Η Δραπετσώνα ξυπνάει και κοιμάται
με ένα παράπονο. Το ακούμε και το νιώθουμε κάθε μέρα. Σε αυτό βοηθούν και οι
άνθρωποι της, οι οποίοι ξέρουν να τα λένε και να τα γράφουν, ταλέντο είναι αυτό! Η συνένωση με το Κερατσίνι, λένε, την "κατέστρεψε" και από ωραία και μαγκιόρα πόλη έγινε μια ανυπόληπτη γειτονιά του Κερατσινίου.
Όμως δεν είναι ακριβώς έτσι, και το Κερατσίνι βιώνει αντίστοιχη εγκατάλειψη, όπως η Δραπετσώνα. Τα τελευταία χρόνια στο Κερατσίνι δεν έχει μπει πέτρα πάνω σε πέτρα! Το Σελεπίτσαρι, το πάρκο Πρεσόφ, η Νάφθα, η πλατεία Πόντου με το θεατράκι, οι ελεύθεροι χώροι γύρω από τη Χαραυγή, το παλαιό νεκροταφείο, οι χώροι γύρω από το εργοστάσιο της ΔΕΗ, το λιμανάκι των αλιέων, είναι περιοχές αφημένες στην τύχη τους, οι οποίες με μικρές ή μεγάλες παρεμβάσεις θα μπορούσαν να αλλάξουν τη μορφή της πόλης!
Άλλωστε τα περισσότερα προβλήματα της Δραπετσώνας δεν γεννήθηκαν τώρα, υπήρχαν από πολλά χρόνια! Τα σχολικά κτίρια ήταν χρόνια ερείπια, η βιομηχανική ζώνη για 20 χρόνια περίπου μαραζώνει, το Καστράκι πάει από μελέτη σε μελέτη, ο χώρος κάτω από τη γέφυρα της ΑΓΕΤ καθαριζόταν πάντα παραμονές των Θεοφανείων, η χωματερή πίσω από το γήπεδο παλαιότερα γνώρισε δόξες λαμπρές, η περιοχή με τις προσφυρικές κατοικίες βρισκόταν σε αυτή την άθλια κατάσταση και πριν τη συνένωση.
Η συνένωση σίγουρα δημιούργησε περισσότερα προβλήματα στην καθημερινότητα των κατοίκων σε σχέση με τη γραφειοκρατία του δήμου, την καθαριότητα, τη συντήρηση των υποδομών. Ακόμα μπορεί να δημιούργησε προβλήματα που έχουν σχέση με την καθημερινή επαφή των κατοίκων με τον Δήμαρχο τους, όχι όμως ότι υπήρξε κάποιο "σχέδιο εξόντωσης" της Δραπετσώνας! Υπήρξε μια γενικότερη αδιαφορία για όλες τις περιοχές. Ίσως από έλλειψη σχεδίου, ίσως από έλλειψη ικανοτήτων!
Το αστείο είναι ότι, στο ξεκίνημα του νέου δήμου, πολλοί "πατριώτες" από την άλλη πλευρά θεωρούσαν ότι η Δραπετσώνα ήταν σε πλεονεκτική θέση. Είχε τη τύχη να έχει στο Δημοτικό Συμβούλιο δύο πρώην εκλεγμένους δημάρχους, δύο πρώην επικεφαλής δημοτικών κινήσεων και υποψηφίους δημάρχους και στη στενή ομάδα του δημάρχου αρκετούς ανθρώπους, όλους με μεγάλο ειδικό βάρος...
Το Κερατσίνι όπως και η Δραπετσώνα είχαν για πολλά χρόνια «αυτόνομη» πορεία! Και από τις δύο πόλεις πέρασαν καλοί δήμαρχοι και κακοί δήμαρχοι. Στο Κερατσίνι, γνωρίζουμε, ότι κάποιοι από αυτούς άφησαν το στίγμα τους με σημαντικά έργα: Το Πρεσσόφ, το Σεπλεπίτσαρι, τα δύο δημοτικά θέατρα (πόσες πόλεις έχουν δύο δημοτικά θέατρα;), το κολυμβητήριο, τα δύο ανοιχτά θέατρα, τα πολιτιστικά κέντρα… Κάποιοι άλλοι πέρασαν και δεν είδαν. Το ίδιο φανταζόμαστε συμβαίνει και στη Δραπετσώνα! Σίγουρα ο Καλλικράτης έχει το μερίδιο της ευθύνης του, αλλά δεν φταίει για την εγκατάλειψη της περιοχής, φταίνε και οι άνθρωποι... (με ή χωρίς το Κερατσίνι!)
Όμως δεν είναι ακριβώς έτσι, και το Κερατσίνι βιώνει αντίστοιχη εγκατάλειψη, όπως η Δραπετσώνα. Τα τελευταία χρόνια στο Κερατσίνι δεν έχει μπει πέτρα πάνω σε πέτρα! Το Σελεπίτσαρι, το πάρκο Πρεσόφ, η Νάφθα, η πλατεία Πόντου με το θεατράκι, οι ελεύθεροι χώροι γύρω από τη Χαραυγή, το παλαιό νεκροταφείο, οι χώροι γύρω από το εργοστάσιο της ΔΕΗ, το λιμανάκι των αλιέων, είναι περιοχές αφημένες στην τύχη τους, οι οποίες με μικρές ή μεγάλες παρεμβάσεις θα μπορούσαν να αλλάξουν τη μορφή της πόλης!
Άλλωστε τα περισσότερα προβλήματα της Δραπετσώνας δεν γεννήθηκαν τώρα, υπήρχαν από πολλά χρόνια! Τα σχολικά κτίρια ήταν χρόνια ερείπια, η βιομηχανική ζώνη για 20 χρόνια περίπου μαραζώνει, το Καστράκι πάει από μελέτη σε μελέτη, ο χώρος κάτω από τη γέφυρα της ΑΓΕΤ καθαριζόταν πάντα παραμονές των Θεοφανείων, η χωματερή πίσω από το γήπεδο παλαιότερα γνώρισε δόξες λαμπρές, η περιοχή με τις προσφυρικές κατοικίες βρισκόταν σε αυτή την άθλια κατάσταση και πριν τη συνένωση.
Η συνένωση σίγουρα δημιούργησε περισσότερα προβλήματα στην καθημερινότητα των κατοίκων σε σχέση με τη γραφειοκρατία του δήμου, την καθαριότητα, τη συντήρηση των υποδομών. Ακόμα μπορεί να δημιούργησε προβλήματα που έχουν σχέση με την καθημερινή επαφή των κατοίκων με τον Δήμαρχο τους, όχι όμως ότι υπήρξε κάποιο "σχέδιο εξόντωσης" της Δραπετσώνας! Υπήρξε μια γενικότερη αδιαφορία για όλες τις περιοχές. Ίσως από έλλειψη σχεδίου, ίσως από έλλειψη ικανοτήτων!
Το αστείο είναι ότι, στο ξεκίνημα του νέου δήμου, πολλοί "πατριώτες" από την άλλη πλευρά θεωρούσαν ότι η Δραπετσώνα ήταν σε πλεονεκτική θέση. Είχε τη τύχη να έχει στο Δημοτικό Συμβούλιο δύο πρώην εκλεγμένους δημάρχους, δύο πρώην επικεφαλής δημοτικών κινήσεων και υποψηφίους δημάρχους και στη στενή ομάδα του δημάρχου αρκετούς ανθρώπους, όλους με μεγάλο ειδικό βάρος...
Το Κερατσίνι όπως και η Δραπετσώνα είχαν για πολλά χρόνια «αυτόνομη» πορεία! Και από τις δύο πόλεις πέρασαν καλοί δήμαρχοι και κακοί δήμαρχοι. Στο Κερατσίνι, γνωρίζουμε, ότι κάποιοι από αυτούς άφησαν το στίγμα τους με σημαντικά έργα: Το Πρεσσόφ, το Σεπλεπίτσαρι, τα δύο δημοτικά θέατρα (πόσες πόλεις έχουν δύο δημοτικά θέατρα;), το κολυμβητήριο, τα δύο ανοιχτά θέατρα, τα πολιτιστικά κέντρα… Κάποιοι άλλοι πέρασαν και δεν είδαν. Το ίδιο φανταζόμαστε συμβαίνει και στη Δραπετσώνα! Σίγουρα ο Καλλικράτης έχει το μερίδιο της ευθύνης του, αλλά δεν φταίει για την εγκατάλειψη της περιοχής, φταίνε και οι άνθρωποι... (με ή χωρίς το Κερατσίνι!)
