ΜΙΑ ΦΟΡΑ ΚΙ ΕΝΑΝ ΚΑΙΡΟ ΗΤΑΝ ΜΙΑ ΠΟΛΗ…

Μια φορά κι έναν καιρό ήταν μια όμορφη πόλη, δίπλα σε ένα μεγάλο λιμάνι.
Με σπίτια μικρά, αλλά καθαρά και τακτοποιημένα. Οι δρόμοι ήταν χωμάτινοι, αλλά γεμάτοι με δέντρα που μοσχομύριζαν.
Τα σπίτια ήταν μικρά, μα οι αυλές και τα μπαλκονάκια ήταν γεμάτα με λουλούδια: γεράνια, βασιλικούς και γαρδένιες.
Τα παιδιά έπαιζαν στους δρόμους ανέμελα και οι μεγάλοι συζητούσαν μετά τη δουλειά. Ήταν δύσκολα και φτωχικά τα χρόνια.

Κάποτε κάποιοι σκέφτηκαν ότι ήταν όμορφο το μέρος για να φτιαχτούν εργοστάσια. Οι άνθρωποι στην αρχή χάρηκαν, γιατί θα είχαν δουλειές. Και φτιάχτηκαν τα εργοστάσια και δουλειές βρήκανε, μα μίκρυναν οι δρόμοι και τα σπίτια γίναν πολυκατοικίες και τα δέντρα λιγόστεψαν κι αυτά…
Οι γειτονιές δε μοσχομύριζαν πια και τα λουλούδια στα μπαλκόνια μαράζωναν.
Και πέρασαν χρόνια. Άλλα εργοστάσια πήραν τη θέση των παλιών…

Ώσπου μια μέρα εμφανίστηκαν κάποια καζάνια. Τεράστια, που όλο δούλευαν –γιατί το πετρέλαιο ήταν πολύτιμο και ήθελε αποθήκες μεγάλες και δεξαμενές.
Τα λουλούδια αποφάσισαν να μην ξαναβγούν από τις γλάστρες και τα δέντρα έγερναν τα κλαδιά τους λυπημένα…
Τα παιδιά, όταν έβγαιναν να παίξουν ή να κάνουν διάλειμμα, όλο τα ενοχλούσε μια άσχημη μυρωδιά κι έγιναν και κείνα λυπημένα.

Ώσπου μια μέρα αποφάσισαν, μεγάλοι και μικροί ότι όλο αυτό έπρεπε να πάρει ένα τέλος.
Μαζεύτηκαν στα σχολεία τους και ξεκίνησαν για τα καζάνια. 

Στην αρχή ήταν λίγοι, μα σε κάθε γειτονιά όλο και κάποιοι τους ακολουθούσαν. Έφτασαν διστακτικοί μπροστά στα τρομερά και φοβερά κατασκευάσματα, αλλά ήταν αποφασισμένοι.
Έκαναν ένα μεγάλο κύκλο γύρω του κι άφησαν κάτω λουλούδια. Περίμεναν τι θα γίνει. Το θηρίο σταμάτησε για λίγο να βγάζει καπνό και μυρωδιά.

Η αρχή είχε γίνει…
Τα παιδιά ήταν χαρούμενα και περήφανα..
Κάτι μπορούσε να αλλάξει και το είχαν καταφέρει όλοι μαζί.
Ελπίδα Φουλίδου