Το νέο περιοδικό, τεύχος 21ο, των 13ου & 21ου Δημ. Σχολείων Κερατσινίου. Το παρακάτω κείμενο είναι από το αρχικό κείμενο του περιοδικού! πηγή
« Χαμογελάς. Γιατί το θέλεις.
Χαμογελάς, γιατί κι οι άλλοι περιμένουν να το κάνεις. Γιατί κι εσύ θέλεις να γίνεις το παράδειγμα.
Χαμογελάς, γιατί η μέρα είναι όμορφη, γιατί μπορείς να σιγοτραγουδάς παίρνοντας το λεωφορείο - ακόμα κι αν αυτό αργεί πολύ.
Γιατί λες μια καλημέρα στον περιπτερά κι αυτός στην αντιγυρίζει, έστω κι από ντροπή.
Γιατί το δέντρο, που απέμεινε μόνο στο πεζοδρόμιο, δε λέει να ξεραθεί και αντιστέκεται.
Γιατί τα παιδιά εξακολουθούν να σε ρωτούν ''Γιατί αυτό;'', ''Γιατί εκείνο;'' κι εσύ δε σταματάς να βρίσκεις απαντήσεις.
Γιατί παρατηρείς τα πουλιά κι ακούς τις μουσικές τους, γιατί μοιράζεσαι ένα πιάτο φαΐ με τους ανθρώπους σου και το περίσσευμα το δίνεις σε γάτες και σκύλους αδέσποτους.
Γιατί αφήνεις μια κουβέρτα στον άστεγο και εύχεσαι να τον ζεστάνει, γιατί τολμάς να υπερασπίζεσαι τον μετανάστη κι ελπίζεις να βρει κάποτε πατρίδα.
Γιατί τα απογεύματα τα πάρκα γεμίζουν φωνές, ποδήλατα και μπάλες. Γιατί τα καφενεία εξακολουθούν να συντροφεύουν παππούδες με καφέδες ελληνικούς.
Γιατί τα ήθη και τα έθιμα πάνε από γιαγιά σε εγγονή, γιατί τα καλοκαίρια κρατούν παραπάνω από τρεις μήνες και η φιλοξενία παραπάνω απ'όσο φαντάζεσαι.
Γιατί ο ήλιος δε σε αφήνει να σκοτεινιάσεις, γιατί η θάλασσα δε σε αφήνει να στεγνώσεις.
Γιατί το σχολείο μυρίζει πάντα κιμωλία και ξυσμένα μολύβια. Γιατί το περιοδικό μας μιλά για τα Τρυφερά Χρόνια, όχι για τα Πέτρινα.
Γιατί υπάρχουν τόσοι λόγοι να χαμογελάς και τόσοι να ελπίζεις, να αντιστέκεσαι στη μιζέρια και στην ασχήμια.
Γιατί συνεργάζεσαι, δημιουργείς, γράφεις, σβήνεις, ζωγραφίζεις.
Κυρίως όμως μοιράζεσαι : τις λύπες, τις χαρές, τις κρίσεις, τα πορτοφόλια, τα διαλείμματα, τα σπίτια, τα αυτοκίνητα, τ' ανέκδοτα, τις αυλές, τα γλέντια, τις αγκαλιές, τις κουβέντες.
Για τόσα πράγματα που δε στα δάνεισαν και δε χρειάζεται να τα επιστρέψεις, εσύ ...χαμογΕλλάς. »
Χαμογελάς, γιατί κι οι άλλοι περιμένουν να το κάνεις. Γιατί κι εσύ θέλεις να γίνεις το παράδειγμα.
Χαμογελάς, γιατί η μέρα είναι όμορφη, γιατί μπορείς να σιγοτραγουδάς παίρνοντας το λεωφορείο - ακόμα κι αν αυτό αργεί πολύ.
Γιατί λες μια καλημέρα στον περιπτερά κι αυτός στην αντιγυρίζει, έστω κι από ντροπή.
Γιατί το δέντρο, που απέμεινε μόνο στο πεζοδρόμιο, δε λέει να ξεραθεί και αντιστέκεται.
Γιατί τα παιδιά εξακολουθούν να σε ρωτούν ''Γιατί αυτό;'', ''Γιατί εκείνο;'' κι εσύ δε σταματάς να βρίσκεις απαντήσεις.
Γιατί παρατηρείς τα πουλιά κι ακούς τις μουσικές τους, γιατί μοιράζεσαι ένα πιάτο φαΐ με τους ανθρώπους σου και το περίσσευμα το δίνεις σε γάτες και σκύλους αδέσποτους.
Γιατί αφήνεις μια κουβέρτα στον άστεγο και εύχεσαι να τον ζεστάνει, γιατί τολμάς να υπερασπίζεσαι τον μετανάστη κι ελπίζεις να βρει κάποτε πατρίδα.
Γιατί τα απογεύματα τα πάρκα γεμίζουν φωνές, ποδήλατα και μπάλες. Γιατί τα καφενεία εξακολουθούν να συντροφεύουν παππούδες με καφέδες ελληνικούς.
Γιατί τα ήθη και τα έθιμα πάνε από γιαγιά σε εγγονή, γιατί τα καλοκαίρια κρατούν παραπάνω από τρεις μήνες και η φιλοξενία παραπάνω απ'όσο φαντάζεσαι.
Γιατί ο ήλιος δε σε αφήνει να σκοτεινιάσεις, γιατί η θάλασσα δε σε αφήνει να στεγνώσεις.
Γιατί το σχολείο μυρίζει πάντα κιμωλία και ξυσμένα μολύβια. Γιατί το περιοδικό μας μιλά για τα Τρυφερά Χρόνια, όχι για τα Πέτρινα.
Γιατί υπάρχουν τόσοι λόγοι να χαμογελάς και τόσοι να ελπίζεις, να αντιστέκεσαι στη μιζέρια και στην ασχήμια.
Γιατί συνεργάζεσαι, δημιουργείς, γράφεις, σβήνεις, ζωγραφίζεις.
Κυρίως όμως μοιράζεσαι : τις λύπες, τις χαρές, τις κρίσεις, τα πορτοφόλια, τα διαλείμματα, τα σπίτια, τα αυτοκίνητα, τ' ανέκδοτα, τις αυλές, τα γλέντια, τις αγκαλιές, τις κουβέντες.
Για τόσα πράγματα που δε στα δάνεισαν και δε χρειάζεται να τα επιστρέψεις, εσύ ...χαμογΕλλάς. »
