθυνε;
Επειδή δεν μπορώ να το αποδείξω χωρίς πείραμα, θα υποστηρίξω την εσωκομματική Δημοκρατία –που λείπει- με άλλο τρόπο.
Ο Δημοκρατικός Συγκεντρωτισμός τον οποίο πολλοί φίλοι και σύντροφοι με έκπληξη είδα να ζητούν και να εκφράζονται με ανακούφιση μόλις επιβλήθηκε στην περίπτωση Θεοχαρόπουλου, πρέπει να ομολογήσω ότι όταν «εφευρέθηκε» πριν 100 περίπου χρόνια από το επαναστατικό λενινιστικό κίνημα, υπήρξε πραγματικά επαναστατική εφαρμογή. Για πρώτη φορά η μειοψηφία αποκτούσε το δικαίωμα να εκφράζεται έστω εντός οργάνων και να εκτελεί κατόπιν την πλειοψηφική απόφαση. Ήταν επαναστατική (με την προοδευτική έννοια) εφαρμογή, γιατί πριν, η μειοψηφία είτε εκτελούνταν είτε εξορίζονταν, είτε στις πιο ελαφρές περιπτώσεις όπως έφτασε στις μέρες μας και το ζητούν κάποιοι σύντροφοι, έληγε με διαγραφές.
Σ αυτά τα 100 χρόνια ο κόσμος άλλαξε και άλλαξε εξαιτίας την διεύρυνσης της Δημοκρατίας. Δημοκρατικό δεν θεωρείται πια το αποτέλεσμα που προέρχεται από μια ψηφοφορία, επιβάλλεται αυτό το αποτέλεσμα να σέβεται το δικαίωμα της μειοψηφίας.
Οτιδήποτε καταπιέζει μια μειοψηφία (ή μειονότητα στην κοινωνική ζωή μας) δεν είναι δημοκρατικό. Και στην πράξη, αφού η μειοψηφική άποψη διέθετε εκπρόσωπο, θα έπρεπε να μπορεί να εκπροσωπηθεί. Πόσους βουλευτές έχουμε σήμερα στο κοινοβούλιο; 20; Θα έχανε ή θα κέρδιζε η παράταξη αν 1 στους 20 εκπροσωπούσε τα μέλη, τους φίλους τα στελέχη που θεωρούν ότι η συμφωνία των Πρεσπών είναι ανεκτή; Ότι η Παράταξη μας έχει «πόδι» στο 30% περίπου των συμπατριωτών μας; Ή θεωρούμε το 30% προδότες, και εθνομηδενιστές και όργανα του συριζα και άλλα τέτοια χαζοχαρούμενα;
Αυτό είναι η Δημοκρατία σήμερα.
Το δικαίωμα έκφρασης και εκπροσώπησης μειοψηφιών.
Σε έναν κόσμο που η πληροφόρηση τρέχει πιο γρήγορα από το φως, μπαίνει ακόμη και κει που δεν μπαίνει το φως, δημιουργεί ομαδοποιήσεις εκεί που λείπουν οι «διαφωτιστές» το δικαίωμα έκφρασης και εκπροσώπησης ορίζει το τελικό μέγεθος αλλά και την ποιότητα.
Το κόμμα μας, η ηγεσία του κόμματος μας πιο σωστά, δεν έχει διάθεση να μιλήσει με την γλώσσα της Δημοκρατίας. Η ίδια η εξαγγελία συνεδρίου «κατάργησης των κομμάτων» χωρίς κουβέντα για την κατοχύρωση και εκπροσώπηση πολιτικών απόψεων, δείχνει ότι όλα γίνονται στο πόδι με μοναδικό μέτρο την επιβολή δια της ψήφου μιας πλειοψηφίας επί όσων μειοψηφιών υπάρχουν.
Τι θα λέει και τι θα κάνει αυτή η πλειοψηφία, θα το αποφασίσει η πρόεδρος.
Λυπάμαι, αλλά έτσι σταματά η δική μου συμμετοχή στο όνειρο.
Είμαι βέβαιος ότι με κάποιους από εσάς θα συναντηθώ στο πολιτικό μέλλον, είτε σε τοπικά είτε σε εθνικά θέματα.
Με κάποιους δεν θα συναντηθώ και δεν λυπάμαι γι αυτό.
*Ο Μανώλης Γλαμπεδάκης είναι Μέλος Νομαρχιακής Επιτροπής ΚΙΝΑΛ Β’ Πειραιά
