Στη Χαραυγή υπάρχει ένα υπέροχο ανοιχτό θεατράκι. Στην
πλατεία Πόντου, στην οδό Σωκράτους. Εκδηλώσεις δεν γίνονται εκεί από το Δήμο.
Μόνο κάποιοι πολιτιστικοί σύλλογοι και σχολεία διοργανώνουν εκδηλώσεις στο χώρο
και θυμίζουν ότι υπάρχει θέατρο στην περιοχή. Ο Δήμος περιορίζεται σε μια
παράσταση καραγκιόζη μια φορά το χρόνο και τις υπόλοιπες μέρες ο χώρος
παραδίδεται στην ανυπαρξία και στην υποβάθμιση.
Είναι γνωστό βέβαια ότι η Χαραυγή τα τελευταία 10 χρόνια ζει ένα ιδιότυπο αποκλεισμό από τις δημοτικές αρχές. Δεν απέχει από την αλήθεια η άποψη που διατυπώνουν οι κάτοικοι όταν λένε ότι δεν έχει μπει τούβλο πουθενά! Οι χώροι είναι εγκαταλελειμμένοι, οι δρόμοι παραμελημένοι, το γήπεδο εξωτερικά σκουριάζει και καταρρέει, η ΝΑΦΘΑ ρημάζει και ερημώνει, (έχουν μείνει μόνο οι τοίχοι, τελευταία οι κυνηγοί μετάλλων καλοβλέπουν τις κάσες από τα παράθυρα αλουμινίου), οι χώροι γύρω από το κολυμβητήριο έχουν αφεθεί στην τύχη τους, ο χώρος γύρω από την ιχθυόσκαλα είναι γεμάτος σκουπίδια.
Το θεατράκι όμως μπορεί να σωθεί από αυτή τη μιζέρια. Δεν χρειάζονται πολλά: μια μικρή διαμόρφωση στους χώρους πίσω από τη σκηνή, αντικατάσταση του ψιλού χαλικιού το οποίο γεμίζει ακαθαρσίες ζώων, με κυβόλιθους, μόνιμη ηλεκτρική εγκατάσταση και συστηματική καθαριότητα! Αν υπάρχει όραμα, μπορεί να γίνει και κάτι παραπάνω, όπως περίφραξη του χώρου (όχι με συρματόπλεγμα) ώστε να αποτελεί μια αυτόνομη ενότητα ...και ακόμα να δοθεί και κάποιο όνομα (να και το ...χάπενινγκ). Ούτως η άλλως οι δημοτικοί σύμβουλοι έχουν βαφτίσει πολλούς χώρους, ας το κάνουν για έναν ακόμα!
Είναι γνωστό βέβαια ότι η Χαραυγή τα τελευταία 10 χρόνια ζει ένα ιδιότυπο αποκλεισμό από τις δημοτικές αρχές. Δεν απέχει από την αλήθεια η άποψη που διατυπώνουν οι κάτοικοι όταν λένε ότι δεν έχει μπει τούβλο πουθενά! Οι χώροι είναι εγκαταλελειμμένοι, οι δρόμοι παραμελημένοι, το γήπεδο εξωτερικά σκουριάζει και καταρρέει, η ΝΑΦΘΑ ρημάζει και ερημώνει, (έχουν μείνει μόνο οι τοίχοι, τελευταία οι κυνηγοί μετάλλων καλοβλέπουν τις κάσες από τα παράθυρα αλουμινίου), οι χώροι γύρω από το κολυμβητήριο έχουν αφεθεί στην τύχη τους, ο χώρος γύρω από την ιχθυόσκαλα είναι γεμάτος σκουπίδια.
Το θεατράκι όμως μπορεί να σωθεί από αυτή τη μιζέρια. Δεν χρειάζονται πολλά: μια μικρή διαμόρφωση στους χώρους πίσω από τη σκηνή, αντικατάσταση του ψιλού χαλικιού το οποίο γεμίζει ακαθαρσίες ζώων, με κυβόλιθους, μόνιμη ηλεκτρική εγκατάσταση και συστηματική καθαριότητα! Αν υπάρχει όραμα, μπορεί να γίνει και κάτι παραπάνω, όπως περίφραξη του χώρου (όχι με συρματόπλεγμα) ώστε να αποτελεί μια αυτόνομη ενότητα ...και ακόμα να δοθεί και κάποιο όνομα (να και το ...χάπενινγκ). Ούτως η άλλως οι δημοτικοί σύμβουλοι έχουν βαφτίσει πολλούς χώρους, ας το κάνουν για έναν ακόμα!
Αξίζει να σημειωθεί ότι η πόλη έχει ανάγκη από ένα ανοιχτό θέατρο. Υπάρχουν τα δύο κλειστά το "Μελίνα" και το "Α. Σαμαράκης", ένα μικρό ανοιχτό θέατρο στο Σελεπίτσαρι το οποίο είναι στη μια πλευρά της πόλης, ας αναβαθμιστεί και το ανοιχτό θέατρο στην πλατεία Πόντου το οποίο είναι μεγαλύτερο στην άλλη άκρη της πόλης και κοντά στην «δύσμοιρη» Δραπετσώνα που ζει το δικό της δράμα!
Επιπλέον στον νέο ενιαίο Δήμο δεν μπορεί η Λεωφόρος Δημοκρατίας να αποτελεί ένα άτυπο φυσικό σύνορο και η Χαραυγή αλλα και η Δραπετσώνα να απουσιάζουν από τον πολιτιστικό σχεδιασμό (λέμε τώρα!) του Δήμου Κερατσινίου-Δραπετσώνας. Παλαιότερα όταν ο Δήμος Κερατσινίου δεν είχε συγχωνευτεί, ήταν το μόνιμο παράπονο των κατοίκων της Χαραυγής, όταν ολόκληρος ο σχεδιασμός ή σε μεγάλο βαθμό αφορούσε τις κλειστές αίθουσες Μελίνα, Αντώνης Σαμαράκης και την περιοχή Σελεπίτσαρι ή τα Ταμπούρια.
Μπορεί ο Δήμος, έστω και τώρα, με πολύ λίγα χρήματα να βελτιώσει και να αναβαθμίσει το θέατρο της Χαραυγής, ο Δήμαρχος έχει ενημερωθεί από τους φορείς της περιοχής πολλές φορές, τελευταία σε εκδήλωση σχολείων είδε με τα μάτια του τα προβλήματα και άκουσε τις ιδέες για τις μικρές παρεμβάσεις που μπορούν να γίνουν. Αρκεί μόνο η πολιτική βούληση για το επόμενο βήμα και η απόφαση αυτή θα είναι μια προσφορά για την περιοχή και για την πολιτιστική ανάπτυξη της πόλης.
