Να κάνουμε κάτι...

 
Από: Manos Glampedakis 

Να κάνουμε κάτι...Πριν δείξει η νεκροψία ότι στην Δραπετσώνα δεν είχαμε ζωή.
--------------
Στον απόηχο των χτεσινών 2 διαφορετικών συγκεντρώσεων και πορειών –όπου αν και διαφωνώ και με τις δυο, συμμετείχα και στις δυο- διαβάζω διάφορα σχόλια και αναρτήσεις και πάλι αισθάνομαι την ανάγκη να διαφοροποιηθώ.
Διαφωνώ και με τις δυο, γιατί πιστεύω ακράδαντα ότι μόνον συλλογικές ενέργειες μπορούν να διαμορφώσουν και συγκεντρώσουν την «κρίσιμη μάζα» πολιτών που δεν θα μπορεί καμιά αρχή ή ιδιοκτησία να μην λάβει υπόψη. 

Συλλογική ενέργεια δεν σημαίνει να μαζευτούμε καμπόσοι που γνωριζόμαστε μεταξύ μας ή είμαστε ομοϊδεάτες, αλλά να μαζευτούμε όλοι όσοι εκτιμούμε ότι το εργοστάσιο επεξεργασίας απόβλητων πλοίων πρέπει να φύγει, ότι καμιά βιομηχανική μονάδα δεν έχει θέση στην παραθαλάσσια περιοχή του Δήμου μας. Ό,τι πιστεύει ο καθένας, ό,τι ψηφίζει, ό,τι ονειρεύεται να γίνει εκεί έπεται, δεν είναι αιτία άρνησης συμμετοχής ή αποκλεισμού. Αυτό σαν επιδίωξη δεν αποτελεί προτεραιότητα ούτε καν επιθυμία του δήμαρχου.
Πρέπει να πιεστεί σε αυτή την κατεύθυνση κι αν παραμένει ανένδοτος να το επιδιώξουν οι άλλοι.
 

Ποιοι άλλοι;
Προφανώς και καταρχήν, οι δημοτικές παρατάξεις. Από θέση είναι ταγμένες να ενδιαφέρονται, να ασχολούνται με την καθημερινή ζωή της πόλης. Δεν υπάρχει πιο αρμόδιος φορέας απ αυτές. Δεν αρκούν αυτές. 

Πρέπει κι αυτές από κοινού να ενσωματώσουν στην προσπάθεια τους συλλόγους διαφόρων επιμέρους δραστηριοτήτων της πόλης.
 

Ο ρόλος τους δεν είναι να υποκαταστήσουν τους πολίτες ανακοινώνοντας τι «πρέπει να γίνει» στην ανάπλαση, αλλά να κινητοποιήσουν τους πολίτες να αντισταθούν μαζικά σ αυτό που ήδη γίνεται στην ανάπλαση.
Αυτός είναι στόχος εφικτός και αξιοπρεπής ταυτόχρονα.
 

Τα κόμματα, διαβάζω πολλούς να αναφέρονται απαξιωτικά στα κόμματα. Δεν είναι έτσι.
Τα κόμματα είναι βασικοί συντελεστές της Δημοκρατίας, στο κάτω-κάτω οποιοδήποτε αίτημα μας σ αυτά απευθύνεται για να καταστεί νόμος. Χωρίς να ανήκω σε οποιοδήποτε κόμμα, λέω ότι η κινητοποίηση και η συμμετοχή των κομμάτων στην προσπάθεια μας είναι απαραίτητη. Η διαφορά, ενδεχομένως και η αντίρρηση βρίσκεται στο ότι δεν προσκαλούνται για να εκφράσουν τις κυβερνητικές απόψεις τους για την Ελλάδα, αλλά για να συμπαρασταθούν στο αίτημα μας, όσα το βρίσκουν δίκαιο και λογικό. Τα μεν κόμματα οφείλουν να σεβαστούν αυτή την λεπτή διαχωριστική γραμμή ανάμεσα στην προβολή του τοπικού αιτήματος και στην προβολή της εθνική τους στρατηγικής η οποία στους πιο πολλούς πάντα είναι αδιάφορη, εμείς δε οφείλουμε να σεβόμαστε την συμμετοχή και συμμαχία μας στο τοπικό ζήτημα με κόμματα που δεν μας εμπνέουν εθνικά.
Αλλιώς δεν γίνεται παιχνιδάκι.