Σκουπίδια ώρα μηδέν

Γιώργος Γαβρίλης, αντιπεριφερειάρχης Πειραιά στην Εφ. των Συντακτών 

Οσα δεν έγιναν τα τελευταία 50 χρόνια για την αντιμετώπιση του ζητήματος των απορριμμάτων στην Αττική πρέπει να γίνουν μέσα στα επόμενα 3 χρόνια και να κλείσει η Φυλή.

Η πολιτική αδυναμία και ιδιοτέλεια μαζί με το διαπλεκόμενο εργολαβικό καθεστώς διαχείρισης των σκουπιδιών οδήγησαν στις γνωστές «χωματερές» και «χαβούζες».

Ομως, αυτή η κατάσταση πρέπει, τα επόμενα τρία χρόνια, να ανατραπεί από ένα διαφορετικό πολιτικό παράδειγμα, ικανό να υπερβεί πολιτικές ιδιοτέλειες, φόβους και αδράνεια.

Διαφορετικά, θα βρεθούμε μπροστά στη μεγαλύτερη κρίση στη διαχείριση των απορριμμάτων στο Λεκανοπέδιο Αττικής.

Μετά την ακύρωση των ΣΔΙΤ, το προτεινόμενο Περιφερειακό Σχέδιο Διαχείρισης Απορριμμάτων (ΠΕΣΔΑ) Αττικής συνιστά, επί της αρχής, ένα σύγχρονο σχέδιο.

Ομως κινδυνεύει να ακυρωθεί διότι: Ο χρόνος δεν είναι απεριόριστος. Η κυβέρνηση ναρκοθετεί και υπονομεύει το προτεινόμενο σχέδιο υιοθετώντας την ολική επαναφορά των ΣΔΙΤ, παραδίδοντας τα «σκουπίδια χρυσάφι» στην επιχειρηματική κερδοσκοπία.

Ενας σημαντικός αριθμός των δημοτικών αρχών επιλέγει την αφωνία και τη μη εμπλοκή.
Ο ΕΔΣΝΑ και η Περιφέρεια οφείλουν να κινηθούν με αποφασιστικότητα στο πεδίο των χωροθετήσεων, χωρίς άλλη καθυστέρηση.

Αντί να συνομιλούν με τον εαυτό τους, να αναζητήσουν τις ευρύτερες πολιτικές συμφωνίες.

Αντί να αφήνουν χώρο σε καθεστηκυίες λογικές και πρακτικές, να αναζητήσουν ευρύτερες κοινωνικές συμμαχίες.

Ολα αυτά πρέπει να ξεπεραστούν με αποφασιστικό τρόπο από τον ΕΔΣΝΑ, την Περιφερειακή Αρχή και την κυβέρνηση στο πλαίσιο του νομοθετημένου Εθνικού Σχεδίου Διαχείρισης Απορριμμάτων.

Από την περίοδο της διαβούλευσης μέχρι την ψήφιση του ΠΕΣΔΑ κατατέθηκαν διαφωνίες, κριτική υποστήριξη, εύκολα και δύσκολα «ναι», εύκολα και δύσκολα «όχι».

Στην επόμενη μέρα, αντί της περιχαράκωσης του καθενός στη δική του αλήθεια, πρέπει να αναζητήσουμε, είτε στη βάση της κριτικής υποστήριξης είτε στο έδαφος νέων κοινών συμφωνιών, τη διαδρομή που θα κατοχυρώνει αποφασιστικά βήματα προς τα εμπρός και δεν θα επιτρέπει υπαναχωρήσεις ή πισωγυρίσματα.

Οσοι αντιλαμβάνονται τη σημερινή συγκυρία και τους περιορισμούς της, από πλευράς χρόνου, χώρου και πόρων, οφείλουν να κατανοήσουν ότι η κυρίαρχη αντίθεση βρίσκεται μεταξύ του δημόσιου και ιδιωτικού μοντέλου στη διαχείριση απορριμμάτων.

Στο πλαίσιο αυτό, απαιτείται ισχυρή πολιτική βούληση, ικανή να δώσει και να κερδίσει τη μάχη απέναντι σε μεγάλα οικονομικά συμφέροντα.

Απέναντι στην εδραιωμένη άποψη ενός μεγάλου μέρους του πολιτικού προσωπικού αλλά και της κοινωνίας, που έχει εκπαιδευτεί και υιοθετήσει την αντίληψη ότι κάθε ενοχλητική δραστηριότητα πρέπει να μεταφέρεται στην «αυλή» του διπλανού μας, οφείλουμε να αντιπαραβάλουμε, τις πρώτες εβδομάδες του 2017, το παράδειγμα της συνευθύνης, του κοινού συμφέροντος, του κοινωνικά δίκαιου επιμερισμού με την ολοκλήρωση των χωροθετήσεων.

Ο νέος σχεδιασμός για τη διαχείριση των απορριμμάτων της Αττικής χρειάζεται πολιτικές συμμαχίες, κοινωνική συμμετοχή και ανοχή.

Αυτό μπορεί να επιτευχθεί μέσα από μικρές αποκεντρωμένες μονάδες διαχείρισης απορριμμάτων, που θα χωροθετηθούν με χωροταξικά, πληθυσμιακά και κυρίως περιβαλλοντικά -επιστημονικά τεκμηριωμένα- κριτήρια, δίνοντας το στίγμα και το μήνυμα της κοινωνικής δικαιοσύνης, χωρίς ταξικές μεροληψίες, χωρίς επιλεκτικές εξαιρέσεις.

Κοινωνικές οργανώσεις, αυτοδιοικητικές παρατάξεις και κόμματα οφείλουν να συμμετάσχουν ενεργά στη μάχη για να αλλάξουν νοοτροπίες και πρακτικές δεκαετιών στη διαχείριση των απορριμμάτων που μας οδήγησαν στο αίσχος της Φυλής και των πολλαπλών αδιεξόδων.

Αν και σήμερα υιοθετήσουμε το παράδειγμα του χθες, παγιδευμένοι σε κομματικούς και παραταξιακούς σχεδιασμούς, αυτό όχι μόνο δεν θα συνεισφέρει θετικά στην αναγκαία τομή στο επίπεδο του μοντέλου διαχείρισης και των συνειδήσεων, αλλά θα αναπαραγάγει σε υπερθετικό βαθμό τις αδιέξοδες καταστάσεις και συμπεριφορές των προηγούμενων δεκαετιών.

Η προσωπική και συλλογική ευθύνη όλων των εμπλεκομένων που διεκδικούν την υλοποίηση του εναλλακτικού σχεδίου διαχείρισης των απορριμμάτων δεν μπορεί παρά να κριθεί στο έδαφος της υλοποίησής του.

Αυτή είναι, κατά τη γνώμη μας, τελικά η ουσία και το πραγματικό νόημα της συζήτησης για το μοντέλο διαχείρισης απορριμμάτων στην Αττική.

Για όσους θέλουν ειλικρινά να υπάρξει τομή με το έως σήμερα άρρωστο και αδιέξοδο μοντέλο. πηγή ΕτΣ