του Μάνου Γλαμπεδάκη
«Λιπάσματα» έγραφε η ταμπέλα των μπλε λεωφορείων που έρχονταν στην Δραπετσώνα κάποτε. Η ταμπέλα «Δραπετσώνα» εμφανίστηκε με την αντικατάσταση των μπλε από το τρόλεϊ και σηματοδότησε την «επίσημη» αποδοχή του ονόματος μας ως προσδιορισμός της περιοχής μας. Επί ΠΑΣΟΚ φυσικά.
Για την Δραπετσώνα, η εποχή της εθνικής αποβιομηχάνισης ήταν μάνα εξ ουρανού. Πολυετείς αγώνες κατά των λιπασμάτων κυρίως και κατά των τσιμέντων δευτερευόντως, εξαιτίας της μόλυνσης κι όχι για αντεθνικούς σκοπούς, άρχισαν να δικαιώνονται. Πρώτα τα τσιμέντα Ηρακλής αποφάσισαν ότι το εργοστάσιο ήταν παθητικό και ανέστειλαν την παραγωγική του δραστηριότητα κρατώντας το σαν σταθμό μεταφόρτωσης μέχρι και σήμερα.
Το εργοστάσιο λιπασμάτων δεν το έβαζε κάτω. Παρά το παθητικό του, παρά την ουσιαστική έξοδο του από τον ανταγωνισμό ειδικά μετά την απελευθέρωση της αγοράς λιπασμάτων, πάλευε να μείνει ανοικτό. Κι εμείς παλεύαμε να κλείσει. Τελικά φαλίρισε. Πτώχευσε. Δεν το πτώχευσαν, πτώχευσε. Η «αγορά» δεν σήκωνε τρία εργοστάσια, έμεινε της Καρβάλης το οποίο συγχώνευσε την Θεσσαλονίκη και το δικό μας, δόξα τω θεώ, έκλεισε. Η επιθυμία της Καρβάλης να πάρει και την Δραπετσώνα, δεν είχε νόημα γιατί απέναντι στην σιωπηλή αποδοχή της Θεσσαλονίκης, εδώ στην Δραπετσώνα υπήρχε ένα έντονο λαϊκό κίνημα εναντίον της συνέχειας και του εκσυγχρονισμού, υπήρχαν δυναμικές προτάσεις αξιοποίησης της περιοχής-φιλέτου στην είσοδο του λιμανιού κι έτσι στα τέλη της δεκαετίας του 90 άρχισε η ισοπέδωση των κτισμάτων της εταιρείας, αφού ήδη νωρίτερα επί υπουργίας Γεωργίου Σουφλιά η περιοχή από «βιομηχανική» είχε μετονομαστεί σε «περιοχή υπό ανάπλαση».
Παρά τις μελέτες αξιοποίησης η περιοχή έμεινε χέρσα, ισοπεδωμένη και αναξιοποίητη.
Το εργοστάσιο Λιπασμάτων είχε περάσει στα χέρια της Εθνικής Τράπεζας με την πτώχευση του και καταλαμβάνει περίπου 280 στρέμματα από τα συνολικά 640 της «περιοχής υπό Ανάπλαση» Άλλοι ιδιοκτήτες εκτός του Δήμου, είναι τα τσιμέντα (Ηρακλής-Λαφαρζ), Mobil (αγοράστηκε από τον Μελισσανίδη), ΟΛΠ, Ελληνικά Πετρέλαια. Ωραία περνούσε ο καιρός και κάπου-κάπου κάποιος έριχνε την ατάκα «ρε σεις τι θα γίνει σ’ αυτό το φιλέτο;» και γινόταν κουβεντούλα από το «να γίνει εφοπλιστικό city» και η περιοχή χρειάζεται «παιδιατρικό νοσοκομείο» και «να ‘ρθει το Πανεπιστήμιο Πειραιά» μέχρι το «να γίνει Μητροπολιτικό πάρκο».
Ώσπου στα κουφά και ξεκούδουνα και χωρίς αιτία έρχεται ένα νέο Μητροπολιτικό σχέδιο από τον υπουργό της συγκυβέρνησης ΝΔ-ΠΑΣΟΚ Γιάννη Μανιάτη με την επωνυμία «ορισμός λιμενοβιομηχανικής περιοχής» και πάει στο διάολο η «περιοχή υπό Ανάπλαση». Και καπάκι, έρχεται ο Μελισσανίδης και αγοράζει την Mobil που είχε περάσει στην Shell και είχε εγκατάσταση εμφιάλωσης ορυκτελαίων και λέγαμε θα πουλάει και ορυκτέλαια ο Μελισσανίδης;
«Λιπάσματα» έγραφε η ταμπέλα των μπλε λεωφορείων που έρχονταν στην Δραπετσώνα κάποτε. Η ταμπέλα «Δραπετσώνα» εμφανίστηκε με την αντικατάσταση των μπλε από το τρόλεϊ και σηματοδότησε την «επίσημη» αποδοχή του ονόματος μας ως προσδιορισμός της περιοχής μας. Επί ΠΑΣΟΚ φυσικά.
Για την Δραπετσώνα, η εποχή της εθνικής αποβιομηχάνισης ήταν μάνα εξ ουρανού. Πολυετείς αγώνες κατά των λιπασμάτων κυρίως και κατά των τσιμέντων δευτερευόντως, εξαιτίας της μόλυνσης κι όχι για αντεθνικούς σκοπούς, άρχισαν να δικαιώνονται. Πρώτα τα τσιμέντα Ηρακλής αποφάσισαν ότι το εργοστάσιο ήταν παθητικό και ανέστειλαν την παραγωγική του δραστηριότητα κρατώντας το σαν σταθμό μεταφόρτωσης μέχρι και σήμερα.
Το εργοστάσιο λιπασμάτων δεν το έβαζε κάτω. Παρά το παθητικό του, παρά την ουσιαστική έξοδο του από τον ανταγωνισμό ειδικά μετά την απελευθέρωση της αγοράς λιπασμάτων, πάλευε να μείνει ανοικτό. Κι εμείς παλεύαμε να κλείσει. Τελικά φαλίρισε. Πτώχευσε. Δεν το πτώχευσαν, πτώχευσε. Η «αγορά» δεν σήκωνε τρία εργοστάσια, έμεινε της Καρβάλης το οποίο συγχώνευσε την Θεσσαλονίκη και το δικό μας, δόξα τω θεώ, έκλεισε. Η επιθυμία της Καρβάλης να πάρει και την Δραπετσώνα, δεν είχε νόημα γιατί απέναντι στην σιωπηλή αποδοχή της Θεσσαλονίκης, εδώ στην Δραπετσώνα υπήρχε ένα έντονο λαϊκό κίνημα εναντίον της συνέχειας και του εκσυγχρονισμού, υπήρχαν δυναμικές προτάσεις αξιοποίησης της περιοχής-φιλέτου στην είσοδο του λιμανιού κι έτσι στα τέλη της δεκαετίας του 90 άρχισε η ισοπέδωση των κτισμάτων της εταιρείας, αφού ήδη νωρίτερα επί υπουργίας Γεωργίου Σουφλιά η περιοχή από «βιομηχανική» είχε μετονομαστεί σε «περιοχή υπό ανάπλαση».
Παρά τις μελέτες αξιοποίησης η περιοχή έμεινε χέρσα, ισοπεδωμένη και αναξιοποίητη.
Το εργοστάσιο Λιπασμάτων είχε περάσει στα χέρια της Εθνικής Τράπεζας με την πτώχευση του και καταλαμβάνει περίπου 280 στρέμματα από τα συνολικά 640 της «περιοχής υπό Ανάπλαση» Άλλοι ιδιοκτήτες εκτός του Δήμου, είναι τα τσιμέντα (Ηρακλής-Λαφαρζ), Mobil (αγοράστηκε από τον Μελισσανίδη), ΟΛΠ, Ελληνικά Πετρέλαια. Ωραία περνούσε ο καιρός και κάπου-κάπου κάποιος έριχνε την ατάκα «ρε σεις τι θα γίνει σ’ αυτό το φιλέτο;» και γινόταν κουβεντούλα από το «να γίνει εφοπλιστικό city» και η περιοχή χρειάζεται «παιδιατρικό νοσοκομείο» και «να ‘ρθει το Πανεπιστήμιο Πειραιά» μέχρι το «να γίνει Μητροπολιτικό πάρκο».
Ώσπου στα κουφά και ξεκούδουνα και χωρίς αιτία έρχεται ένα νέο Μητροπολιτικό σχέδιο από τον υπουργό της συγκυβέρνησης ΝΔ-ΠΑΣΟΚ Γιάννη Μανιάτη με την επωνυμία «ορισμός λιμενοβιομηχανικής περιοχής» και πάει στο διάολο η «περιοχή υπό Ανάπλαση». Και καπάκι, έρχεται ο Μελισσανίδης και αγοράζει την Mobil που είχε περάσει στην Shell και είχε εγκατάσταση εμφιάλωσης ορυκτελαίων και λέγαμε θα πουλάει και ορυκτέλαια ο Μελισσανίδης;
Και αμέσως κάνει διαγωνισμό ο ΟΛΠ υπό την προεδρία του Ανωμερίτη και λέει ότι τα πετρελαϊκά απόβλητα των πλοίων δεν θέλω να πηγαίνουν μακριά στον Ασπρόπυργο για επεξεργασία, θέλω εδώ να γίνεται η επεξεργασία και λέει ο Μελισσανίδης αν είναι για το καλό του λιμένος και της πατρίδος εγώ σταματάω τα λάδια και ασχολούμαι με τα απόβλητα
και του λέει ο ΟΛΠ πάρτα μεγάλε, και ζητάει άδεια επεξεργασίας απόβλητων ο Μελισσανίδης και του την εγκρίνει ο αποκεντρωμένος διοικητής αφού είχε συμφωνήσει ο περιφερειάρχης Σγουρός και ο δήμαρχος Τζανής και του την υπογράφει ασθμαίνοντας η υπηρεσιακή κυβέρνηση 4 μέρες πριν τις εκλογές του Ιανουαρίου 15, και ξεκινά ο Μελισσανίδης να πληρώνεται από τα πλοία για να πάρει τα απόβλητα τους και τα επεξεργάζεται και βγάζει το καθαρό πετρέλαιο και το πουλάει και τα κατάλοιπα δεν ξέρει τι να τα κάνει και μερικά τα αμολάει στον αέρα και ένα απ’ αυτά, βενζόλιο το λένε είναι πολύ καρκινογόνο αλλά αυτό δεν πειράζει τόσο, πειράζει που βρωμάει απαίσια.
Και λέει ο δήμαρχος μας, που του παραπονιούνται οι κάτοικοι, θα τον ρίξω στο φιλότιμο. Και φτιάχνει δίπλα στις εγκαταστάσεις του εξέδρα και ΚΨΜ και κυλικείο κι αρχίζει τις συναυλίες και μαζεύεται όλη η Αθήνα γιατί τις κάνει τσάμπα για να δουν όσο γίνεται περισσότεροι την αναλγησία του Μελισσανίδη κι αυτός ρε παιδιά, δεν ιδρώνει το αυτί του.
Και λέει ο δήμαρχος μας, που του παραπονιούνται οι κάτοικοι, θα τον ρίξω στο φιλότιμο. Και φτιάχνει δίπλα στις εγκαταστάσεις του εξέδρα και ΚΨΜ και κυλικείο κι αρχίζει τις συναυλίες και μαζεύεται όλη η Αθήνα γιατί τις κάνει τσάμπα για να δουν όσο γίνεται περισσότεροι την αναλγησία του Μελισσανίδη κι αυτός ρε παιδιά, δεν ιδρώνει το αυτί του.
Σα να μην τρέχει τίποτα, πάει στον Σταθάκη και του λέει θέλω δεξαμενή νόμιμη να βάζω τα λαδοπετρέλαια μου και να τα εμπορεύομαι κι επειδή θα κάνω έξοδα θέλω επιδότηση και παράταση του χρόνου άδειας μου. Γιατί εδώ να πούμε πως στα τέλη του ‘15 ο υπουργός Σκουρλέτης πέρασε ένα νομοσχέδιο που είχε ετοιμάσει ο υπουργός Λαφαζάνης και ξαναονόμαζε «περιοχή υπό ανάπλαση» την περιοχή κι ότι κινείται μέσα, ο Μελισσανίδης δηλαδή, πρέπει να φύγει μέσα σε 12 χρόνια. Κάπως γίνεται και τον τουμπάρει τον Σταθάκη και συμφώνησε και η περιφερειάρχης Δούρου και σφύραγε ο δήμαρχος Βρεττάκος γιατί ενώ έστειλε τον Γ. Γραμματέα του υπουργείου του σε «ανοικτή συνέλευση» στη Δραπετσώνα και υποσχέθηκε ότι δεν θα γίνει τίποτα κακό, έγιναν όλα κακάκια. Και άδεια πήρε για αποθήκευση και εμπορία και παράταση στα 20 χρόνια και τσιμουδιά για την βρώμα.
Κι ο κόσμος διαμαρτύρεται.
Κι επειδή «φωνή λαού, οργή θεού» ο δήμαρχος μπροστάρης όποτε διαμαρτύρονται οι κάτοικοι, και οι βουλευτές ευαισθητοποιούνται (ωραία λέξη αυτή) και ατομικά ή ομαδικά καταθέτουν ερωτήσεις και επερωτήσεις και τελικά το μαθαίνει ο υπουργός! Ναι, δημόσια ο υπουργός Χατζηδάκης δήλωσε ότι έμαθε ότι υπάρχει πρόβλημα! Αυτό είναι η πρώτη σοβαρή εξέλιξη τα τελευταία 7 χρόνια.
Ταυτόχρονα με τον υπουργό, το μαθαίνει και το MEGA. Τραβάει 3-4-5 ρεπορτάζ το MEGA κι αρχίζουν όλα και όλοι να τρέχουν. portnet
Κι ο κόσμος διαμαρτύρεται.
Κι επειδή «φωνή λαού, οργή θεού» ο δήμαρχος μπροστάρης όποτε διαμαρτύρονται οι κάτοικοι, και οι βουλευτές ευαισθητοποιούνται (ωραία λέξη αυτή) και ατομικά ή ομαδικά καταθέτουν ερωτήσεις και επερωτήσεις και τελικά το μαθαίνει ο υπουργός! Ναι, δημόσια ο υπουργός Χατζηδάκης δήλωσε ότι έμαθε ότι υπάρχει πρόβλημα! Αυτό είναι η πρώτη σοβαρή εξέλιξη τα τελευταία 7 χρόνια.
Ταυτόχρονα με τον υπουργό, το μαθαίνει και το MEGA. Τραβάει 3-4-5 ρεπορτάζ το MEGA κι αρχίζουν όλα και όλοι να τρέχουν. portnet