ΒΑΣΙΛΗΣ ΝΕΔΟΣ Καθημερινή
Η πιο δύσκολη μάχη που καλείται να δώσει κάθε λαός που ζει και αναπτύσσεται, αγωνιά και εξελίσσεται σε καιρό ειρήνης είναι εκείνη με την ιστορία και τα φαντάσματά της. Σπάνια, εμφανίζονται πρόσωπα όπως ο Γιάννης Μπουτάρης.
Λίγα πράγματα μπορεί να γραφτούν εδώ για τη ζωή του Μπουτάρη και δεν είναι ανάγκη να τα απαριθμήσω. Ωστόσο, αξίζει να σταθούμε σε ένα στοιχείο, το οποίο είναι και αυτό που συσπειρώνει κάθε είδους συντηρητικούς, ακραίους και – εν τέλει – φοβικούς, εναντίον του.
Ο Γιάννης Μπουτάρης άνοιξε την πόρτα στο παρελθόν, παροτρύνοντας την ζώσα, σύγχρονη Θεσσαλονίκη σε όλες τις εκφάνσεις της να συμφιλιωθούν με αυτό. Δεν είναι κάτι απλό, ούτε καν εφικτό. Καθένας δυσκολεύεται να συμφιλιωθεί με πτυχές του προσωπικού παρελθόντος του, πόσο μάλλον με την αναδόμηση μιας ταυτότητας συλλογικής, που κατά πάσα πιθανότητα, διαλύει πολλές από τις δεδομένες βεβαιότητες. Ως εκλεγμένος δήμαρχος και, έπειτα, ως ένας άνθρωπος που κατόρθωσε ό,τι κατόρθωσε στη ζωή του στηριγμένος στις δικές του δυνάμεις, κάνοντας τα πράγματα με τον τρόπο του, «ξεβόλεψε» αρκετούς. Η παραδοσιακή δεξιά της Θεσσαλονίκης τα βρήκε «μπαστούνια» διότι αίφνης το εθνικιστικό αφήγημά τους ακυρώθηκε.
Παράλληλα, η ανάδειξη ενός αστού, ενόχλησε την ψεκασμένη αριστερά. Η επίθεση στο Γιάννη Μπουτάρη είναι δυστυχώς ένα από τα πρώτα, ακραία επεισόδια μιας γενικότερης ανασύνθεσης.
Λίγα πράγματα μπορεί να γραφτούν εδώ για τη ζωή του Μπουτάρη και δεν είναι ανάγκη να τα απαριθμήσω. Ωστόσο, αξίζει να σταθούμε σε ένα στοιχείο, το οποίο είναι και αυτό που συσπειρώνει κάθε είδους συντηρητικούς, ακραίους και – εν τέλει – φοβικούς, εναντίον του.
Ο Γιάννης Μπουτάρης άνοιξε την πόρτα στο παρελθόν, παροτρύνοντας την ζώσα, σύγχρονη Θεσσαλονίκη σε όλες τις εκφάνσεις της να συμφιλιωθούν με αυτό. Δεν είναι κάτι απλό, ούτε καν εφικτό. Καθένας δυσκολεύεται να συμφιλιωθεί με πτυχές του προσωπικού παρελθόντος του, πόσο μάλλον με την αναδόμηση μιας ταυτότητας συλλογικής, που κατά πάσα πιθανότητα, διαλύει πολλές από τις δεδομένες βεβαιότητες. Ως εκλεγμένος δήμαρχος και, έπειτα, ως ένας άνθρωπος που κατόρθωσε ό,τι κατόρθωσε στη ζωή του στηριγμένος στις δικές του δυνάμεις, κάνοντας τα πράγματα με τον τρόπο του, «ξεβόλεψε» αρκετούς. Η παραδοσιακή δεξιά της Θεσσαλονίκης τα βρήκε «μπαστούνια» διότι αίφνης το εθνικιστικό αφήγημά τους ακυρώθηκε.
Παράλληλα, η ανάδειξη ενός αστού, ενόχλησε την ψεκασμένη αριστερά. Η επίθεση στο Γιάννη Μπουτάρη είναι δυστυχώς ένα από τα πρώτα, ακραία επεισόδια μιας γενικότερης ανασύνθεσης.
Η ένταξη στα Μνημόνια και η υπονόμευση του βιοτικού επιπέδου, διέλυσε τις δομές της ελληνικής Κεντροαριστεράς, φέρνοντας στο προσκήνιο τον ΣΥΡΙΖΑ. Πλέον, τα μέτωπα είναι εθνικά. Κατά κύριο λόγο, η αντιμετώπιση μιας αλαζονικής, αναθεωρητικής και ακραία επιθετικής Τουρκίας. Δευτερευόντως, αλλ’ ουχί λιγότερο σημαντική, είναι η μάχη για την αναδιανομή των ζωνών επιρροής στα Βαλκάνια, με ότι αυτό συνεπάγεται για κινήσεις τις οποίες πρέπει να κάνει η Ελλάδα προκειμένου να συμφωνήσει με την ΠΓΔΜ. Κινούνται, εν ολίγοις, δυνάμεις, οι οποίες θέτουν εν αμφιβόλω και την σημερινή εικόνα της δεξιάς στην Ελλάδα.
Για όλους αυτούς τους λόγους και πολλούς ακόμα, με προφανέστερο τον φασισμό και την μισαλλοδοξία που εκπέμπει ο ξυλοδαρμός του δήμαρχου Θεσσαλονίκης, το μήνυμα πρέπει να είναι ένα, ξεκάθαρο και ευθύ: Ο Γιάννης Μπουτάρης δεν έχει να φοβάται τίποτα, διότι στο πλευρό του στεκόμαστε, με όση δύναμη μπορεί να περιέχουν τα λόγια ή οι καθημερινές πράξεις μας, όλοι εκείνοι που θεωρούμε ότι σε αυτή τη χώρα η δημοκρατία δεν είναι υπό διαπραγμάτευση.
Για όλους αυτούς τους λόγους και πολλούς ακόμα, με προφανέστερο τον φασισμό και την μισαλλοδοξία που εκπέμπει ο ξυλοδαρμός του δήμαρχου Θεσσαλονίκης, το μήνυμα πρέπει να είναι ένα, ξεκάθαρο και ευθύ: Ο Γιάννης Μπουτάρης δεν έχει να φοβάται τίποτα, διότι στο πλευρό του στεκόμαστε, με όση δύναμη μπορεί να περιέχουν τα λόγια ή οι καθημερινές πράξεις μας, όλοι εκείνοι που θεωρούμε ότι σε αυτή τη χώρα η δημοκρατία δεν είναι υπό διαπραγμάτευση.