Θα ξεκινήσω την ιστορία αυτού του ανθρώπου κάπως διαφορετικά.
Ο Μανώλης Γλέζος είχε έναν αδελφό. Τον Νίκο. Ο Νίκος Γλέζος στις 10 Μαϊου του 1944 έγραψε με ότι βρήκε: «Αγαπητή Μητέρα. Σας φιλώ, χαιρετισμούς. Σήμερα πάω για εκτέλεση πέφτοντας για τον Ελ.ΛΑΟ. Γλέζος ΝΙΚΟΣ. Παραμυθίου 40»!
Ο Μανώλης Γλέζος είχε έναν αδελφό. Τον Νίκο. Ο Νίκος Γλέζος στις 10 Μαϊου του 1944 έγραψε με ότι βρήκε: «Αγαπητή Μητέρα. Σας φιλώ, χαιρετισμούς. Σήμερα πάω για εκτέλεση πέφτοντας για τον Ελ.ΛΑΟ. Γλέζος ΝΙΚΟΣ. Παραμυθίου 40»!
Τρία χρόνια νωρίτερα ο Μανώλης Γλέζος μαζί με τον Λάκη Σάντα –σε μια ιστορία που είναι πολύ γνωστή- κατέβασαν τη ναζιστική σημαία από τον ιστό του βράχου της Ακροπόλεως.
Τα χρόνια που ακολούθησαν ήταν περιπετειώδη για τον νεαρό από τον Απείρανθο της Νάξου. Καταδικάστηκε τρεις φορές σε θάνατο για τις πολιτικές του πεποιθήσεις. Τις ποιες; Αιώνιος Αριστερός!
Δούλεψε σκληρά. Το 1962 βραβεύθηκε από την τότε ΕΣΣΔ με το Διεθνές Βραβείο Ειρήνης Λένιν. Το 1971 απαλλάχθηκε με την Γενική Αμνήστευση.
Αλλά, «μυαλό δεν έβαλε» ο Μανώλης.
Και κατέληξε το 2012 σε μία πορεία ενάντια στη λιτότητα να τον «πυροβολούν τα χημικά των ΜΑΤ».
Και πάλι «μυαλό δεν έβαλε ο Μανώλης». Τα έβαζε τότε με τους αστυνομικούς.
Και μετά έφυγε για την Ευρώπη.
Από τότε που πάτησε το πόδι της σε αυτήν, η κάθε του παρέμβαση υπήρξε και μία μαχαιριά. Οχι μόνον για τους ξένους, αλλά και για εμάς τους... ατάλαντους και απαίδευτους.
Εβαζε τις φωνές για τις γερμανικές αποζημιώσεις, έκοβαν ύπουλα τον ειρμό της σκέψης του στα μεγάλα κανάλια, αλλά τίποτα αυτός. Εκεί, να επιμένει.
«Μυαλό δεν έβαλε ο Μανώλης».
Μέχρι που κάποια στιγμή σε μία εκρηκτικά κρίσιμη στιγμή για την Ελλάδα, παρενέβη στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο μιλώντας αρχαία και λατινικά.
«Πρώτον μεν ήρξω του λόγου ψευδώς, ξένε, ζητών τύραννον ένθάδ'· ου γαρ άρχεται ενός προς ανδρός αλλ' έλευθέρα πόλις. Δήμος δ' ανάσσει διαδοχαίσιν εν μέρει ενιαυσίαισιν, ουχί τω πλούτω διδούς το πλείστον αλλα ’χω πένης έχων ίσον». Και... «Timeo hominem unius libri».
Τι σημαίνουν;
«Ξένε, άρχισες το λόγο σου μ᾽ ένα λάθος. Οταν ζητάς δυνάστη εδώ... η πόλη αυτή δεν εξουσιάζεται από έναν άνδρα, είναι ελεύθερη. Εδώ κυβερνούν οι πολλοί που εναλλάσσονται στα αξιώματα χρόνο το χρόνο. Δε δίνουν πιο πολλά στον πλούτο, και ο φτωχός έχει τα ίδια».
Και η μετάφραση της λατινικής φράσης: «Να φοβάσαι τον άνθρωπο του ενός βιβλίου».
Θα σταθώ σε κάτι άλλο. Σ’ ένα ποίημα του με τον τίτλο: «Για μια ζωή ανεμόεσσα«. Σε αυτό που έγραψε στις Βρυξέλλες για να αποχαιρετήσει την αγαπημένη του αδελφή και μέσα του κρύβει την ουσία της ζωής. Για την Μπούμπα, λοιπόν, η οποία έφυγε από την ζωή τον περασμένο Απρίλιο έγραψε:
«Από μωρό σε ντάντευγα, σε κιούδεψα, σ’ ανάθρεψα/κι ανέμενα να με ξεπροβοδίσεις/στον άφευκτο δρόμο που δεν έχει επιστροφή/Δεν το δέχτηκες. Ήθελες εγώ να γράψω για σένα./Να γράψω πως με τα δαχτύλια έπλαθες τον πηλό/δάμαζες το χώμα με το νερό/μετάλλασσες την ύλη σε κεραμικά τεχνουργήματα/αποτυπώματα έκτυπα φυγής από τον πόνο./Να διαλαλήσω πως με τις λέξεις έπλεκες ποιήματα/έπαιρνες τις άνυδρες κενές λέξεις/τις γιόμιζες μια μια με της ζωής τις σταγόνες/και ράντιζες τους ίσκιους του πόνου/Με καυστικό πνεύμα και τις ζερβοδίμιτες σκέψεις/σάρκαζες κι έσουρνες τα εξ αμάξης σ’ όλους/Κεντούσες με φαρμακερό κεντρί τη βλακεία/την αφόρητη πλήξη, τη βαβούρα, τη ματαιοδοξία/Με την παρουσία σου στο προσκλητήριο των καιρών/σάρωνες την απάθεια, την αδράνεια, την αδιαφορία/Καμάκωνες την αδικία κι εφορμούσες/να χαρίσεις σ’ όλους μια ζωή ανθεμόεσσα».
Γι’ αυτήν την ανθεμόεσσα της ζωής είναι που μάχεται και στα 93 του χρόνια... ακόμη «μυαλό δε βάζει ο Μανώλης». Μακάρι να του μοιάζαμε στο ελάχιστο...πηγή
