Μερικές σκέψεις για το εκλογικό σύστημα στην Τοπική Αυτοδιοίκηση!

του Χ. Βρεττάκου, δημάρχου Κερατσινίου Δραπετσώνας, με αφορμή το σχέδιο Νόμου για την Τοπική Αυτοδιοίκηση.

Να ξεκαθαρίσω από την αρχή ότι η συζήτηση για το εκλογικό σύστημα δεν μπορεί να γίνεται αποσπασματικά και αποκομμένα από την πραγματικότητα που βιώνουν οι Δήμοι και η χώρα.

Όσο οι Δήμοι αντιμετωπίζονται από το κεντρικό κράτος ως το μακρύ του χέρι στις τοπικές κοινωνίες.

Όσο οι Δήμοι δεν μπορούν να αποφασίζουν για το αν θα επανασυνδέσουν το ρεύμα σε έναν άπορο συνδημότη μας ή ότι δεν θα εισπράξουν δημοτικά τέλη από συγκεκριμένες κατηγορίες δημοτών που δεν μπορούν να ικανοποιήσουν συγκεκριμένες βιοτικές τους ανάγκες αλλά απαιτείται νομοθετική ρύθμιση για αυτό.

Όσο η πολιτεία συνεχίζει μέσα από τη φορολογία να παίρνει από τους δημότες όσα έπαιρνε και πριν ξεσπάσει η κρίση για να τα αποδώσει στους Δήμους όμως αποδίδει σε αυτούς το 35% από ότι εισπράττει.

Όσο οι Δήμοι φορτώνονται με νέες αρμοδιότητες χωρίς να τους μεταφέρονται οι αντίστοιχοι πόροι η συζήτηση για το ποιο εκλογικό σύστημα θα επιλεγεί για την επόμενη εκλογική διαδικασία δεν οδηγεί στο ζητούμενο που θα έπρεπε να είναι οι Δήμοι όρθιοι και ικανοί να μπορέσουν να οδηγήσουν τις τοπικές κοινωνίες σε ένα καλύτερο αύριο.

Για μένα είναι αυτονόητο ότι όταν μιλάς για εκλογικό σύστημα μιλάς στην ουσία για το αν η ψήφος του κάθε πολίτη έχει την ίδια βαρύτητα είτε ψηφίζει ένα μεγάλο αυτοδιοικητικό σχήμα είτε ένα μικρότερο. Είναι θέση αρχής και άποψη ζωής ότι όλες οι ψήφοι πρέπει να μετρούν το ίδιο.

Το πρόβλημα της «Λευκής Αρκούδας»_ Γιατί όταν αντιστεκόμαστε στις αρνητικές σκέψεις, γίνονται περισσότερο ισχυρές;

«Προσπάθησε να μην σκεφτείς μια πολική αρκούδα και θα διαπιστώσεις ότι η καταραμένη αυτή σκέψη θα έρχεται στο μυαλό σου συνέχεια»- Φιόντορ Ντοστογιέφσκι

Δοκιμάστε την ακόλουθη απλή άσκηση σκέψης: Προσπαθήστε να περάσει ένα ολόκληρο λεπτό χωρίς να σκεφτείτε μια λευκή αρκούδα.

Πώς τα πήγατε; Πέρασε ένα ολόκληρο λεπτό χωρίς να σκεφτείτε μια λευκή αρκούδα; Ή μήπως οι λέξεις «λευκή αρκούδα» ή μια εικόνα μιας «λευκής αρκούδας» εμφανίστηκαν στο μυαλό σας κάποια στιγμή κατά τη διάρκεια της άσκησης;

Το «Πρόβλημα της λευκής αρκούδας» μελετήθηκε για πρώτη φορά από τον κοινωνικό ψυχολόγο Daniel Wegner στα τέλη της δεκαετίας του 1980. Ο Wegner ανακάλυψε ότι όταν οι άνθρωποι προσπαθούν να καταπνίξουν ή να αντισταθούν σε ορισμένες σκέψεις, αυτή η προσπάθεια μπορεί συχνά να τους γυρίσει μπούμερανγκ και να τους οδηγήσει να σκεφτούν ακόμη πιο έντονες μορφές αυτής της εικόνας.

Για παράδειγμα, οι καπνιστές που προσπαθούν να μην σκέφτονται τα τσιγάρα, συχνά δυσκολεύονται να κόψουν το κάπνισμα και οι άνθρωποι που προσπαθούν να καταστείλλουν τις σκέψεις που τούς προκαλούν άγχος, είναι πιθανότερο να σκέφτονται όσα τις πυροδοτούν και έτσι να αισθάνονται περισσότερο αγχωμένοι. Ο Wegner το ονόμασε «ειρωνική διαδικασία σκέψης» και η επίδρασή της ενισχύεται όσο περισσότερο αγχωνόμαστε.

«Λέσβος, η ντροπή της Ευρώπης»

Άρθρο πρόκληση του Γάλλου Μπερνάρ Ανρί Λεβί «Λέσβος, η ντροπή της Ευρώπης»

Ένα συγκλονιστικό οδοιπορικό στον καταυλισμό προσφύγων της Μόρια πραγματοποίησε ο Μπερνάρ Ανρί Λεβί, ένας από τους διασημότερους διανοούμενους της Ευρώπης.
Ο ίδιος μίλησε με πρόσφυγες, καταγράφοντας τον καθημερινό εφιάλτη τον οποίο βιώνουν. Ο Γάλλος φιλόσοφος καταγράφει όσα συγκλονιστικά είδε σε άρθρο με τίτλο «Λέσβος, η ντροπή της Ευρώπης» στο Paris Match, κάνοντας παράλληλα έκκληση στις πολιτικές ηγεσίες στην Ελλάδα και τις άλλες χώρες της ΕΕ προκειμένου να μπει ένα τέλος σ’ αυτό το απίστευτο δράμα. Θυμίζουμε ότι στη Μόρια βρέθηκε στο τέλος Μαΐου (σχετική ανάρτηση lesvosnews.net εδώ)


Αναλυτικά, το άρθρο του Μπερνάρ Ανρί Λεβί:
«Δεν μου έδωσαν σεντόνια. Γέννησα έτσι, χωρίς τίποτα, στη σκηνή μου, πάνω στο πλαστικό, αιμορραγώντας...». Με ποιους τα έχει; Με την ελληνική διοίκηση, που έχει οχυρωθεί πίσω από την περιφραγμένη περίμετρο; Με τις ΜΚΟ που βρίσκονται στην πιο άγρια ζώνη του στρατοπέδου, εκείνη που ξεχειλίζει και ανηφορίζει πάνω στους λόφους με τα ελαιόδεντρα, σέρνοντας μαζί της όλη τη δυστυχία του κόσμου; Με τους ακτιβιστές που αντιμετωπίζουν τους νεοφασίστες και που δεν ξέρουν από πού να αρχίσουν; Με τους Αφγανούς γείτονες, που δεν απάντησαν στις εκκλήσεις της για βοήθεια επειδή είναι Σουδανή;
Γεγονός είναι ότι η Φατίμα είναι μόνη της σήμερα στο καταφύγιο με το λευκό, αδιάβροχο πλαστικό. Το έξι μηνών μωράκι της κρέμεται στην πλάτη της, τυλιγμένο σε ένα T-shirt που γράφει «Καλωσήρθατε στη Λέσβο». Τα μεγαλύτερα αδέλφια του, οκτώ και δύο χρόνων, μοιάζουν να φοβούνται περισσότερο από το μωρό την παρουσία του φωτογράφου και του μεταφραστή. Σε φτωχά αραβικά, γεμάτα σιωπές και διακοπές, η Φατίμα αφηγείται την τρομερή της Εξοδο. Το στρατόπεδο στο Γκαζιαντέπ, κοντά στα σύνορα της Τουρκίας με τη Συρία... Τον άνδρα της που στάλθηκε πίσω στην Τουρκία, τρεις μέρες μετά την άφιξή τους στο νησί, με Zodiac που πληρώθηκε για δεύτερη φορά... Το μωρό που δεν έχει ακόμη καταγραφεί ως Ελληνας πολίτης, επομένως νομικά δεν υπάρχει... Η ίδια έγινε δεκτή κατ’ εξαίρεση, καθώς ήταν έγκυος.

Έλενα Άκριτα: αρκεί όντως η προσπάθεια κυρία Κεραμεως;

Το άρθρο της Έλενας Ακρίτα στα Νέα:

Κυρία Υπουργέ, με αφορμή την τροπολογία που προβλέπει την επιλογή σημαιοφόρου στο Δημοτικό με βάση την επίδοση, είπατε αυτό:
«Προκρίνεται η προσπάθεια έναντι της τύχης»
Και το αιτιολογήσατε ως εξής:
«Αξίζει οι μαθητές μας να προσπαθούν να βελτιώνονται και όχι να επιδιώκουν να είναι τυχεροί στη ζωή τους. Αυτό είναι το μήνυμα που θέλουμε να περάσουμε ως κυβέρνηση.»
 

Να τα πιάσουμε ένα ένα.
Στο Δημοτικό κυρία υπουργέ, όλα σχεδόν τα παιδάκια στον έλεγχο παίρνουν 10άρια. Και πολύ σωστά. Ο μικρός μαθητής πρέπει να πατήσει στα ποδαράκια του κι όχι να αρχίσει την βαθμολογική ξεπερασούρα με τους συμμαθητές του.
Με ποια βάση λοιπόν θα επιλεγεί ο σημαιοφόρος της καρδιάς σας; Ποιο δεκάρι θα υπερισχύσει των υπόλοιπων; Αν πχ στα 25 παιδιά μιας τάξης τα δεκαοκτώ πάρουν Άριστα, ποιο Άριστα κρατάει τη σημαία; Μήπως το Άριστα που είναι ψηλότερο ή εμφανίσιμο ή και τα δυο; Πάμε στοίχημα μια τυρόπιτα ότι στην επόμενη παρέλαση τη σημαία θα σηκώσει το 10 το καλό; Το ψηλό; Το ευειδές; Εγώ πάντως σάς το λέω, θα στηθώ στην παρέλαση της 28ης Οκτωβρίου να δω τους σημαιοφόρους και τους παραστάτες από το GNTM με τα 10άρια τα πιο γαμάτα από των άλλων παιδιών.
Πάμε παρακάτω.

«Προκρίνεται η προσπάθεια έναντι της τύχης».
Ποιοι μαθητές προσπαθούν πιο σκληρά; Εκείνοι με το IQ ξεφτεριού ή τα παιδιά μετριότερης ευφυίας; Οι ατσίδες ή οι συμμαθητές τους με μαθησιακές δυσκολίες για παράδειγμα; Με δυσλεξία, κινητικά προβλήματα, δυσκολίες στην ανάγνωση και την κατανόηση κειμένου; Ξέρετε, εκείνα τα παιδιά που παλιά τα δέρναν στο σχολείο και τα λέγανε στούρνους κι αλητάκια. Ερώτημα λοιπόν, κυρία Κεραμέως. Αν όντως αυτοί οι μαθητές προσπαθούν πιο σκληρά από όλους, αυτοί θα σηκώσουν και τη σημαία. Έτσι δεν είναι;

«Εθνική Γραμμή» και «Εθνικοί Μύθοι»...

 Τη διαχρονική υποκρισία της ΝΔ για το Μακεδονικό, αλλά και την κατάρριψη των μύθων που δημιουργήθηκαν για να συγκαλύψουν την πολιτική ανεπάρκεια για ένα μείζον εθνικό πρόβλημα, επιβεβαιώνει η αποκάλυψη της...

-απόρρητης - επιστολής του πρώην Πρωθυπουργού Κώστα Καραμανλή στον Τζορτζ Μπους Τζούνιορ για την στάση του στο Μακεδονικό.

Με την επιστολή του 2005 η τότε κυβέρνηση αποδεχόταν τον όρο «Μακεδονία - Σκόπια» για το εξωτερικό και διατήρηση του όρου «Δημοκρατία της Μακεδονίας» για το εσωτερικό της χώρας, αναγνώριση της «Μακεδονικής Γλώσσας» χωρίς απαλοιφή των αλυτρωτικών βλέψεων από το Σύνταγμα της γείτονος, με βάση την πρόταση Νίμιτς.

Επιστολή που αποτελεί «κόλαφο» όχι μόνο για τον Καραμανλή αλλά συνολικά για τη ΝΔ, που έστησε μια απίστευτη δημαγωγία, εργαλειοποιώντας τη Συμφωνία των Πρεσπών. Από την πλευρά του πρώην Πρωθυπουργού, επιβεβαιώνεται ως γνήσια η επιστολή αλλά υποστηρίζεται πως επιχειρούσε να αντιστρέψει τετελεσμένα.

Ο ρόλος του σχολείου στην πρόληψη των εξαρτήσεων

«Τα παιδιά που παίρνουν ουσίες δεν το κάνουν για να πεθάνουν, αλλά για να επιβιώσουν μέσα σε μια αβίωτη πραγματικότητα»

Συνέντευξη της Κατερίνας Μάτσα* στη Λίτσα Φρυδά**

 
ΣΕΛΙΔ.: Ένα από τα θέματα που απασχολούν ιδιαίτερα τη σχολική κοινότητα, εκπαιδευτικούς, γονείς και μαθητές, είναι η αύξηση της χρήσης ψυχοδραστικών ουσιών από τους εφήβους, κυρίως η χρήση χασίς. Ποιοι είναι οι λόγοι που ωθούν τους εφήβους στη δοκιμή ψυχοδραστικών ουσιών και ποιοι παράγοντες θα συντελέσουν στην συστηματική χρήση και εξάρτησή τους από αυτές;
Κ.Μ.: Οι λόγοι που μπορούν να ωθήσουν ένα παιδί στην εφηβεία να δοκιμάσει ουσίες είναι πάρα πολλοί. Είναι η περιέργεια, η αναζήτηση νέων εμπειριών, οι συναναστροφές, η μόδα – επειδή είναι πάρα πολύ “in” το να χρησιμοποιούνται ουσίες. Είναι η αίσθηση της δύναμης, της παντοδυναμίας που δίνει η ουσία, η αναζήτηση ενός αισθήματος ευφορίας που θα βγάλει το παιδί από τη θλίψη του, η αναζήτηση ενός χώρου στον οποίο να αισθάνεται ότι μπορεί να ανήκει, ενός χώρου που να είναι σε σύγκρουση με το κοινωνικό κατεστημένο. Γιατί η αμφισβήτηση του κοινωνικού κατεστημένου – και του κατεστημένου της οικογένειας επίσης – είναι ένας παράγοντας που θα κάνει ένα παιδί να στραφεί στις ουσίες.

Όλα αυτά μπορεί να το κάνουν να δοκιμάσει. Όμως δεν θα εξαρτηθεί επειδή δοκίμασε. Είναι ένας μύθος αυτός. Πάρα πολλά παιδιά δοκιμάζουν. Το παιδί που θα εξαρτηθεί είναι αυτό που δεν θα μείνει στην απλή δοκιμή, θα επανέλθει, θα ξαναπάρει και θα αισθανθεί ότι εκεί, στις ουσίες, βρίσκει την «λύση» των προβλημάτων του – έστω και σε εισαγωγικά. Που έχει δηλαδή τους λόγους του για τους οποίους καταφεύγει στη χρήση. Κι αυτοί οι λόγοι πρέπει να αναζητηθούν σε πολλά επίπεδα. Και στο επίπεδο το κοινωνικό, και στο ψυχολογικό, το οικογενειακό, το πολιτιστικό, το ιδεολογικό, παντού. Σε όλα τα επίπεδα πρέπει κανείς να αναζητήσει τους λόγους, γιατί το φαινόμενο έχει μεν μια κοινωνική φύση, αλλά είναι πολυδιάστατο, πολυπαραγοντικό, δεν εξαντλείται σε κάποιους γενικούς αφορισμούς.

Πρέπει να έχουμε υπόψη μας πως κάθε άνθρωπος, ιδιαίτερα σ’ αυτήν την ηλικία της εφηβείας, είναι μια ιδιαίτερη, μια ξεχωριστή περίπτωση· και αυτή τη μοναδικότητα του καθενός θα πρέπει να την αναζητήσουμε και στον ψυχισμό του, τον τρόπο δηλαδή που αυτός λειτουργεί, αλλά και στα ελλείμματα αυτού του ψυχισμού. Γιατί οι ουσίες έρχονται να καλύψουν ελλείμματα: έλλειμμα τρυφερότητας, αγάπης, σχέσεων, επικοινωνίας, εμπιστοσύνης.

Οι βαθμοί είναι το γκάζι των καλών μαθητών και το φρένο των αδύναμων

Η ύπαρξη των βαθμών είναι συνήθως μακράν το μεγαλύτερο κίνητρο για καλύτερες επιδόσεις των καλών μαθητών - Αυτό όμως δεν σημαίνει ότι πρόκειται και για παιδαγωγικά σωστό κίνητρο

Οι υποστηρικτές των βαθμών ως το αποτέλεσμα της αξιολόγησης των μαθητών ισχυρίζονται ότι οι βαθμοί χρησιμεύουν ως ανατροφοδότηση των μαθητών (feedback) δηλαδή για να γνωρίζουν οι μαθητές την πραγματική τους επίδοση ώστε να αποκτούν κίνητρο βελτίωσής της ή διατήρησής της.
Έχω δύο αντιρρήσεις για την συγκεκριμένη άποψη: α) αν οι βαθμοί έχουν σκοπό το χρήσιμο δικαίωμα των μαθητών να έχουν επίγνωση για την επίδοσή τους, τότε γιατί δίδονται στους γονείς και όχι στους ίδιους; β) πόσο ποιοτική ανατροφοδότηση μπορεί να προσφέρει στους μαθητές ένας ξερός βαθμός; Οι βαθμοί κάνουν τους καλούς μαθητές καλύτερους (για λάθος λόγους)
Η ύπαρξη των βαθμών είναι συνήθως μακράν το μεγαλύτερο κίνητρο για καλύτερες επιδόσεις των καλών μαθητών. Αυτό όμως δεν σημαίνει ότι πρόκειται και για παιδαγωγικά σωστό κίνητρο αφού ουσιαστικά εκπαιδεύει τους μαθητές στον ατομικισμό, στον ανταγωνισμό και στο κυνήγι του κέρδους. Επίσης λειτουργεί ως αυτοσκοπός για αυτούς. Καλώς ή κακώς πάντως οι βαθμοί για τους καλούς μαθητές είναι ένα μεγάλο κίνητρο.

Οι βαθμοί κάνουν τους αδύναμους μαθητές πιο αδύναμους
Δεν μπορούμε όμως με κανέναν τρόπο να ισχυριστούμε το ίδιο και για τους αδύναμους μαθητές. Ένας χαμηλός βαθμός για έναν αδύναμο μαθητή αποτελεί τον ολοσχερή θρυμματισμό της από πριν ραγισμένης του αυτό-εικόνας. 

Ο χαμηλός βαθμός έρχεται και κολλάει σαν ταμπέλα στο μυαλό ενός αδύναμου μαθητή: «δεν αξίζω». Αν μπορούσαμε να μπούμε στο μυαλό ενός αδύναμου μαθητή θα βλέπαμε ότι γνωρίζει πολύ καλά τις αδυναμίες του, ότι νιώθει μειονεκτικά για αυτές και ότι έχει πολύ χαμηλή αυτοπεποίθηση. Το τελευταίο που χρειάζεται είναι να έρθει κάποιος και να πιστοποιήσει δημόσια όλα τα ελλείμματά του μέσω ενός βαθμού. 

Ψυττάλεια: Το πιο παρεξηγημένο νησί της Ελλάδας

Πήγαμε στο νησί χάρη στου οποίου τον βιολογικό καθαρισμό ο Σαρωνικός δεν έχει μετατραπεί σ’ έναν απέραντο βούρκο.
Γιώργος Μυλωνάς,http://www.oneman.gr/


Αρμυρίκια, ψηλότερα από αυτά που συναντάς στις Κυκλάδες. Κοντοκουρεμένο γρασίδι. Ένας περιφραγμένος αρχαιολογικός χώρος. Ένας φάρος. Εκατοντάδες ψαροπούλια. Ένα ‘δάσος’. Θέα στο Σαρωνικό κι ένα εκκλησάκι του Αγίου Αλεξάνδρου συνθέτουν το τοπίο ενός νησιού που βρίσκεται μόλις δώδεκα λεπτά με το πλοίο από το Κερατσίνι. Παρ’ όλα αυτά, είναι ελάχιστοι αυτοί που το έχουν επισκεφθεί.
Ο λόγος είναι πως αναπόσπαστο κομμάτι του παραπάνω τοπίου δεν αποτελούν ψαροταβέρνες και ‘rooms for rent’, αλλά το Κέντρο Επεξεργασίας Λυμάτων Ψυττάλειας (ΚΕΛΨ). 

Οι συγκεκριμένες εγκαταστάσεις βιολογικού καθαρισμού μπορεί να μην καθιστούν την Ψυττάλεια έναν θελκτικό για παραθερισμό τόπο, ωστόσο την καθιστούν ένα νησί χωρίς το οποίο η περιβαλλοντική καταστροφή τόσο στην γύρω θαλάσσια περιοχή όσο και στον Σαρωνικό γενικότερα θα ήταν ανυπολόγιστη.

(Φωτογραφίες: Νίκος Κατσαρός)

Ένα ηλιόλουστο πρωινό καθημερινής πήρα το πλοίο από τον Ακροκέραμο Κερατσινίου με προορισμό την Ψυττάλεια.  

Συνταξιδιώτες μου ήταν η Ροδάνθη Πολομαρκάκη (Αναπληρώτρια Διευθύντρια των ΚΕΛ της ΕΥΔΑΠ) κι ο Ηρακλής Καραγιάννης (Προϊστάμενος του ΚΕΛΨ). Οι ξεναγοί μου, δηλαδή, ”στην εξωτική Ψυττάλεια”, όπως την χαρακτήρισε ο Ηρακλής, όσο το ‘Ψυττάλεια ΙΙ’ απομακρυνόταν από τον μώλο.
Από τη δεκαετία του ’40 μέχρι αυτή του ’70 υπήρχαν στη Ψυττάλεια εγκαταστάσεις των φυλακών του Πολεμικού Ναυτικού.
Η ιδέα για το συγκεκριμένο ταξίδι είχε δημιουργηθεί λίγους μήνες νωρίτερα, όταν είχα επισκεφθεί την Υπηρεσία Προληπτικής Συντήρησης Δικτύου Αποχέτευσης της ΕΥΔΑΠ. Το Δίκτυο αυτό, συλλέγει τα λύματα των νοικοκυριών της Αττικής και τα οδηγεί στον Ακροκέραμο. Εκεί περνούν μέσα από τεράστιες σχάρες και δύο υποθαλάσσιους αγωγούς στο νησί της Ψυττάλειας για επεξεργασία. Στο συγκεκριμένο νησί θα μάθαινα πώς το νερό των αποχετεύσεων μπορεί να μετατραπεί σε νερό τόσο καθαρό, ώστε να επιστρέψει στη θάλασσα.

Για λόγο που δεν μπορώ να προσδιορίσω, η Ψυττάλεια κι η θάλασσα γύρω από αυτή έχει αποτυπωθεί στη συνείδησή μου ως μία πολύ μολυσμένη, τα τελευταία χρόνια, περιοχή. Πολύ πιο μολυσμένη από όσο ήταν πριν τη δημιουργία του ΚΕΛΨ. 

Εξέφρασα τη σκέψη μου στους ανθρώπους της ΕΥΔΑΠ εν πλω. ”Μέχρι τα μέσα της δεκαετίας του ’90 τα λύματα που περίσσευαν από τον Ακροκέραμο (σ.σ. ο τελευταίος σταθμός του δικτύου αποχέτευσης της ΕΥΔΑΠ πριν τη Ψυττάλεια) κατέληγαν στη θάλασσα ανεπεξέργαστα. Για αυτό, ο Σαρωνικός ήταν χάλια και δεν μπορούσε να κολυμπήσει κανείς σ’ αυτόν. 

Τα τελευταία περίπου 20 χρόνια όπου λειτουργεί ο βιολογικός καθαρισμός, η κατάσταση βελτιώνεται σιγά σιγά με αποτέλεσμα σήμερα να μπορεί κανείς να κάνει μπάνιο εδώ, ενώ έχουν επιστρέψει και τα ψάρια.”, μου απάντησαν.
Η επεξεργασία των λυμάτων

(Το λιμάνι της Ψυττάλειας)

Το ταξίδι από Ακροκέραμο μέχρι Ψυττάλεια διαρκεί δώδεκα λεπτά. Το πρώτο πράγμα που μου τράβηξε την προσοχή φτάνοντας στο λιμάνι ήταν η αποφορά των λυμάτων στο σημείο υποδοχής τους. 

Μύριζαν όπως ένας ξεχειλισμένος κάδος σκουπιδιών τον Αύγουστο στο κέντρο της Αθήνας, ύστερα από διήμερη απεργία των οδηγών απορριμματοφόρων. 

Παρ’ όλα αυτά, δεν συνάντησα δυσάρεστη οσμή σε κανένα άλλο σημείο του νησιού, αφού όπως μου εξήγησε η Ροδάνθη, η αρχική δυσάρεστη μυρωδιά οφείλεται στο γεγονός πως στο σημείο αυτό τα λύματα είναι ακόμα ανεπεξέργαστα. 

Στη συνέχεια περνούν τρία επίπεδα επεξεργασίας: την πρωτοβάθμια καθίζηση (σε αυτό το στάδιο απομακρύνεται το 50% της λάσπης, το οποίο βρίσκεται στο λύμα), τους βιοαντιδραστήρες (όπου βακτήρια ‘τρώνε’ μεγάλο τμήμα των οργανικών λυμάτων) και την τελική καθίζηση (της λάσπης), πριν το επεξεργασμένο λύμα καταλήξει πλέον στη θάλασσα.

(Τμήμα των εγκαταστάσεων βιολογικού καθαρισμού)Μπήκαμε σ’ ένα μπλε βανάκι της ΕΥΔΑΠ και ξεκινήσαμε την ξενάγηση στο νησί, το οποίο δεν ξεπερνά τα 1.500 μέτρα μήκος.
Όσο περνούσαμε πλάι από εγκαταστάσεις που μέχρι πριν λίγα χρόνια εντόπιζες στο background sci-fi ταινιών κι ενώ φορούσα ένα φοσφοριζέ κίτρινο γιλέκο κι ένα κράνος της ΕΥΔΑΠ, ένιωθα πως βρισκόμουν στο βανάκι της Dharma στην 5η σεζόν του Lost.

 Λίγο πριν συναντήσω τον Ben, η Ροδάνθη με επανέφερε στη Ψυττάλεια: ”Τα λύματα, μετά την επεξεργασία διαχέονται μέσω δύο αγωγών περίπου 2.000 μέτρων ο καθένας σε βάθος 60 μέτρων, στη θάλασσα. Οι αγωγοί είναι διάτρητοι ώστε το επεξεργασμένο λύμα να αναμιγνύεται με το θαλασσινό νερό και να καταλήγει πιο ομαλά στο περιβάλλον”.

(Εκατοντάδες ψαροπούλια μαζεύονται πάνω από τις δεξαμενές νομίζοντας πως εκεί θα βρουν τροφή)Αν βάλεις μέσα σε μια κατσαρόλα καφέ φακές και τις αφήσεις να βράσουν για λίγα λεπτά, στην επιφάνεια του νερού αρχίζει να σχηματίζεται ένας αντίστοιχου χρώματος αφρός. Έναν τέτοιου είδους αφρό έβλεπα όσο στεκόμουν πάνω από μία -από τις συνολικά δώδεκα- ανοιχτή δεξαμενή (βιοαντιδραστήρα) χωρητικότητας 25.000 κυβικών μέτρων, όπου τα λύματα υπόκειντο σε βιολογική επεξεργασία.

ΜΙΑ ΟΦΕΙΛΟΜΕΝΗ ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΣΤΗ «ΔΗΜΟΣΙΟΓΡΑΦΙΑ» ΤΩΝ ΕΝΤΥΠΩΣΕΩΝ

Του Χρήστου Βρεττάκου- Δημάρχου Κερατσινίου- Δραπετσώνας
Τις προηγούμενες ημέρες διαβάσαμε σε ορισμένα sites την «είδηση» ότι "ο Δήμαρχος Κερατσινίου- Δραπετσώνας είναι υπόδικος για παράβαση καθήκοντος, ύποπτος για διασπάθιση δημόσιου χρήματος» και άλλα γλαφυρά, ανάλογα με τις σκοπιμότητες ή την πρόθεση που το κάθε «ειδησεογραφικό μέσο» έχει. Μάλιστα, με λύπη μας διαπιστώσαμε ότι αυτό αναπαράγεται εδώ και μέρες και από έναν επικεφαλής αντιπολιτευόμενης δημοτικής παράταξης.

Παρά το γεγονός ότι κανείς από αυτούς που εμπνεύστηκαν και τους άλλους που αναπαρήγαγαν την «είδηση» δε ρώτησε, όπως τουλάχιστον επιτάσσει η δημοσιογραφική δεοντολογία και όπως θα όφειλε, την άποψη της Δημοτικής Αρχής για τις παραπάνω συκοφαντίες, δεν εμπόδισε κανέναν από αυτούς να δημοσιεύσουν την «είδηση». Και φυσικά, ο τίτλος και οι εντυπώσεις είναι αυτές που μένουν, για τη «δημοσιογραφία» αυτού του τύπου και όχι η ουσία του δημοσιεύματος.

Ας δούμε όμως ποια είναι η αλήθεια.
Απ’ ό,τι φαίνεται ενοχλεί διάφορους και για πολλούς λόγους η προσπάθεια της παρούσας Δημοτικής Αρχής να αντιμετωπίσει τα χρόνια προβλήματα της πόλης και η βούλησή της να ρίξει το βάρος της δουλειάς της στους χώρους των σχολείων, των παιδικών σταθμών, των παιδικών χαρών και των αθλητικών χώρων του Δήμου.
Ενοχλεί διάφορους απ’ ό,τι φαίνεται πως αυτό το κάνει με ανοιχτές και διαφανείς διαδικασίες και με πρωτοφανή σεβασμό στα χρήματα των δημοτών που διαχειρίζεται.
Ενοχλεί διάφορους το γεγονός ότι οι συμπολίτες μας στη συντριπτική τους πλειοψηφία, είτε συμφωνούν είτε διαφωνούν με αυτή τη Δημοτική Αρχή, επισημαίνουν με απόλυτο τρόπο ότι πρόκειται για μία ΚΑΘΑΡΗ ΔΗΜΟΤΙΚΗ ΑΡΧΗ.

Ας μιλήσουμε και για την ταμπακιέρα
Κάτω από τον εκκωφαντικό τίτλο «υπόδικος ο Δήμαρχος Κερατσινίου- Δραπετσώνας» και με την κατάλληλη φωτογραφία να συνοδεύει το κείμενο, επιχειρείται να αποκρυφτεί η πραγματικότητα.

Ποια είναι αυτή;
Με πολύ κόπο φτάσαμε σε έναν διαγωνισμό για να αντιμετωπίσουμε τα προβλήματα στους Δημοτικούς σταθμούς στη Δραπετσώνα.
Υπεύθυνη για τη διενέργεια του διαγωνισμού είναι μία επιτροπή υπαλλήλων του Δήμου. Αυτή η επιτροπή δεν κάνει ό,τι θέλει φυσικά μόνη της, αφενός γιατί ελέγχεται και αφετέρου επειδή είναι υποχρεωμένη να εφαρμόζει τον νόμο.

Ο σχεδιασμός και η προβολή της ταυτότητας μίας πόλης

Ο σχεδιασμός και η προβολή της ταυτότητας μίας πόλης – Τα λάθη και οι νέες τάσεις στο branding των πόλεων

Άρθρο του Ράλλη Γκέκα Δρ. Οικονομικών ΤΑ   

 από localit

Η προσπάθεια να προσδιοριστεί η ταυτότητα μιας πόλης έχει ξεκινήσει από πολύ νωρίς. Το place branding, το place marketing, το locality branding είναι ορισμένες μόνο έννοιες, οι οποίες από τις αρχές της δεκαετίας του ‘90 έχουν συστηματοποιηθεί στη διεθνή ακαδημαϊκή βιβλιογραφία. Από τότε, ιδιαίτερα από τα μέσα της δεκαετίας του 2000, μέχρι σήμερα, η θεωρία εμπλουτίστηκε με πολύ μεγάλη εμπειρία, ανανεώθηκε και επικαιροποιήθηκε με τα νέα δεδομένα. Το άρθρο αυτό έχει τρεις στόχους:

1. Ο πρώτος είναι να αμβλύνει τη διαφορά που υπάρχει μεταξύ των ακαδημαϊκών-θεωρητικών αναζητήσεων και της πραγματικότητας.
2. Ο δεύτερος έχει να κάνει με την Ελληνική υπάρχουσα κατάσταση. Το City Branding αποτελεί, διεθνώς, έναν πολύ βασικό άξονα πολιτικής παρέμβασης της ΤΑ. Στην Ελλάδα, παρά τις όποιες φιλότιμες προσπάθειες έχουν καταβληθεί[1], η πολιτική αυτή δεν έχει ενταχθεί στην ατζέντα των περισσότερων δημάρχων. Για να υπάρξει ένα μέγεθος σύγκρισης είναι πολύ χαρακτηριστικό ότι, σε σχετική έρευνα που έγινε, το εν τρίτον των νορβηγικών δήμων εφαρμόζουν πολιτικές branding για τις πόλεις τους. Στην Ελλάδα τα αντίστοιχα μεγέθη είναι σχεδόν αποκαρδιωτικά.
3. Ο τρίτος λόγος που οδήγησε στη συγγραφή αυτού του άρθρου έχει να κάνει με το γεγονός ότι οι ελάχιστοι δήμοι στην Ελλάδα, που έχουν ασχοληθεί με το branding της πόλης τους, έχουν ασχοληθεί πολύ στρεβλά ή στην καλύτερη περίπτωση με όρους της δεκαετίας του ‘90.

Για όλους τους παραπάνω λόγους νομίζουμε ότι αξίζει ο κόπος να ξεκινήσει ένας σοβαρός διάλογος μεταξύ ακαδημαϊκών, στελεχών και αιρετών της Τοπικής Αυτοδιοίκησης, ώστε να μπορέσουμε με αυτό τον τρόπο να παρακολουθήσουμε αποτελεσματικά τα δρώμενα στην Ευρωπαϊκή και παγκόσμια Τοπική Αυτοδιοίκηση.

Τι είναι το City Branding

To δικαίωμα να είσαι «offline» μετά τη δουλειά

Οι Γάλλοι έχουν απαγορεύσει από τον Ιανουάριο την αποστολή επαγγελματικών μέιλ εκτός ωραρίου. Και οι Ισπανοί εξετάζουν μια αντίστοιχη απαγόρευση. Η Γερμανία από την άλλη ακολουθεί μια μέση οδό, που γεννά όμως ερωτήματα.

Τι καλύτερο από λίγες στιγμές χαλάρωσης στο σπίτι μετά τη δουλειά με μια ταινία ή ένα βιβλίο; Μακριά από το κινητό και τα επαγγελματικά μέιλ. Ακούγεται ιδανικό. Αλλά μάλλον είναι πολύ καλό για να είναι αληθινό. Το κινητό των εργαζομένων τόσο στον ιδιωτικό όσο και στον δημόσιο τομέα συχνά δεν σταματά να χτυπάει, ακόμη και εκτός ωραρίου εργασίας. Ένα μέιλ του διευθυντή, ένα τηλεφώνημα πελάτη, μια υπενθύμιση για ένα σημαντικό ραντεβού, αρκούν για να διαταράξουν την ηρεμία των λίγων ωρών που μένουν ελεύθερες μετά τη δουλειά. «Η μόνιμη διαθεσιμότητα διά τηλεφώνου αποτελεί παράγοντα που επιτείνει το άγχος και είναι απόρροια της γενικότερης ψηφιοποίηση της καθημερινότητας» αναφέρει στη Deutsche Welle ο ψυχίατρος Μάζντα Άντλι. «Μπορεί επίσης να συνδέεται με την εμφάνιση διάφορων ασθενειών» συμπληρώνει ο ίδιος υπογραμμίζοντας ιδίως την περίπτωση του λεγόμενου «burnout».

Offline… εκ του νόμου 

Στη Γαλλία από τον Ιανουάριο το κοινοβούλιο της χώρας θέσπισε νόμο που απαγορεύει την αποστολή μέιλ εκτός ωραρίου εργασίας από τον εργοδότη προς τους εργαζομένους. Προς το παρόν η συγκεκριμένη απαγόρευση αφορά μόνο εταιρείες που απασχολούν πάνω από 50 εργαζομένους αλλά αναλογικά ενδέχεται να γενικευθεί σε όλες τις εργασιακές σχέσεις. Σύμφωνα με τον γαλλικό νόμο οι εργοδότες «οφείλουν να σέβονται τις ελεύθερες ώρες, καθώς και την προσωπική και οικογενειακή ζωή των εργαζομένων». 

Και στην Ισπανία τους τελευταίους μήνες έχει ανοίξει ένας δημόσιος διάλογος γύρω από το ίδιο θέμα. Σύμφωνα με πρόταση νόμου που κατέθεσε η σοσιαλιστική αντιπολίτευση, θα πρέπει να θεσμοθετηθεί το δικαίωμα των εργαζομένων να παραμένουν «offline» μετά το πέρας του νόμιμου ωραρίου εργασίας. «Η Ισπανία δεν πρέπει να μείνει ουραγός στην Ευρώπη σε αυτόν τον τομέα» τόνισε πρόσφατα ο κοινοβουλευτικός εκπρόσωπος του Ισπανικού Σοσιαλιστικού και Εργατικού Κόμματος Όσκαρ Γκαλεάνο.