"Όνειρό μου είναι να χτίσω ένα σχολείο στην Ελλάδα"

 Σχολικό συγκρότημα, Courrendlin, Ελβετία.
Πρώτο βραβείο, διεθνής αρχιτεκτονικός διαγωνισμός 2019.
Εσωτερικό τάξης. Image : DKA archive

Δάφνη Καραϊσκάκη: «Όνειρό μου είναι να χτίσω ένα σχολείο στην Ελλάδα»

Η διεθνής αρχιτέκτονας και συνεργάτις του Ρέντσο Πιάνο στο τελευταίο του πρότζεκτ στη Μόσχα μιλά για τη συναρπαστική καθημερινότητα και τις προκλήσεις της δουλειάς της.

Αργυρώ Μποζώνη 24.1.2022, Lifo

Η Δάφνη Καραϊσκάκη τέλειωσε τις σπουδές της στην αρχιτεκτονική στο ΕΜΠ το 2011. Η 35χρονη σήμερα αρχιτέκτονας και συνεργάτις του Ρέντσο Πιάνο στο τελευταίο του πρότζεκτ, τη μετατροπή ενός εργοστασίου παραγωγής ηλεκτρικής ενέργειας στη Μόσχα σε κέντρο τέχνης και επιστήμης, βγήκε στο επάγγελμα στην κορύφωση της κρίσης.

Μπορεί η οικογένειά της να μην έχει σχέση με την αρχιτεκτονική, αλλά μεγάλωσε σε ένα σπίτι που σχεδίασε ένας σημαντικός αρχιτέκτονας, ο Κυριάκος Κρόκος, με ανθρώπους που αγαπούσαν την τέχνη και την αρχιτεκτονική.

«Το καλοκαίρι του 2011, όταν τελείωσα τις σπουδές μου», λέει, «η κατάσταση ήταν δραματική, δεν υπήρχε δουλειά, τίποτα. Ήθελα να ασχοληθώ με κτίρια δημόσια, πιο μεγάλης κλίμακας, και με κτίρια υποδομών, κάτι που ήταν επίσης δύσκολο. Τώρα ξαναρχίζει αυτή η δραστηριότητα, και μάλιστα δειλά».

Κάνοντας ένα ταξίδι στο Παρίσι για να επισκεφθεί τον αδερφό της, όπου σπούδαζε μουσική, είδε μια γέφυρα που την εντυπωσίασε πολύ, μια πεζογέφυρα που λέγεται Passerelle Simone de Beauvoir και ενώνει το 12ο με το 13ο διαμέρισμα. Την έχει φτιάξει ο Αυστριακός αρχιτέκτονας Dietmar Feichtinger που ασχολείται πολύ με έργα υποδομής, κι αυτό ήταν κάτι που πάντα της άρεσε, όπως και η σύνδεση ενός έργου με τη μορφολογία, το «μυώδες» της κατασκευής.

Το έργο τη γοήτευσε πολύ και όταν επέστρεψε στην Ελλάδα άρχισε να αναρωτιέται αν θα συνέχιζε τις σπουδές της, όταν οι περισσότεροι γύρω της είχαν φύγει ήδη στο εξωτερικό για να συνεχίσουν.

Τα καλύτερα... πεζοδρόμια του Πειραιά

Κάθε χρόνο τέτοια εποχή, οι γράφοντες για φαγητό εκπονούμε λίστες με φαντεζί αυλές, πυκνούς κήπους και δροσερούς αυλόκηπους. Με ταράτσες με απρόσκοπτη θέα στη θάλασσα ή στην Ακρόπολη. Ξεχνάμε τα μαγαζιά που ξεκαλοκαιριάζουν στο πεζοδρόμιο, σε γειτονιές κρυμμένες σαν επτασφράγιστο μυστικό στον κόρφο της πόλης. Τα ξεχνάμε μάλλον γιατί είναι πιο ταπεινά, πιο στριμωχτά, χωρίς lounge μουσικές και φώτα γλαρά. Γιατί και το φαγητό τους είναι ταπεινό. Έχουν όμως μια γλύκα αυτά τα μαγαζιά...

Βασικό είναι να είναι σε ήρεμους δρόμους, μακριά από κίνηση και εξατμίσεις αυτοκινήτων μέσα στα ρουθούνια μας. Eπίσης, μακριά από κάδους σκουπιδιών – ελπίζω την ώρα που διαβάζετε αυτές τις γραμμές να έχει ολοκληρωθεί η αποκομιδή των απορριμμάτων και να έχουν πλυθεί κάδοι και δρόμοι.

Θα ξεκινήσω με τον Πειραιά. Δεν είναι λίστα αυτό που ακολουθεί. Μια βόλτα σε γειτονιές και στέκια αγαπημένα είναι. Θα ήθελα να μας πείτε και εσείς τα δικά σας.
Στο Χατζηκυριάκειο είναι ο Γιάννης, επί της Χατζηκυριακού, απέναντι από το μεγάλο οικόπεδο του ορφανοτροφείου. Ψαροταβέρνα με σωστά ψησίματα, καλό τηγάνι, βραστές και ωμές σαλάτες. Έξοχο το χταπόδι στη σχάρα, οι σαρδέλες, τα τηγανητά ψαράκια. Λίγα μέτρα πιο κάτω, στην καλτ Μαργαρώ, πάμε για μπαρμπούνια και γαρίδες, αμφότερα στο τηγάνι. Μόνο αυτά έχει. Το σκηνικό, η αύρα, σαν να ’σαι σε νησί.

«Αποδημητικά πουλιά»

 Προσφυγοπούλες από το Σχιστό δημιουργούν τη δική τους εφημερίδα

"Ακατάληπτες φωνές, μουρμουρητά, βαριά βλέμματα. Δεν μπορώ να τα καταλάβω όλα αυτά. Κάνεις πίσω και αναρωτιέμαι γιατί. Πώς νιώθεις για μένα; Τι έρχεται στο μυαλό σου όταν βλέπεις τα ρούχα μου, τη μαντίλα μου; Κάθε φορά που παρατηρώ πολύ προσεκτικά τους ανθρώπους, ανακαλύπτω και κάτι καινούριο».

Η Μαχντιέ Χοσσαϊνί είναι μια νεαρή προσφυγοπούλα από την πόλη Κοντούζ του Αφγανιστάν, που τον τελευταίο χρόνο ζει με την οικογένειά της στο κέντρο φιλοξενίας του Σχιστού. Η Μαχντιέ και άλλα οκτώ νεαρά κορίτσια από το ίδιο καμπ αποφάσισαν να καταγράψουν τις σκέψεις, τα συναισθήματα και τα βιώματά τους σε μια εφημερίδα, που δημιουργήθηκε σε συνεργασία με το «Δίκτυο για τα Δικαιώματα του Παιδιού».

Ο τίτλος της εκδοτικής τους προσπάθειας, «Αποδημητικά πουλιά». Η οκτασέλιδη εφημερίδα θα κυκλοφορήσει στα ελληνικά, τα αγγλικά και τα φαρσί μαζί με την «Εφημερίδα των Συντακτών» τη Μεγάλη Παρασκευή.

Τα κορίτσια γράφουν μεταξύ άλλων για το πώς αισθάνεται μια μουσουλμάνα στην Ευρώπη, για τις συνθήκες της ζωής τους στην Ελλάδα, για τις δράσεις που οργανώνονται στο κέντρο φιλοξενίας όπου μένουν. Μοιράζονται με τους αναγνώστες τα όνειρά τους, αλλά και αγαπημένες συνταγές από την πατρίδα τους.