Του
Μανουσιάδη Χαράλαμπου
Δημοτικού Συμβούλου Κερατσινίου-Δραπετσώνας
Η τοπική αυτοδιοίκηση, αποτελεί ένα από τα πιο σύνθετα κομμάτια της ελληνικής, και όχι μόνο, κοινωνίας. Ο λόγος είναι απλός: ενώ ένα κράτος μπορεί να καθορίσει πιο εύκολα την πολιτική του, ένας Δήμος και μια δημοτική αρχή δυσκολεύεται να το κάνει. Δηλαδή δημοτικές αρχές με αριστερές αντιλήψεις για παράδειγμα, δυσκολεύονται στο βαρύ και δύσκολο περιβάλλον της χώρας να εφαρμόσουν «αριστερά» πράγματα για τη πόλη τους. Γιατί αν τα εφαρμόσουν όπως νομίζουν, διακινδυνεύουν την βιωσιμότητα τμημάτων ή ολόκληρου του Δήμου. Δεν μπορείς να φτιάξεις έτσι εύκολα μια «νησίδα σοσιαλισμού» μέσα σε καπιταλιστικό περιβάλλον με τις εχθρικές του αγορές. Ολόκληρη χώρα θα μπορούσε να ήταν αρκετά μεγάλη νησίδα για να επιβιώσει, ένας Δήμος όχι.
Εκεί είναι όλη η ουσία της σύγκρουσης μεταξύ της ιδεολογίας και της ευθύνης της διοίκησης ενός Δήμου. Από την μια πλευρά έχεις τις ιδέες σου και τα αξιώματα σου, από την άλλη έχεις ευθύνη για τους χιλιάδες δημότες και εργαζόμενους. Το ζήτημα είναι
λοιπόν: «τι θα κάνει ο Δήμος; Θα ακολουθήσει την ιδεολογία ή την ανάγκη;»
Και όμως, η ερώτηση αυτή είναι λάθος, άρα δεν πρόκειται ποτέ να βρούμε και σωστή απάντηση. Είναι λάθος για δύο λόγους:
1). Για κάποιο λόγο, που δεν είναι της παρούσης να τον αναλύσουμε, έχουμε μάθει ίσως να σκεφτόμαστε «μεμονωμένα» στα πολιτικά ζητήματα. Δηλαδή μας λένε ότι «η τοπική αυτοδιοίκηση δεν έχει σχέση με την κεντρική πολιτική», πράγμα που είναι ψέμα γιατί υπάρχει σε μεγάλο ποσοστό σύνδεση. Για παράδειγμα, το μνημόνιο και ο Καλλικράτης που είναι η κυρίαρχη πολιτική του ΠΑΣΟΚ τα τελευταία χρόνια, επηρεάζουν ΚΟΜΒΙΚΑ την αυτοδιοίκηση. Μόνο αυτά τα δύο παραδείγματα μπορούν να μας πείσουν για το πολύ απλό: Ότι όταν ψηφίζω κόμμα, ψηφίζω και έμμεσα για την πόλη μου. Αυτό δεν πρέπει να το ξεχνάμε. Δεν ζούμε στο κρατίδιο της πόλης μας «μεμονωμένα», αντιθέτως μένουμε στην πόλη που είναι κομμάτι μιας χώρας. Άρα το θέμα δεν είναι ο Δήμος, αλλά ΟΙ Δήμοι και η χώρα ολόκληρη.
2)Το δεύτερο σκέλος που είναι λάθος στην ερώτηση, είναι η τοποθέτηση της ιδεολογίας και της ανάγκης σε δύο αντίθετους πόλους. Πιστεύουμε γενικά, ότι σε κάθε φάση της ζωής μας, πρέπει να κάνουμε αυτό που θα μας οδηγήσει σε μια καλύτερη κατάσταση, το «αναγκαίο». Αυτό δεν είναι πάντα σωστό, γιατί «αναγκαίες» επιλογές που μας φέρνουν καλά αποτελέσματα σε κοντινό χρόνο, αργότερα μας καταστρέφουν. Για παράδειγμα, όταν επιβαρύνουμε τους πολίτες με μέτρα τα οποία «είναι αναγκαία γιατί αλλιώς δεν βγαίνει ο Δήμος» δεν αντιστεκόμαστε στο σύστημα που τα δημιούργησε. Απλά υποκύπτουμε στους εκβιασμούς του. Έτσι, στην ουσία, συμβάλουμε στο να αναπαραχθεί το ίδιο το σύστημα και να μεγαλώσουν στο μέλλον τα προβλήματα που προσπαθήσαμε να αντιμετωπίσουμε. Ένα άλλο παράδειγμα είναι το μαθηματικό πρόβλημα των βουνών και των πεδιάδων, στο οποίο ,ακόμα και ανηφορικά να πηγαίνεις πάντα δεν θα καταλήξεις απαραίτητα στην κορυφή του βουνού, αλλά σε κάποιον άλλο, πολύ χαμηλότερο λοφίσκο. Στο μαθηματικό αυτό πρόβλημα, αλλά και στην πραγματικότητα, χρειάζεται να κοιτάξεις που σε πάει η ανηφόρα, όχι μόνο αν είναι ανηφορικό το έδαφος. Μπορεί να χρειαστεί να κατηφορίσεις ώστε να πιάσεις την σωστή «ανηφόρα» προς την κορυφή. Στις επιλογές σου πρέπει να κάνεις αυτό που θα σε οδηγήσει και μελλοντικά στο σωστό.
Ποια είναι λοιπόν η σωστή ερώτηση; «Τι θα κάνει η χώρα; Τι θα κάνουν ΟΙ Δήμοι; Τι θα κάνει ο Δήμος ως μέλος των προηγούμενων;»
Ο Δήμος λοιπόν, δεν πρέπει να υποκύπτει πάντα στην ανάγκη, γιατί η ανάγκη δεν είναι τίποτα άλλο από έναν «συμβιβασμό» στον οποίο το πρόβλημα λύνεται για λίγο. Πρέπει να επιδιώξει την αλλαγή της πολιτικής, της πλεύσης ολόκληρης της κοινωνίας στον βαθμό που μπορεί. Δεν μπορεί να κάθεται μοιρολατρικά και να υποκύπτει στους εκβιασμούς της κυβέρνησης και του συστήματος. Πρέπει να ανοίξει πόλους αντίστασης. Αν έβρισκαν το θάρρος έστω και δέκα Δήμοι να παλέψουν για κάτι κοινό θα τα κατάφερναν.
Το δίλημμα «ανάγκη ή ιδεολογία» δεν υπάρχει. Η υλοποίηση της «ανάγκης» θα σου φέρνει συνέχεια προβλήματα και αναπαραγωγή των αιτιών που δημιουργούν τα προβλήματα ενώ η ιδεολογία, μελλοντικά, θα σου ικανοποιήσει και τις ανάγκες.
Το σωστό δίλημμα είναι «Υποκύπτω στους εκβιασμούς ή ακολουθώ τις ιδέες μου για μια κοινωνία που θα ικανοποιεί τις πραγματικές ανάγκες του λαού;» πηγή
