8.3.2012
Αυτές τις μέρες συζητώ με φίλους για τις επικείμενες εθνικές εκλογές και τις εξελίξεις στο ΠΑΣΟΚ. Και για πολλοστή φορά διαπιστώνω με θλίψη την απαξίωση συνολικά της πολιτικής μας τάξης.Είναι εμπεδωμένη αντίληψη ότι, ενώ ο κόσμος δυστυχεί, η πολιτική τάξη δεν εννοεί να αναλάβει έμπρακτα την ευθύνη της. Και αυτό είναι τραγικό... Γιατί όσο απαξιώνεται το πολιτικό προσωπικό, τόσο θαμπώνει το κύρος των θεσμών και σε λίγο, η οικονομική διάσωση θα είναι το τελευταίο που θα μας νοιάζει, αφού η κοινωνία θα’χει πλήρως αποσυντεθεί και θα κινδυνεύει η δημοκρατία.
Είναι επικίνδυνη η γενικευμένη επίθεση σε θεσμούς και πρόσωπα και η πλήρης ισοπέδωση που καλλιεργούν διάφοροι, και όχι μόνο ακραίοι, κύκλοι, οι οποίοι προσφεύγουν στη βία στις εξυβρίσεις και επενδύουν στον κοινωνικό διχασμό για να ικανοποιήσουν μικροκομματικά αλλά και προσωπικά τους συμφέροντα. Και δεν θα σταματήσω στιγμή να υπερασπίζομαι την αντίληψη ότι οφείλουμε σεβασμό στους θεσμούς, παρά τις όσες αδυναμίες παρουσιάζουν, γιατί μόνον σε αυτούς θεμελιώνεται η δημοκρατία και γιατί μόνο η ορθή λειτουργία τους μπορεί να μας κάνει να ελπίσουμε ξανά ότι κάποια στιγμή μπορεί αυτή η χώρα ν’ αλλάξει.
Όμως, πρέπει το ίδιο το πολιτικό σύστημα να μας δώσει συγκεκριμένα δείγματα ότι έχει αντιληφθεί τα λάθη του και σκοπεύει ν’αλλάξει. Πρέπει να μας αποδείξει ότι έχει πλήρη συναίσθηση για την απελπισία του κόσμου, ότι στέκεται απολογητικά απέναντι στους πολίτες. Και είναι ανάγκη ν’ ανταποκριθεί στο λαϊκό αίσθημα και σημειολογικά. Τα θέματα της κρατικής επιχορήγησης και δανειοδότησης των κομμάτων, ο αριθμός των βουλευτών, το ύψος της βουλευτικής αποζημίωσης, οι βουλευτικές συντάξεις, το ιδιότυπο καθεστώς των υπαλλήλων της Βουλής, οι αναρίθμητοι και αδρά αμειβόμενοι μέχρι και σήμερα κάθε είδους μετακλητοί σύμβουλοι , η σπατάλη που συντηρείται από την αδιαφανή διοίκηση των ΟΤΑ αμφίβολης νομιμότητας διαδικασίες που εξακολουθούν να ισχύουν, αποτελούν μερικά μόνο πεδία δόξης λαμπρής για την πολιτική τάξη, για να αποδείξει εμπράκτως ότι μοιράζεται το βάρος των προβλημάτων που σηκώνει ο κόσμος , ότι σέβεται το δημόσιο χρήμα και εννοεί τις θεμελιακές διαρθρωτικές αλλαγές που ευαγγελίζεται.
Διαβάζω αυτές τις μέρες τις θέσεις στελεχών μας με ενδιαφέρον. Πολλοί πλέον μιλούν καθαρά γι’αυτές τις αλλαγές… Σωστά, αλλά δεν αρκεί. Τόσο καιρό τώρα δεν θα μπορούσαν να είχαν τροποποιήσει με νόμο όλα τα παραπάνω; Όταν με ευκολία περιορίζονται κοινωνικά δικαιώματα θεμελιωμένα επί δεκαετίες, γιατί είναι δύσκολο να τροποποιηθούν έμπρακτα, με νόμο, αυτά τα προνόμια; Δεν ξέρω ποιο μπορεί να είναι το δημοσιονομικό αντίκρισμα τέτοιων πρωτοβουλιών, αλλά το πολιτικό τους αποτέλεσμα θα ήταν τεράστιο.
Αναμένω από την ηγεσία του χώρου μου και από τον Ευάγγελο Βενιζέλο ν’αναλάβει άμεσα πρωτοβουλίες προς αυτή την κατεύθυνση. Για να καταφέρει να ανατάξει τις συνθήκες , να ανακτήσει ο χώρος τη χαμένη τιμή του. Να πείσει στοιχειωδώς να τον εμπιστευτούμε ξανά.
Κάποιοι φίλοι με ρωτούν πώς μπορώ ακόμα να ελπίζω στο πολιτικό σύστημα και τα κόμματα …Απαντώ ότι δεν βλέπω άλλη επιλογή. Δεν ξέρω άλλο δρόμο. Με τους θεσμούς λειτουργούν και αλλάζουν τα πράγματα στις δημοκρατίες. Και κορυφαίος θεσμός στο κοινοβουλευτικό μας σύστημα είναι τα κόμματα.
Το σίγουρο είναι ότι ζούμε ένα τέλος. Δεν θέλω όμως να εγκλωβιστούμε σ’ αυτό, και να μείνουμε παγιδευμένοι στο αδιέξοδο. Περιμένω και ελπίζω να προκύψει το καινούριο. Μόνο που για να γίνει αυτό, είναι ανάγκη ο χώρος μας να απευθυνθεί καθαρά στον κόσμο, με συγκεκριμένο σχέδιο εξόδου από την κρίση. Και ναι. Περιμένω από την ηγεσία μας να εξηγήσει , να μιλήσει καθαρά και κυρίως να δεσμευτεί έμπρακτα. Να δώσει άμεσα αποδείξεις αξιοπιστίας.
Αλλιώς…
