Πιστεύω ότι το σύμπαν έχει το δικό του τρόπο επανεξισορρόπησης των πραγμάτων και των νόμων του όταν αυτά παραμορφώνονται. Η συγκεκριμένη στιγμή που ζούμε, γεμάτη ανωμαλίες και παράδοξα, μας κάνει να σκεφτόμαστε...
Σε μια εποχή που η κλιματική αλλαγή που προκαλείται από περιβαλλοντικές καταστροφές έχει φτάσει σε ανησυχητικά επίπεδα, η Κίνα εξαρχής, και πολλές χώρες που θα ακολουθήσουν, αναγκάζονται να αποκλειστούν, η οικονομία καταρρέει, αλλά ταυτόχρονα η ρύπανση μειώνεται σημαντικά. Ο ατμοσφαιρικός αέρας βελτιώνεται. Χρησιμοποιούμε μάσκες, αλλά αναπνέουμε...
Σε ιστορική στιγμή κατά την οποία ορισμένες ιδεολογίες και πολιτικές πράξεις που καθιερώνουν διακρίσεις, με ισχυρές αναφορές σε ένα ασήμαντο παρελθόν, επανενεργοποιούνται σε όλο τον κόσμο, υπάρχει ένας ιός που μας κάνει να βιώνουμε ότι, μέσα σε μια στιγμή, μπορούμε να γίνουμε εμείς οι διακρίσεις, οι διαχωρισμένοι, οι αποκλεισμένοι στα σύνορα, όσοι μεταφέρουν επικίνδυνες ασθένειες. Ακόμα κι αν δεν φταίμε εμείς. Ακόμα κι αν είμαστε οι λευκοί, οι δυτικοί και ταξιδεύουμε στη διακεκριμένη θέση.
Σε μια κοινωνία που βασίζεται στην παραγωγικότητα και την κατανάλωση, στην οποία όλοι τρέχουμε «14» ώρες την ημέρα πίσω από, δεν ξέρουμε τι! χωρίς Σάββατα ή Κυριακές, χωρίς αργίες στο ημερολόγιο, αγχωμένοι ανά πάσα στιγμή, έρχεται η στάση, το επιβεβλημένο στοπ! Κλεισμένοι στο σπίτι, μέρες και μέρες. Αντιμέτωποι με το χρόνο, του οποίου έχουμε χάσει την αξία, αν αυτή δεν είναι μετρήσιμη ως αποζημίωση, σε χρήμα. Είμαστε ικανοί ακόμη να χρησιμοποιήσουμε το χρόνο μας;
