Οι ιστορίες από 4 ταινίες με τα ιδιαίτερα σχόλια του Λάκη Ιγνατιάδη στην απολαυστική ανάρτηση: "Πολωνέζα και Μεξικάνα, Αμερικάνα και Γιαπωνέζα, παρούσες, η Ελληνίδα που'ναι;"
Παρακάτω η παρουσίαση της τέταρτης ταινίας. Ολόκληρη η ανάρτηση στη stagona4U
Παρακάτω η παρουσίαση της τέταρτης ταινίας. Ολόκληρη η ανάρτηση στη stagona4U
Κλέφτες παιδιών, αληθινή οικογένεια. Όπως και οι τρεις προηγούμενοι σκηνοθέτες έτσι κι ο Χιροκάζου Κόρε Έντα ( Νερίμα, Τόκιο, 1962) και έγραψε και σκηνοθέτησε την ταινία του "Κλέφτες καταστημάτων".
Πρωταγωνιστεί μια περιθωριακή λόγω φτώχειας οικογένεια όπου σιγά σιγά αποκαλύπτεται ότι όλοι τους κάποιο λάκκο έχει η φάβα τους. Όλοι εξαπατούν, κλέβουν, σκοτώνουν, κερδίζουν πονηρά κι άνομα τα προς το ζην για να συμπληρώσουν το πενιχρό ημερομίσθιο του εργάτη άντρα, της μαγείρισσας "μάνας" και της συνταξιούχου γιαγιάς. Κανείς όμως δε θεωρεί ό,τι κάνουν «κλοπή», ότι είναι παραβάτες. Ούτε στην περίπτωση του μικρού κοριτσιού που με την αρπαγή της ξεκινά ή ταινία.
Τι το εκπληκτικό ένιωσα μ'αυτήν την ταινία; Πως η επιβίωση έχασε κατά κράτος από τις σχέσεις των μελών αυτής της παράτυπης οικογένειας. Αυτό το νοιάξιμο του ενός για τον άλλο, αυτή η απλόχερη αγάπη των ξένων έκανε αυτούς τους ανθρώπους οικογένεια κι όχι οι δεσμοί αίματος. Με τρόπους απλούς και αβίαστους σε κάθε πλάνο αυτής της ταινίας ανάβλυζαν αλήθειες απ' αυτές που σπάνε κόκαλα.
Γιατί αυτό που ενεργοποιεί τα μέλη της οικογένειας είναι οι συναισθηματικοί δεσμοί που δένουν τους πρωταγωνιστές της. Σ' αυτήν την ταινία που οι εικόνες κουμπώνουν με τα λόγια κι αυτά προκαλούν τη δράση, αισθάνθηκα μια αγνή να πω και βραδυφλεγή συγκίνηση, που στο τσακ μου θόλωνε το μάτι. Μια συγκίνηση λυτρωτική, μακριά από κάθε χειραγώγηση.
Όταν στο τέλος επενέβησαν οι αρχές και αποκαταστάθηκε η τάξη κι ο νόμος, ακόμα και τότε δεν σφράγισε το καλό και το κακό τη συνείδησή μου. Αυτό που μέτρησε πάνω απ' όλα ήταν η ευτυχία τους που κράτησε λίγο, αλλά ένιωσα μαζί τους ότι άξιζε ο κόπος. Ακόμα και τότε λοιπόν, που η "οικογένεια" διαλύθηκε, εξακολουθούσα να θέλω να είμαι αυτή, γιατί αυτό που μέτρησε μέσα μου ήταν η μικρή και σύντομη ευτυχία τους που άνθισε μέσα σ' ένα ψέμα. Να είμαι ο καθένας απ' αυτούς και να' μαι κι όλοι μαζί ένα. Σκέφτηκα πως αυτή η επιλογή μου ίσως φανερώνει πως ευτυχώς η επιθυμία μου για ευτυχία δεν έχει σβήσει εντελώς. Και μάλλον αυτή θα' ταν που στο τέλος εκφράστηκε ως λαχτάρα να υιοθετήσω τη μικρούλα που οι αρχές την επέστρεψαν στη φυσική κι αδιάφορη μητέρα της.
Ωραία παιχνίδια, πάνω στο πανί της συνείδησής μας και στο βυθό του ασυνειδήτου μας, που μας επιτρέπουν να παίρνουμε εκ του ασφαλούς επιλογές με ρίσκο. Αλλά πιστεύω ότι μέσα στις σκοτεινές αίθουσες λίγα ρινίσματα χρυσού γλιστρούν στο αίμα μας. Κι ότι ήθελε προκύψει για τον καθένα μας.
Αυτή η ζεστή κι όμορφη ταινία μ' άρεσε πιο πολύ από όσες είδα μετά τον Σεπτέμβρη και θέλω να την ξαναδώ. Όπως θέλω πολύ να δω και κάποια ελληνική ταινία που θα βγάλει στο φως όλα αυτά τα λίγα που στη χάση και στη φέξη ονειρεύομαι ακόμα και τα άλλα που δίνουν φτερά στην καταπτοημένη καρδιά μας. Μια ελληνική ταινία που θα τολμήσει να εικονοποιήσει τα σώψυχά μας.
Τι το εκπληκτικό ένιωσα μ'αυτήν την ταινία; Πως η επιβίωση έχασε κατά κράτος από τις σχέσεις των μελών αυτής της παράτυπης οικογένειας. Αυτό το νοιάξιμο του ενός για τον άλλο, αυτή η απλόχερη αγάπη των ξένων έκανε αυτούς τους ανθρώπους οικογένεια κι όχι οι δεσμοί αίματος. Με τρόπους απλούς και αβίαστους σε κάθε πλάνο αυτής της ταινίας ανάβλυζαν αλήθειες απ' αυτές που σπάνε κόκαλα.
Γιατί αυτό που ενεργοποιεί τα μέλη της οικογένειας είναι οι συναισθηματικοί δεσμοί που δένουν τους πρωταγωνιστές της. Σ' αυτήν την ταινία που οι εικόνες κουμπώνουν με τα λόγια κι αυτά προκαλούν τη δράση, αισθάνθηκα μια αγνή να πω και βραδυφλεγή συγκίνηση, που στο τσακ μου θόλωνε το μάτι. Μια συγκίνηση λυτρωτική, μακριά από κάθε χειραγώγηση.
Όταν στο τέλος επενέβησαν οι αρχές και αποκαταστάθηκε η τάξη κι ο νόμος, ακόμα και τότε δεν σφράγισε το καλό και το κακό τη συνείδησή μου. Αυτό που μέτρησε πάνω απ' όλα ήταν η ευτυχία τους που κράτησε λίγο, αλλά ένιωσα μαζί τους ότι άξιζε ο κόπος. Ακόμα και τότε λοιπόν, που η "οικογένεια" διαλύθηκε, εξακολουθούσα να θέλω να είμαι αυτή, γιατί αυτό που μέτρησε μέσα μου ήταν η μικρή και σύντομη ευτυχία τους που άνθισε μέσα σ' ένα ψέμα. Να είμαι ο καθένας απ' αυτούς και να' μαι κι όλοι μαζί ένα. Σκέφτηκα πως αυτή η επιλογή μου ίσως φανερώνει πως ευτυχώς η επιθυμία μου για ευτυχία δεν έχει σβήσει εντελώς. Και μάλλον αυτή θα' ταν που στο τέλος εκφράστηκε ως λαχτάρα να υιοθετήσω τη μικρούλα που οι αρχές την επέστρεψαν στη φυσική κι αδιάφορη μητέρα της.
Ωραία παιχνίδια, πάνω στο πανί της συνείδησής μας και στο βυθό του ασυνειδήτου μας, που μας επιτρέπουν να παίρνουμε εκ του ασφαλούς επιλογές με ρίσκο. Αλλά πιστεύω ότι μέσα στις σκοτεινές αίθουσες λίγα ρινίσματα χρυσού γλιστρούν στο αίμα μας. Κι ότι ήθελε προκύψει για τον καθένα μας.
Αυτή η ζεστή κι όμορφη ταινία μ' άρεσε πιο πολύ από όσες είδα μετά τον Σεπτέμβρη και θέλω να την ξαναδώ. Όπως θέλω πολύ να δω και κάποια ελληνική ταινία που θα βγάλει στο φως όλα αυτά τα λίγα που στη χάση και στη φέξη ονειρεύομαι ακόμα και τα άλλα που δίνουν φτερά στην καταπτοημένη καρδιά μας. Μια ελληνική ταινία που θα τολμήσει να εικονοποιήσει τα σώψυχά μας.
