εκείνα τα ζεστά καλοκαίρια...

εκείνα τα ζεστά καλοκαίρια, η γειτονιά ζωντάνευε κατά τις έξι...

πρώτες ξεμυτούσαν οι γιαγιάδες με τα πλεκτά και το βλέμμα της υπομονής, αλλά και της λαχτάρας να βγουν κι οι άλλες για να επιβεβαιώσουν ότι υπάρχουν ακόμα..

μετά τα παιδιά, ανυπόμονα, φασαριόζικα, έδιναν ραντεβού στις γωνιές-ποδήλατα, μπάλες, σπρωξίματα, φωνές..

οι κύριοι, πιο αργοπορημένοι με μια νύστα από τη μεσημεριανή ραστώνη, φρεσκοξυρισμένοι, τράβαγαν για το καφενείο, με ένα τσιρότο βιαστικά βαλμένο-γιατί κόπηκαν στο ξύρισμα.

τα νέα λιγοστά, τα λόγια πολλά, οι θέσεις ίδιες.

Ο καφές και οι γεύσεις, οι μύγες που θυσιάζονταν κάτω από αυτοσχέδιες μυγοσκοτώστρες, οι βεντάλιες που ακούγονταν, οι μυρωδιές της γειτονιάς.

όλο και κάποιο κέρασμα θα υπήρχε-και δος του οι κουβέντες για τη συνταγή, μα και για το πλεκτό -την καλή και την ανάποδη- κι ένα βλέμμα ζήλιας που η γειτόνισσα το πέτυχε...

σουρούπωνε, μα όλα κυλούσαν αργά...

αργά μαζευόμασταν στα σπίτια, και μόνο οι μανάδες έσκουζαν για το μπάνιο και το συγύρισμα όλων-των παιδιών, του άντρα που δεν λεγε να γυρίσει για να ξεκουραστεί κι εκείνη..

τελευταίες οι γιαγιάδες- δεν τους άρεσε η μοναξιά τους κι η ησυχία του σπιτιού-κάτι φοβούνταν πάντα..

πρώτες θα ανοίγαν και πάλι το πρωί, για να ρίξουν νερό στο πεζοδρόμιο- να φύγει αυτή η κάψα κυρά -Καλλιόπη μου και να χαρούν που ακόμα η γειτονιά τις χαιρόταν....

                                                             ΕΛΠΙΔΑ ΦΟΥΛΙΔΟΥ·ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ, 30 ΙΟΥΝΙΟΥ 2017

Μπλεκ, ο ήρωας που έδερνε τους άγγλους αποικιοκράτες...

Στις 3 Οκτωβρίου του 1954, κυκλοφόρησε για πρώτη φορά ένα κόμικ, με την ονομασία Il Grande Blek Magigno. Ήταν δημιουργία τριών νεαρών σκιτσογράφων της καλλιτεχνικής ομάδας EsseGesse, που την αποτελούσαν οι Ιταλοί Τζον Σινκέτο (1925-1989), Ντάριο Γκουτσόν (1926-2000) και Πιέτρο Σαρτόρι (1926-1989). 

  O Μπλεκ ήταν ο ήρωας του κόμικ, που έδρασε στα τέλη του 18ου αιώνα, στις ΗΠΑ.  Νεαρός, περίπου 25 ετών, ύψος 1.88, μυώδης, που έδερνε αλύπητα τους κακούς Άγγλους αποικιοκράτες ή τους ινδιάνους, για την απελευθέρωση της χώρας του.

Οπλισμένος με μαχαίρι, πιστόλι, καραμπίνα αλλά και τις ατσάλινες γροθιές του, σάρωνε όπου μπλεκόταν και έσωζε την πατρίδα του από μια μεγάλη καταστροφή. Χειμώνα – καλοκαίρι ο ξανθομάλλης Μπλεκ φορούσε ένα χαρακτηριστικό γούνινο καπέλο από ζώο, γούνινο γιλέκο χωρίς να φοράει τίποτα από μέσα, στενό κόκκινο παντελόνι και καστόρινες μπότες.

Η εικονογράφηση είχε συνήθως φόντο τις πόλεις, τα δάση του αμερικανικού βορρά, τις ινδιάνικες φυλές, τους παράνομους της εποχής και πολλά καπηλειά. Το κόμικ πουλούσε κοντά στα 500.000 τεύχη εβδομαδιαίως και οι περιπέτειες του «ξανθού γίγαντα», γνώρισαν μεγάλη επιτυχία.

Οι άνθρωποι του Μπλεκ Σε όλες του τις περιπέτειες ο Μπλεκ, είχε μαζί δύο πολύ αγαπημένα του πρόσωπα. Τον μεσήλικα καθηγητή Μυστήριο και τον μικρό Ρόντυ που το πρόσωπό ήταν γεμάτο φακίδες. Τους ανέθετε αποστολές και αυτοί με πονηριά και κάθε μέσο, βοηθούσαν καθοριστικά τον Μπλεκ, να εξολοθρεύσει μόνος του μερικές δεκάδες Άγγλων στρατιωτών.

14 Φεβρουαρίου, πριν 34 χρόνια...

"Ιστορίες και πρόσωπα..."

του Γ. Τσιρίδη

Πριν 34 χρόνια ακριβώς, στις 14 Φεβρουαρίου του 1982, ο Τζίμης Πανούσης με τις Μουσικές Ταξιαρχίες και ο Νίκος Πορτοκάλογλου με τους Φατμέ κάνουν μια κοινή εμφάνιση στη Δραπετσώνα!

Ήταν ένας σύλλογος, (ονομαζόταν Όμιλος Συναναστροφών ο ΑΡΙΣΤΟΦΑΝΗΣ) χωρίς καταστατικό, χωρίς έδρα, χωρίς συγκεκριμένους σκοπούς και χωρίς καμιά δικαστική νομιμοποίηση κανενός είδους. 

Είχε όμως μέσα του ανθρώπους που είχαν διάθεση να κάνουν κάτι ... όχι μόνο κάτι, να κάνουν πολλά.
Ιδρύθηκε στα λόγια και κυκλοφόρησε στις ψυχές και στα μυαλά των μελών του γύρω στα χρόνια 1980-84.
Ελλείψει έδρας, πολλά πράγματα που χρειάζονταν χώρο για να γίνουν, γίνονταν σε ένα φροντιστήριο μέσης εκπαίδευσης με το όνομα ΟΜΑΔΑ ΕΨΙΛΟΝ. [Ας σημειωθεί εδώ ότι τα βιβλία που γράφτηκαν για την "ομάδα Ε" και οι σχετικές αναρτήσεις που έχουν κάνει το όνομα διάσημο ήρθαν δεκαετίες πολλές μετά].
Το φροντιστήριο είχε σαν έμβλημά του την θεά Αθηνά με την περικεφαλαία της και σαν "ιδιοκτήτες" του τρεις μαθηματικούς, τους Γιώργο Παπαδάκη, Λάκη Ιγνατιάδη και Γιώργο Τσιρίδη. Οι ίδιοι τρεις ήταν και οι "ιδιοκτήτες" της τοπικής εφημερίδας της Δραπετσώνας ΔΗΜΟΓΡΑΦΙΑ. Ήταν ο καιρός της ομάδας των ΑΝΕΝΤΑΧΤΩΝ της ΑΡΙΣΤΕΡΑΣ στη Δραπετσώνα που την αποτελούσαν 17-18 άτομα μεταξύ των οποίων και οι τρεις προαναφερθέντες. Στον Αριστοφάνη μετείχαν κι άλλοι νέοι της εποχής εκτός των ανένταχτων.

Μεταξύ των άλλων που γίνονταν τότε, είχε γίνει και μια συναυλία με τους ΦΑΤΜΕ και τις ΜΟΥΣΙΚΕΣ ΤΑΞΙΑΡΧΙΕΣ. Παρακάτω βλέπετε την αφίσα της εκδήλωσης που έγινε την Κυριακή 14 Φεβρουαρίου 1982

Έγιναν κι άλλες συναυλίες (Οπισθοδρομική Κομπανία, Ρεμπέτες Κερομύτης, Γεννίτσαρης, Μπάντα χωρίς Όνομα κλπ.) ενώ ο σύλλογος Αριστοφάνης συμμετείχε και σε ένα Καρναβάλι που διοργάνωσε ο Δήμος με άρμα (τι άλλο;) τους ΑΧΑΡΝΕΙΣ του Αριστοφάνη κλπ. αλλά εγώ δεν θα κάνω απολογισμό δράσης του συλλόγου. Θα πω δυο λόγια που θυμάμαι από εκείνη τη συναυλία της οποίας η αφίσα σώθηκε (χάρη στον Πόλυ Τσιρίδη) και χάρη στην οποία είχαν έρθει στη Δραπετσώνα πολύ πρόωρα, όταν δεν τους γνώριζε κανείς, ο Τζίμης Πανούσης και ο Νίκος Πορτοκάλογλου.

Η Δασκάλα

Η Δασκάλα – Μία συγκινητική ιστορία από αυτές που όλοι ξέρουμε ότι υπάρχουν αλλά συνήθως δεν προβάλονται…

Καθώς στεκόταν μπρος στην τάξη της την Ε’ δημοτικού, την πρώτη ημέρα του σχολείου η νέα Δασκάλα του σχολείου, η κυρία Τζοβάνα είπε στα παιδιά ένα ψέμα. Όπως οι περισσότερες δασκάλες, κοίταξε τους μαθητές της και είπε ότι τους αγαπούσε όλους το ίδιο. Ότι όλοι τους ήταν καλά παιδιά. Αλλά αυτό δεν ήταν αλήθεια. Ένα παιδί ήταν διαφορετικό και της προξενούσε απέχθεια.

Κάπου στο βάθος, μόνο του, με χαμηλωμένο το κεφάλι ήταν ένα μικρό αγόρι, ο Μανούσος. Ο Μανούσος δεν έπαιζε με τα άλλα παιδιά. Ήταν παραμελημένος με τσαλακωμένα πάντα ρούχα. Ανέδιδε διάφορες οσμές, σημάδι ότι χρειαζόταν μπάνιο. Δεν μιλούσε ποτέ, δεν απαντούσε στις ερωτήσεις. Η πρώτη σκέψη της Δασκάλας ήταν «Τι μπελάς μου φορτώθηκε φέτος. Αυτό το χαζό παιδί μου χαλάει την αρμονία της τάξης. Τι μου το φέρανε εδώ; Άντε τώρα, εγώ πρέπει να κανονίζω να πάει σε κανένα ίδρυμα.» Φερόταν όσο μπορούσε καλύτερα στο Μανούσο επιστρατεύοντας το ψεύτικο χαμόγελο και την υπομονή της. Αλλά αυτός ποτέ δεν μιλούσε. Η Τζοβάνα το αποφάσισε, δεν μπορούσε να γίνει τίποτε άλλο. Ο Μανούσος έπρεπε να φύγει από τη τάξη της. Με αυτό το σκοπό λοιπόν, θα έπρεπε να συντάξει τα απαραίτητα έγγραφα για το μπελά που την βρήκε, για να καλέσει την κοινωνική υπηρεσία να τον πάνε κάπου αλλού.

Μία συγκεκριμένη παράγραφος της αναφοράς ζητούσε το ιστορικό του μαθητή. «Ω Θεέ μου, πρέπει να κοιτάξω και τον ατομικό φάκελο και όλα τα χαρτιά αυτού του χαζού. Αυτό σημαίνει ότι ένα απόγευμα πρέπει να το χαραμίσω για αυτόν. Τι να κάνω, αφού είναι για το καλό της τάξης και τη δική μου ψυχική ηρεμία θα πρέπει να το κάνω.»

Ένα απόγευμα λοιπόν αποφάσισε να κάνει αυτή την αγγαρεία. Σε ένα σκονισμένο αρχείο, μπόρεσε και βρήκε την πρώτη αναφορά. Η δασκάλα της Α’ δημοτικού έγραφε: «Ο Μανούσος είναι ένα φωτεινό παιδί, πανέξυπνο, με έτοιμο πάντα το χαμόγελο. Κάνει τις εργασίες του σωστά και προσεγμένα, και έχει καλούς τρόπους. Είναι χαρά να τον έχουμε κοντά μας».

Με περιέργεια έψαχνε να βρει τη δεύτερη αναφορά. Σε μία ντουλάπα βρέθηκε. Η δασκάλα της Β’ δημοτικού έγραφε: «Ο Μανούσος είναι άριστος μαθητής. Αγαπητός από τους συμμαθητές του, αλλά φαίνεται προβληματισμένος εξ αιτίας της μητέρας του, που έχει μια ανίατη ασθένεια, η ζωή στο σπίτι θα είναι δύσκολη».

Ένα ποτήρι νερό!

Μία ψυχολόγος βρισκόταν μέσα σε μία αίθουσα διδασκαλίας, και μιλούσε για τη διαχείριση του άγχους σε ένα ακροατήριο. Κάποια στιγμή σήκωσε ένα ποτήρι νερό, και όλοι υπέθεσαν ότι θα τους απευθύνει την κλασική ερώτηση "μισοάδειο ή μισογεμάτο". Αντ' αυτού, με ένα χαμόγελο στο πρόσωπό της, ρώτησε: «Πόσο βαρύ είναι αυτό το ποτήρι νερό;"

Οι απαντήσεις που ακούστηκαν κυμαίνονταν από 250 σε 600 γραμμάρια.
Εκείνη όμως απάντησε: «Το απόλυτο βάρος δεν έχει σημασία. Εξαρτάται από το πόσο διάστημα το κρατάω. Εάν το κρατήσω για ένα λεπτό, δεν είναι ένα πρόβλημα. Εάν το κρατήσω για μια ώρα, θα έχω έναν πόνο στον βραχίονά μου. Αν το κρατήσω για μία μέρα, το χέρι μου θα μουδιάσει και θα αρχίσει να παραλύει. Σε κάθε περίπτωση, το βάρος του γυαλιού δεν αλλάζει, αλλά όσο πιο πολύ το κρατάω, τόσο πιο βαρύ γίνεται.»

Η ψυχολόγος συνέχισε λέγοντας, "Τα άγχη και οι ανησυχίες της ζωής είναι σαν το ποτήρι του νερού. Αν τα σκέφτεστε για ένα μικρό χρονικό διάστημα, δεν συμβαίνει τίποτα κακό. Αν τα σκεφτείτε λίγο περισσότερο, αρχίζουν να σας βλάπτουν. Και αν τα σκέφτεστε όλη την ημέρα για μεγάλο χρονικό διάστημα, μπορεί να αισθανθείτε ότι σας παραλύουν και ότι σας καθιστούν ανίκανους να κάνετε οτιδήποτε άλλο".
Είναι σημαντικό να θυμάστε να διώχνετε τα άγχη και τους φόβους σας. Όσο πιο νωρίς μέσα στην ημέρα, αφήστε όλα τα βάρη σας κάτω. Μην τα κουβαλάτε όλο το απόγευμα και όλο το βράδυ μαζί σας. Θυμηθείτε να αφήσετε το ποτήρι! απ΄ το διαδίκτυο

τα "Γερμανικά" του Γ. Τσιρίδη

Τα "ποιήματα" τα έστειλε ο  Γ. Τσιρίδης, Δημ. σύμβουλος και φίλος, τα έγραψε πριν 10 μέρες όταν βρισκόταν στην Γερμανία και δεν είχε δυνατότητα να γράψει στο δικό του Blog. Δυστυχώς τα λάβαμε με μεγάλη καθυστέρηση. Έστω και κατόπιν εορτής, αφού χάθηκε η δυνατότητα άμεσης επικοινωνίας, τα δημοσιεύουμε.

 ...Έχουν την αξία τους μιας και γράφτηκαν σε δύσκολες μέρες και πίσω από τις γραμμές εκτός για τη νοσταλγία για την πατρίδα, διακρίνεται η αγωνία και η αγάπη για την πόλη μας!

ΓΕΡΜΑΝΙΚΟ ΠΟΙΗΜΑ No 1 

Γερμανία Γερμανία 

είσαι φουλ από ανία 

Έσβησες με βουλοκέρι 

το ωραίο καλοκαίρι 

Σύννεφα και ατονία 

σκοτεινή χαλκομανία 

Καταντάει πια ξενύχτι 

ακόμα και το μεσονύχτι 

Ω Ελλάδα μπανανία 

βουτηγμένη στην πενία 

ζήσε εσύ την Άνοιξη 

με γλυκιά κατάνυξη 

κι άφησε στους Γερμανούς 

νεφελώδεις ουρανούς

Όποιος δεν αλλάζει περπατησιά...

Αργοπεθαίνει...

όποιος γίνεται σκλάβος της συνήθειας,

επαναλαμβάνοντας κάθε μέρα τις ίδιες διαδρομές,

όποιος δεν αλλάζει περπατησιά,

όποιος δε διακινδυνεύει και δεν αλλάζει χρώμα στα ρούχα του,

όποιος δε μιλεί σε όποιον δε γνωρίζει.

Αργοπεθαίνει...

όποιος αποφεύγει ένα πάθος,

όποιος προτιμά το μαύρο για το άσπρο

...και τα διαλυτικά σημεία στο "ι"

αντί ενός συνόλου συγκινήσεων

που κάνουν να λάμπουν τα μάτια,

που μετατρέπουν ένα χασμουργητό σε ένα χαμόγελο,

που κάνουν την καρδιά να κτυπά στο λάθος και στα συναισθήματα.

Το αετόπουλο στο κοτέτσι

“Μια άνοιξη ένας αγρότης διασκέδαζε καθημερινά μ’ ένα ζευγάρι αετών που τους έβλεπε να πετούν, να ανεβαίνουν και να κατεβαίνουν κοντά στο κτήμα του.

Όταν μετά από μερικές μέρες τους έχασε, πήγε στον τόπο όπου είχε εντοπίσει ότι κατέβαιναν, για να δει τι υπήρχε εκεί, βρήκε μια εγκαταλειμμένη φωλιά μ’ ένα αυγό μέσα. Πήρε το αυγό, το πήγε στο κοτέτσι και το έβαλε μαζί με τα αυγά μιας κότας, με την ελπίδα να το κλωσήσει εκείνη, να γεννηθεί το αετόπουλο, να μεγαλώσει και να πετάξει.

Σε δύο βδομάδες το αυγό άνοιξε και ένα υγιέστατο αετόπουλο γεννήθηκε. Ζώντας ανάμεσα στα κοτόπουλα, άρχισε σιγά σιγά να μαθαίνει και να συνηθίζει τους τρόπους τους και να θρέφεται με το καλαμπόκι που ο αγρότης τα τάιζε. Ξαφνικά ένα ηλιόλουστο πρωινό βλέπει από πάνω του πουλιά να πετάνε. ‘Τι θαυμάσιο είναι να πετάς έτσι! Θα ήθελα πολύ να μπορέσω να πετάξω κι εγώ’ σκέφτηκε.

Το έξυπνο μουλάρι!

Ήταν κάποτε ένας αγρότης που είχε ένα γέρικο μουλάρι. Το μουλάρι μια μέρα έπεσε μέσα στο πηγάδι του αγρότη. Ο αγρότης άκουγε το μουλάρι να χλιμιντρίζει απελπισμένο μέσα από το πηγάδι.

Αφού εξέτασε προσεκτικά την κατάσταση, ο αγρότης λυπήθηκε το μουλάρι και αφού δεν έβρισκε τρόπο να το ανασύρει στην επιφάνεια, κάλεσε τους γείτονες και τους ζήτησε να τον βοηθήσουν και να γεμίσουν με χώμα το πηγάδι για να θαφτεί ζωντανό το γέρικο μουλάρι αφού δεν υπήρχε τρόπος να το βγάλουν από κει ζωντανό. Αρχικά το μουλάρι έπαθε υστερία, βλέποντας να γεμίζουν με χώμα το πηγάδι.

Αλλά στη συνέχεια, καθώς ο αγρότης και οι γείτονές του έριχναν φτυαριές με χώμα πάνω του, μια σκέψη πέρασε από το μυαλό του.

Σκέφτηκε πως, κάθε φορά που έπεφτε μια φτυαριά χώμα στην πλάτη του, θα την τίναζε και θα πατούσε πάνω της για να ανέβει πιο ψηλά.

Αυτό έκανε φτυαριά φτυαριά. "Τίναζε το χώμα από πάνω του και ανέβαινε πιο ψηλά. Τίναζε το χώμα από πάνω του και ανέβαινε πιο ψηλά. Τίναζε το χώμα από πάνω του και ανέβαινε πιο ψηλά, συνέχιζε να επαναλαμβάνει στον εαυτό του. Δεν το ένοιαζε πόσο πονούσαν οι φτυαριές με το χώμα που έπεφταν στην πλάτη του, η πόσο απελπιστική φαινόταν η κατάσταση, το γέρικο μουλάρι πολέμησε τον πανικό του και απλά συνέχιζε να ΤΙΝΑΖΕΙ ΤΟ ΧΩΜΑ ΑΠΟ ΠΑΝΩ ΤΟΥ ΚΑΙ ΝΑ ΑΝΕΒΑΙΝΕΙ ΠΙΟ ΨΗΛΑ!

Έτσι δεν άργησε το γέρικο μουλάρι καταβεβλημένο και εξουθενωμένο, να βγει από το στόμιο του πηγαδιού θριαμβευτικά!!! 

Αυτό που φάνηκε πως θα το έθαβε, ουσιαστικά το βοήθησε και όλο αυτό συνέβη επειδή διαχειρίστηκε τις αντιξοότητες με σωστό τρόπο.

Πάντα υπάρχει κάποια λύση, άλλωστε κανένα πρόβλημα δεν λυνεται στο ίδιο επίπεδο που δημιουργήθηκε...

Αλλάζοντας την κατάσταση...

Ήταν κάποτε ένας παππούς που περπατούσε σε μία παραλία με τον εγγονό του. 
Το αγόρι μάζευε κάθε αστερία που έβρισκε μπροστά του και τον πετούσε και πάλι στον ωκεανό. 

-Αν τους άφηνα εδώ, είπε το αγόρι, θα ξεραίνονταν και θα πέθαιναν. Έτσι τους σώζω τη ζωή. 

Του είπε τότε ο παππούς: 

-Αυτή η παραλία όμως εκτείνεται για μίλια κι έχει εκατομμύρια αστερίες. Αυτό που κάνεις δεν μπορεί ν’ αλλάξει την κατάσταση. 

Το αγόρι κοίταξε τον αστερία που κρατούσε στο χέρι του, τον πέταξε στο νερό και απάντησε: 

-Γι’ αυτόν τον αστερία, την αλλάζει...