Παρασκευή 11 Νοεμβρίου 2016

"Κλαδέματα..."

 Τα κλαδέματα των δέντρων στους δρόμων των πόλεων και ιδίως στους δρόμους πόλεων που έχουν λίγα δέντρα, συχνά προκαλούν αντιδράσεις. Τα δέντρα που κλαδεύονται, τα δέντρα που χάνονται, το αυστηρό κλάδεμα (σε κάποιες περιπτώσεις είναι αναγκαίο), τα δέντρα που φυτεύονται, είναι θέματα που οι πολίτες τα εισπράττουν διαφορετικά. Την περασμένη χρονιά μία ανάρτηση με φωτογραφίες δέντρων που είχαν κλαδευτεί πολύ βαθιά προκάλεσε αντιδράσεις.  Φέτος η εικόνα είναι διαφορετική. Επιλεκτικό κλάδεμα και περιποιημένα δέντρα.
Η ιστοσελίδα "σταγόνα" ασχολήθηκε με το θέμα και δημοσίευσε έναν φανταστικό διάλογο, με έναν "φωστήρα" για το κλάδεμα των δέντρων,  και την απάντηση ενός ειδικού, ο οποίος υπηρέτησε στον τομέα πρασίνου για πολλά χρόνια. Και τα δύο κείμενα έχουν ενδιαφέρον, λύνουν απορίες και δίνουν απαντήσεις για τα ..."κλαδέματα"!


Ένας "φωστήρας" μας ενημερώνει για το κλάδεμα των δέντρων στο δήμο Κερατσινίου Δραπετσώνας Συντάκτης  Λάκης Ιγνατιάδης
 - Από κλάδεμα πως πήγαμε φέτος;  
Σε σχέση με πέρσι σκίσαμε. Γέμισαν οι δρόμοι με κλαδιά.  
- Και ήταν σωστό το κλάδεμα;  
Απ'ότι λένε αυτοί που ξέρουν πιο πολλά και συμφωνώ κι εγώ, εμφανώς καλύτερο από πέρσι. Δίχως φυσικά αυτό να σημαίνει ότι εξαντλήθηκαν τα περιθώρια του καλού κλαδέματος. Μένουν ακόμα αρκετά να γίνουν και σε ποιότητα και σε ποσότητα. Πέρσι είχαμε δει δένδρα που τα είχανε βαρέσει κανονικά στ'αυτιά. Αρκετά απ'αυτά τα ψιλοκουρεμένα έπαθαν σοκ και τα καημένα δεν ξαναπέταξαν κλαδιά. Καπούτ.  

- Και πως μας προέκυψε αυτή η ελπιδοφόρα αλλαγή;   
Μάλλον θα έγιναν συστάσεις στους κλαδευτές, θα τους έδωσαν αυστηρές οδηγίες. Αυτός φαντάζομαι ότι είναι ο ένας λόγος. Α, φαντάζομαι πως θα υπήρχε και ουσιαστικός έλεγχος. Ο άλλος είναι να τους επιμόρφωσαν συστηματικά. Να πω ακόμα πως φέτος το δυναμικό πρασίνου ήταν μεγαλύτερο μιας και προστέθηκαν και οι οχταμηνίτες. Παρατήρησα επίσης πως κάποια ψηλά δένδρα τα κλάδευαν άτομα που δεν τους είχα ξαναδεί και που φαινόταν να την ήξεραν καλά τη δουλειά. Ίσως να δώθηκε το κλάδεμα σε κάποια εταιρεία που ειδικεύεται σ'αυτό. Δεν είναι κι αυτό μια λύση όταν το προσωπικό δεν επαρκεί και πρέπει να γίνουν τουλάχιστον τα στοιχειώδη; Εσύ τι λες; 


- Εγώ ρωτάω, εσύ απαντάς. Λοιπόν, με τα δένδρα που δεν ξαναπετάνε κλαδιά, είτε γιατί αρρώστησαν είτε γιατί τα σακάτεψαν στο κλάδεμα, τι γίνεται μετά; 
Τα κόβουν απ' τον κορμό χαμηλά. Μόνο που υπάρχει ένα πρόβλημα. Μετά τα αφήνουν έτσι όπως είναι. Δεν τα ξεριζώνουν για να φυτέψουν άλλα στη θέση τους. Αν παρατηρήσεις θα δεις σε πεζοδρόμια οικοδομικών τετραγώνων, σε πρασιές πολυκατοικιών και σε αλσάκια, ότι υπάρχουν πολλά τέτοια κομμένα δένδρα. Κι έτσι αντί να αυξάνεται το πράσινο στο δήμο μας με νέα υγιή δένδρα και θάμνους, μειώνεται μιας και στην θέση των κομμένων δεν φυτεύουν τίποτα. Τουλάχιστον τα τελευταία χρόνια αυτό είναι το καθεστώς. 
- Τα κλαδιά τι τα κάνουν; 
Είδα αυτοκίνητα του δήμου να τα μαζεύουν και να τα φορτώνουν.  Η επόμενη σωστή κίνηση είναι τα πηγαίνουν στο Εργοστάσιο Μηχανικής Ανακύκλωσης και Κομποστοποίησης στα Άνω Λιόσια για να τα ξεφορτώσουν εκεί χωρίς χρέωση. 

- Τι 'ναι τούτο πάλι;  
Μάθημα 1ο και τελευταίο: Το Εργοστάσιο Μηχανικής Ανακύκλωσης και Κομποστοποίησης (ΕΜΑΚ) απορριμμάτων, βρίσκεται στην Ολοκληρωμένη Εγκατάσταση Διαχείρισης Απορριμμάτων (ΟΕΔΑ) Δυτ. Αττικής. Πρόκειται για μια σύγχρονη εργοστασιακή μονάδα επεξεργασίας και ανακύκλωσης συμμείκτων αστικών απορριμμάτων, που με τη λειτουργία του συμβάλλει στην επίτευξη των εθνικών στόχων για την ανακύκλωση. Η κατασκευή του πραγματοποιήθηκε με συγχρηματοδότηση από το Κοινοτικό Πλαίσιο Στήριξης.
Το Εργοστάσιο Μηχανικής Ανακύκλωσης – Κομποστοποίησης (ΕΜΑΚ) ξεκίνησε να κατασκευάζεται το 1997 και η έναρξη λειτουργίας του έγινε τον Μάρτιο  του 2010.
Είναι από τα μεγαλύτερα στην Ευρώπη. Απασχολεί περίπου 200 υπαλλήλους διαφόρων ειδικοτήτων και διαθέτει σύγχρονο εσωτερικό ηλεκτρονικό σύστημα με το οποίο παρακολουθούνται on line όλα τα μηχανήματα και οι φάσεις επεξεργασίας των αποβλήτων.
Η ονομαστική δυναμικότητα του ΕΜΑ είναι 1.200 τόνους και παράγονται: 100-120 τόνοι κομπόστ (εδαφοβελτιωτικό), πάνω από 400 τόνοι RDF (πλαστικό, χαρτί, ξύλο, ύφασμα), ανακτώνται περίπου 0,5 τόνοι αλουμινίου και 15-20 τόνοι σιδήρου, ενώ προκύπτουν  κατάλοιπα της τάξης των 300 τόνων και άλλες απώλειες (υγρασία και αέρια).
Εκει  όλα τα οχήματα ζυγίζονται μία φορά, είτε στην είσοδο αν πρόκειται για απορριμματοφόρα και φορτηγά κλαδιών, είτε στην έξοδο κατά την παραλαβή των προϊόντων ή την απομάκρυνση των αχρήστων. 
- Α μάλιστα, το κατάλαβα. Να σου πω όμως πως είδα και ένα δυο απορριμματοφόρα που είχαν ανακατεμένα σκουπίδια, μπάζα και κλαδιά. Επιτρέπεται αυτό; 
Όχι. 
- Δηλαδή υπάρχει θέμα; 
Αν είδες καλά και αν αυτό έγινε συστηματικά, ναι υπάρχει. 

- Γίνεται όμως μια δημοτική αρχή αριστερών αρχών και οικολογικών ευαισθησιών να επιτρέπει τέτοια πράματα; Ή μήπως δεν το γνωρίζει;  
Η γνώμη μου είναι πως πάνω απ'όλα φίλε μου είναι το βόλεμα, η ευκολία. Όλα τα άλλα, ιδέες, αρχές, γνώσεις, σχέδια και επεξεργασμένες προτάσεις, έπονται. Και χρειάζεται πολύ κόπος για να ξεκινήσει να γίνεται το σωστό εκεί όπου πριν κυριαρχούσε το στραβό. Στ'αλήθεια θέλει πολύ και σκληρή δουλειά, ακόμα κι αν τα άτομα που έχουν την ευθύνη της αλλαγής πιστεύουν σ'αυτό που θέλουν να φτιάξουν και που το έχουν δουλέψει σε βάθος. 
Φαντάζεσαι μάλιστα τη δυσκολία αν οι πρώην εκλεγμένοι είχαν κακομάθει το προσωπικό, κάτι δηλαδή που είναι και η πλέον συνηθισμένη κατάσταση. Πέρα απ'αυτό μη ξεχνάς το πνεύμα που μας κληροδότησε η προηγούμενη εικοσαετία και που ακόμα καλά κρατεί. Ναι, είναι αυτό που θεωρεί την μη τήρηση των νόμων, την απαξίωση των θεσμών και την άρνηση των επιχειρημάτων με στοιχεία, μαγκιά. Συνήθως απ' αυτήν την δήθεν επαναστατική συμπεριφορά ευνοημένοι είναι πάντα λίγοι καπάτσοι και ριγμένο το κοινωνικό σύνολο. 

- Να σου πω και ένα τελευταίο. Ένας φίλος μου που μένει ψηλά στον Άγιο Μηνά, έχει δει στην άκρη του γηπέδου Παν.Σαλπέας, πεταμένα κλαδιά και μπάζα. Πάει κάπου το μυαλό σου;   
Η καλύτερη εκδοχή είναι να αποφάσισαν να φτιάξουν εκεί γύρω σ'ένα δημοτικό χώρο ένα δημοτικό κέντρο παραγωγής κομπόστ, ξεκινώντας από τα κλαδιά. Έτσι και τις μεταφορές θα αποφεύγουν και κέρδος θα έχει η υπηρεσία πρασίνου. Την χειρότερη εκδοχή δε μπορείς να την φανταστείς; 



 Το κλάδεμα των δέντρων από τη μεριά του δήμου Συντάκτης  Στέφανος Τσιδεμιάδης
Διάβασα το άρθρο γιά τα κλαδέματα όπως και το σχόλιο της κυρίας Ελευθεριάδη ( εδώ ). Στεναχωρέθηκα, δεν μου άρεσαν τα λόγια της, σαν να με θίγανε νομίζω.
Με αυτό σαν αφορμή να πω κάποιες απόψεις για το θέμα. Οι κηπουροί είναι όπως όλοι οι εργαζόμενοι. Η άποψή μου είναι ότι κυριαρχεί το λίγο. Εύκολα λέμε για τον άλλο, για την δουλειά του, δύσκολα για την δική μας. Δύσκολα λοιπόν, θα βρεις καλό καθηγητή, ή γιατρό, ή υδραυλικό, το αυτό ισχύει με τον κηπουρό όπως και με τον πολιτικό. Αυτά με τις ευαισθησίες.
Επί του θέματος δηλαδή, τα κλαδέματα των δένδρων και των θάμνων του δήμου από την υπηρεσία πρασίνου.
 

Αν θέλουμε να κρίνουμε τα κλαδέματα που γίνονται στην πόλη μας θα πρέπει να προσδιορίσουμε για τι μιλάμε. Εννοώ να πούμε τι δένδρα, θάμνοι υπάρχουν, αν θέλουν κλάδεμα, πως και πότε πρέπει να γίνεται, και τέλος τι γίνεται. Όντως πολλές φορές υπάρχουν πολύ αυστηρά ως απαράδεκτα κλαδέματα. Το χειρότερο είναι όταν αυτά γίνονται σε περιόδους που το προσωπικό είναι ελάχιστο. Ερμηνεία υπάρχει. Είναι εύκολο να κόβεις με ένα αλυσοπρίονο και να παρουσιάσεις τεράστιο όγκο δουλειάς. Είναι όμως αυτό το ζητούμενο και ποιος το ορίζει;
Με τις γνώσεις που έχω, το κλάδεμα των δένδρων γίνεται κυρίως για να τα διαμορφώσουν και όσον αφορά τα καρποφόρα για την καρποφορία.Υπάρχουν βέβαια και ειδικές περιπτώσεις που κλαδεύουμε για κάποιον λόγο π.χ αρρώστιες, κίνδυνοι θραύσης, αισθητικούς κ.α. Βασική αρχή είναι ότι προσπαθούμε να μιμηθούμε την φύση, δηλ. το σχήμα που θα είχε το δένδρο αν το αφήναμε ελεύθερο.
Ζούμε μέσα σε πόλεις όμως και με την παρέμβαση μας προσπαθούμε να προσαρμόζουμε τα φυτά στις συνθήκες που εμείς σωστά ή λάθος διαλέξαμε να φυτέψουμε. Παράδειγμα οι ευκάλυπτοι,για διάφορους λόγους σπάνε κάποια κλαδιά τους τα οποία μπορεί να ζυγίζουν τόνους. Γι'αυτό θεωρούνται επικίνδυνοι μέσα στις πόλεις και έχουν γίνει ατυχήματα.
Το αυστηρό τους κλάδεμα μπορεί να είναι αναγκαίο. Κάποιοι βλέπουν ένα τεράστιο δένδρο κουτσουρεμένο και αντιδρούν.Η φωτογραφία δίπλα, είναι ένα παράδειγμα από ένα δένδρο που σε δύο τρία χρόνια θα έχει φουντώσει. Το λάθος (όσο μπορώ να δω απ' την φωτό) είναι ότι είναι πολύ ψηλά κομμένο και με το που θα ξαναπάρει ύψος θα θέλει πάλι τηλεσκοπικό γερανό. Αν κοβόταν χαμηλότερα θα μπορούσε να συντηρηθεί με τον γερανό του δήμου.
 

Αντίθετη περίπτωση οι νεραντζιές, οι οποίες κυριαρχούν αριθμητικά στην πόλη μας. Σαν δένδρο θέλει μικρές παρεμβάσεις, κυρίως καθάρισμα εσωτερικά, πιθανόν και κάποια κλαδιά που εμποδίζουν τους πεζούς στα πεζοδρόμια. Στην περίοδο της προηγούμενης δημ.αρχής του κ.Τζανή, η πολιτική ηγεσία είχε βάλει συνεργεία ιδιωτικά και τις κουτσουρεύανε, επιεικέστατα απαράδεκτο. Αυτό βέβαια είχε συνέπειες, γιατί οι αρρώστιες πάνε κυρίως στη νέα βλάστηση. Τα δένδρα που κόβονται πολύ, δίνουν νέους βλαστούς και τότε έχουμε έξαρση ασθενειών. Σήμερα πολλές νεραντζιές είναι σε άσχημη κατάσταση, οι κάτοικοι τις βλέπουν και θέλουν να τις κόβουν. Έτσι οδηγούνται έτσι τα πράματα σε μία αδιέξοδη κατάσταση. Αλλά λύση για την αρρώστια των νεραντζιών υπάρχει. Παλαιότερα αυτή είχε αντιμετωπισθεί με οικολογικό τρόπο.Ταυτόχρονα όμως χρειάζεται ενημέρωση των πολιτών για το όλο θέμα. Αυτά όμως δεν γίνονται.
 

Ας πάψουμε να βλέπουμε το δένδρο και ας δούμε το δάσος. Δηλαδή, η δημ.αρχή σε συνεργασία με την υπηρεσία πρασίνου να δει τι δένδρα υπάρχουν πως θα συντηρηθούν και πως θα αυξηθούν. Με λίγα λόγια να χαραχτεί μία πολιτική στο θέμα. Ή υπηρεσία πρασίνου έχει ανθρώπους με γνώση, δε μένει παρά να αξιοποιηθούν.
Προσωπική μου άποψη. Να μειωθεί το κλάδεμα στα τελείως απαραίτητα, πράμα που θα έχει σαν συνέπειες να μειώνονται τα κλαδιά, τα πολλά δρομολόγια για την μεταφορά τους και θα έχουμε και λιγότερα μεροκάματα.
Να γίνει αντιμετώπιση ασθενειών με οικολογικό τρόπο π.χ. νεραντζιές.
Να γίνει αύξηση των φυτεύσεων μετά από μελέτη των ειδών που θέλουμε. Να αποφευχθούν οι μονομερείς φυτεύσεις π.χ νεραντζιές, φοίνικες.



Ακόμα εδώ:  Δέντρων κλαδέματα: Μια πονεμένη ιστορία