του Μαν. Γλαμπεδάκη
Με ομόφωνο ΟΧΙ αλλά με διαφορετικές αντιλήψεις κατέληξε το δημοτικό συμβούλιο να αρνηθεί το νέο master plan της COSCO που ζητά την επέκταση των εργασιών της μπαζώνοντας την θάλασσα.
Καλόπιστα συμφωνώ με το ΟΧΙ. Η COSCO υπέγραψε μια συμφωνία με τις ελληνικές κυβερνήσεις και αντικατέστησε τον ΟΛΠ, αύξησε κάθετα τις λιμενικές δραστηριότητες, αποδίδει στο ελληνικό δημόσιο ότι είχε συμφωνηθεί, ο ΟΛΠ έπαψε να είναι ζημιογόνος επιχείρηση του δημοσίου, υπάρχουν κέρδη, υπάρχουν φόροι.
Το νέο master plan όπου η COSCO ζητά επέκταση, νέα συμφωνία δηλαδή, για την αύξηση των δραστηριοτήτων της, είναι κάτι εντελώς διαφορετικό από το αρχικό. Στο αρχικό, αυτό ήταν το λιμάνι και η γεωγραφία του, όλοι το γνωρίζαμε, όλοι οι δημότες το τρώγαμε στην μάπα δεκαετίες, δεν μπορούσαμε να πούμε «να φύγει το λιμάνι να μείνουμε εμείς», σ αυτό τον χώρο λειτούργησε η COSCO και πολλαπλασίασε την απόδοση κεφαλαίων της. Στο νέο, ζητά περισσότερο χώρο, μεγαλύτερο λιμάνι ζητά «να περιοριστείτε (ή να φύγετε) εσείς, να μείνω εγώ». Ποιοτικά, τελείως διαφορετική αντίληψη.
Τα αρνητικά στοιχεία για τους κατοίκους έχουν περιγραφεί δεν τα επαναλαμβάνω. Για ποιο λόγο να γίνουν ανεκτά; Για λόγους εθνικής οικονομίας προβάλλεται το επιχείρημα. Που μπορεί να φτάσει αυτό το επιχείρημα;
Ο Πειραιάς είναι το δεύτερο λιμάνι σε όγκο διακίνησης κοντέινερ στην Μεσόγειο. Να γίνει πρώτο; Και μετά πρώτο στην ηπειρωτική Ευρώπη;
Και μετά πρώτο στον κόσμο; Υπάρχουν αντικειμενικά όρια στις προθέσεις ή στα οράματα επέκτασης και τα έστω υποκειμενικά κριτήρια των κατοίκων της περιοχής αυξάνουν την δυναμική των αντικειμενικών ορίων χωρίς να τα μετατρέπουν σε φούσκα.
Όχι λοιπόν στην επέκταση του λιμανιού. Σε αυτό που υπάρχει, υποθέτω με καλή πρόθεση μπορούν να εγκριθούν τροποποιήσεις αρκεί να παίρνουν υπόψη τις ανάγκες των δημοτών και αν δεν κάνω λάθος τα μέρη του νέου σχεδίου που ήδη έχουν εγκριθεί, αυτό κάνουν.
Πάμε πάλι στο ψήφισμα να μιλήσουμε για τα «απόνερα»
Έχει μια εισαγωγή υπερβολική. «Με τη σύμπραξη όλων των κυβερνήσεων των τελευταίων χρόνων το λιμάνι του Πειραιά παραδόθηκε για αποκλειστική εκμετάλλευση στο κινέζικο κρατικό μονοπώλιο το οποίο με αποικιοκρατικές μεθόδους οργανώνει την αύξηση των κερδών του σε βάρος των τοπικών κοινωνιών, της υγείας και της ίδιας της επιβίωσης των κατοίκων των Δήμων».
Όχι λοιπόν στην επέκταση του λιμανιού. Σε αυτό που υπάρχει, υποθέτω με καλή πρόθεση μπορούν να εγκριθούν τροποποιήσεις αρκεί να παίρνουν υπόψη τις ανάγκες των δημοτών και αν δεν κάνω λάθος τα μέρη του νέου σχεδίου που ήδη έχουν εγκριθεί, αυτό κάνουν.
Πάμε πάλι στο ψήφισμα να μιλήσουμε για τα «απόνερα»
Έχει μια εισαγωγή υπερβολική. «Με τη σύμπραξη όλων των κυβερνήσεων των τελευταίων χρόνων το λιμάνι του Πειραιά παραδόθηκε για αποκλειστική εκμετάλλευση στο κινέζικο κρατικό μονοπώλιο το οποίο με αποικιοκρατικές μεθόδους οργανώνει την αύξηση των κερδών του σε βάρος των τοπικών κοινωνιών, της υγείας και της ίδιας της επιβίωσης των κατοίκων των Δήμων».
Υπήρξε λάθος των κυβερνήσεων. Κι αυτό ήταν η «αποκλειστική εκμετάλλευση» από μια εταιρεία, παρά την αντίθετη οδηγία της ΕΕ η οποία μιλούσε για τουλάχιστον 2 διαχειριστές. Συνήθως οι οδηγίες της ΕΕ είναι πολύ σοβαρές, πιο σοβαρές από αντίθετες κυβερνητικές επιλογές και στην περίπτωση μας φαίνεται. Η μονοπωλιακή εκμετάλλευση του λιμανιού ανοίγει την όρεξη για νέα εδάφη κι όχι για ποιοτική (όσο είναι δυνατόν) αναβάθμιση. Αλλά αποικιακές μεθόδους;
Είχαμε έναν κρατικό ΟΛΠ που έκανε ότι ήθελε συνήθως εις βάρος των κατοίκων, λογαριασμό δεν έδινε και δεν πλήρωνε τίποτα γιατί ήταν «κοινής ωφέλειας», γραμμένους μας είχε διαχρονικά, ενώ τώρα υπάρχει τουλάχιστον η διαβούλευση, ακόμη κι αν αποτύχει υπάρχει σίγουρα η ηθική δικαίωση στις όποιες αντιδράσεις μας, σίγουρα όλα είναι ένα κλικ καλύτερα. Αλλά πάει στο διάολο μια υπερβολή είναι δεν θα χαλάσουμε την ενότητα που χρειάζεται γι αυτό.
Λέω, δεν χρειάζεται να βάλλουμε σε δοκιμασία την ενότητα με άλλο ένα επιχείρημα που μπαίνει από το παράθυρο και κατευθύνεται προς επικεφαλής δημ. Κινήσεων οι οποίοι ερωτώνται επιθετικά αν το κόμμα που τους στήριξε συμφωνεί με το ψήφισμα.
Έχει καμιά σημασία; Πάντα δεν αποδοκιμάζαμε –και πάντα είχαμε δίκιο- όσους υποψήφιους στα δημοτικά πράγματα ήταν πιόνια (ιμάντες μεταβίβασης τους λέγανε χαϊδευτικά) κομματικών αποφάσεων;
Από πού ως που ένα κόμμα θα υποδείξει σε έναν τοπικό φορέα τι πρέπει να κάνει «για το καλό» της περιοχής του. Και με την ευκαιρία να θυμηθούμε ότι ο επαναχαρακτηρισμός της περιοχής ανάπλασης από «περιοχή ανάπλασης» σε «βιομηχανική περιοχή» έχει «δια του υπουργού» κομματική προέλευση, η επέκταση βιομηχανικών αδειών το ίδιο. Αν αυτά τα κόμματα χαρακτήριζαν προδότες (που δεν το κάνουν, λέμε τώρα) τα τοπικά μέλη και στελέχη τους, εμείς θα συμφωνούσαμε και θα τους απομονώναμε από την προσπάθεια μας αντί να τους συγχαρούμε;