Του Σωκράτη Τσιχλια kathimerini
Ενας δημόσιος υπάλληλος, ο καθηγητής στο Πάντειο Πανεπιστήμιο και υπουργός Ανδρέας Λοβέρδος, επετέθη με σφοδρότητα την Τετάρτη στο σύνολο των δημοσίων υπαλλήλων κατά τη διάρκεια της συνεδρίασης της επιτροπής κοινωνικών υποθέσεων της Βουλής. Με μία «καφενειακής» καταγωγής γενίκευση, δήλωσε ότι «το ένα εκατομμύριο δημοσίων υπαλλήλων που ταλαιπωρεί δέκα εκατομμύρια πολίτες, με τη βεβαιότητα ότι ο δημόσιος τομέας είναι ισόβιος, μας έφθασε εδώ που μας έφθασε».
Κοντολογίς, ο κ. υπουργός καταλογίζει τη χρεοκοπία της χώρας στους δημοσίους υπαλλήλους! Αυτοί λοιπόν προσέθεταν κατ’ έτος τα δισεκατομμύρια των δανείων. Αυτοί δεν εκτελούσαν τους προϋπολογισμούς, έκρυβαν τα στοιχεία από τους Ευρωπαίους. Οι ίδιοι εκτίναξαν στα ύψη τις δαπάνες υγείας, άμυνας, Τοπικής Αυτοδιοίκησης, διόγκωσαν παραλόγως το κόστος των δημοσίων έργων.
Εκείνοι γιγάντωσαν τη φοροδιαφυγή, την εισφοροδιαφυγή, υπέθαλψαν την παραοικονομία. Ασε δε που μόνοι τους προσελαμβάνοντο, μόνοι ρύθμιζαν τους μισθούς τους, εκτελούσαν τα καθήκοντά τους χωρίς έλεγχο, χωρίς φυσικό και πολιτικό προϊστάμενο.Στις πιο μαύρες στιγμές της ανθρώπινης περιπέτειας πάνω στη Γη, ένα χέρι συνήθως υψωνόταν και έδειχνε, ένα στόμα καταριόταν, το αλαλάζον πλήθος επευφημούσε και οι δήμιοι έπιαναν δουλειά. Αλλοτε ήταν οι Εβραίοι (μία και δύο και τρεις φορές), άλλοτε οι αιρετικοί, οι αθίγγανοι, οι αμαρτωλοί, οι αλλόθρησκοι…
Τα δεινά του πόπολου φορτώνονταν από παρανοϊκούς ρήτορες στους αποδιοπομπαίους τράγους. Πάντα με μια γενίκευση: αυτοί φταίνε για όλα. Στις γενικεύσεις φώλιαζε πάντα ο φασισμός και η αδικία. Ο κ. Ανδρέας Λοβέρδος υπέπεσε γενικεύοντας σε πολλαπλά σφάλματα. Πρώτον, αδίκησε όσους χιλιάδες δημοσίους υπαλλήλους ασκούν εντίμως και επαρκώς τα καθήκοντά τους. Δεύτερον, έδωσε ψευδή εικόνα στους πολίτες για τα αίτια της κρίσης: μόνο ένα μέρος ευθύνης για τα σημερινά δεινά έχει ένα τμήμα επίορκων δημοσίων υπαλλήλων, οι οποίοι πάντα καλύφθηκαν από τις πολιτικές ηγεσίες. Τρίτον, με το ανάθεμά του στρέφει πολίτες εναντίον πολιτών, ενέργεια ταπεινών κινήτρων που αποκλείεται να τον εκφράζει. Τέταρτον, λειτούργησε ιδιοτελώς και χωρίς την ελάχιστη γενναιότητα αυτοκριτικής αλλά και κριτικής της πολιτικής ελίτ.
