εγώ που διδάσκω παιδιά
που διαπαιδαγωγώ παιδιά
που παρηγορώ κι αγκαλιάζω
που ενθαρρύνω ή άλλοτε μαλώνω...
εγώ που ακούω για το σπρώξιμο στη σειρά,
τη γόμα που χάθηκε
το νερό που έπεσε από το παγούρι...
και τα άλλα παιδιά..
των συνόρων
των λαθραίων εισόδων
τα παιδιά που ασυνόδευτα
ψάχνουν να συνοδευτούν- μα όχι δε γίνεται...
και τα άλλα που πάντα συνοδεύονται-αλλά δεν αντέχουν.
Ένας κόσμος ασυνόδευτων
και συνοδευόμενων..
πού να συναντηθούν;
πώς να αντέξει το μυαλό, το συναίσθημα
το δικό μου που το γράφω
και το δικό σου που αν το διαβάσεις ή σου αρέσει-μεταξύ μας- τίποτα δεν αλλάζει.....
καληνύχτα..
Κεμάλ;
ακόμα; το ίδιο; αυτό ο κόσμος.......;
ΕΛΠΙΔΑ ΦΟΥΛΙΔΟΥ