Του Μανώλη Γλαμπεδάκη
Χάνουμε οριστικά την περιοχή της Ανάπλασης με κυβέρνηση της Αριστεράς; Με Περιφέρεια στα χέρια της Αριστεράς; Με Δήμο στα χέρια της Αριστεράς;
Πολύ πιθανόν αν κάτοικοι, φορείς και κυρίως Δημοτική Αρχή, εξακολουθούν να θεωρούν προτεραιότητα τους την «προστασία» του δημόσιου χαρακτήρα του ΟΛΠ, ο οποίος σύμφωνα με όλες τις εκτιμήσεις θεωρείται ήδη ιδιωτικοποιημένος, και προτάσσουν αγωνιστικά την ιδεοληπτική άποψη «όλα ή τίποτα»
Χάνουμε οριστικά την περιοχή της Ανάπλασης με κυβέρνηση της Αριστεράς; Με Περιφέρεια στα χέρια της Αριστεράς; Με Δήμο στα χέρια της Αριστεράς;
Πολύ πιθανόν αν κάτοικοι, φορείς και κυρίως Δημοτική Αρχή, εξακολουθούν να θεωρούν προτεραιότητα τους την «προστασία» του δημόσιου χαρακτήρα του ΟΛΠ, ο οποίος σύμφωνα με όλες τις εκτιμήσεις θεωρείται ήδη ιδιωτικοποιημένος, και προτάσσουν αγωνιστικά την ιδεοληπτική άποψη «όλα ή τίποτα»
Ας το εξηγήσουμε με μια σύντομη αναδρομή.
Το όνειρο των κατοίκων της ευρύτερης περιοχής για τα 600 περίπου στρέμματα της πρώην βιομηχανικής περιοχής Δραπετσώνας-Κερατσινίου, ήταν η αξιοποίηση τους με τρόπο που να επιτρέπει την πρόσβαση των κατοίκων στην θάλασσα και την δημιουργία ενός μεγάλου πάρκου τουλάχιστον 300 στρεμμάτων.
Το όνειρο άρχισε να γίνεται εφιάλτης από τον Ιούλιο του 14, όταν με τον νέο Ρυθμιστικό Νόμο η περιοχή επανακαθορίστηκε ως «λιμενοβιομηχανική» και οι επιχειρήσεις Μελισσανίδη άρχισαν να κατασκευάζουν διυλιστήριο απόβλητων πλοίων.
Στον εφιάλτη αυτόν, ο τότε υπουργός Παναγιώτης Λαφαζάνης μας έδωσε αρκετά καταπραϋντικά χαπάκια σε μορφή «θα τροποποιήσουμε τον Νόμο», τέλειωσαν τα χαπάκια, τέλειωσε και η τροποποίηση.
Στον εφιάλτη αυτόν, ο τότε υπουργός Παναγιώτης Λαφαζάνης μας έδωσε αρκετά καταπραϋντικά χαπάκια σε μορφή «θα τροποποιήσουμε τον Νόμο», τέλειωσαν τα χαπάκια, τέλειωσε και η τροποποίηση.
Η ιδιωτικοποίηση του ΟΛΠ σημαίνει ότι ο ιδιώτης ιδιοκτήτης παραλαμβάνει και την «λιμενική ζώνη» μήκους 2,5 περίπου χιλιομέτρων και βάθους 50 μέτρων που περιμετρικά καλύπτει όλη την ακτή της Δραπετσώνας. Ο ΟΛΠ δεν είχε χρησιμοποιήσει ποτέ για λογαριασμό του αυτή την ζώνη, γιατί εκεί υπήρχαν τα εργοστάσια. Των λιπασμάτων, των τσιμέντων, των πετρελοειδών. Είχε σχέδια όμως μετά το κλείσιμο των εργοστασίων μέχρι και πρόσφατα, τα οποία δεν πρόλαβαν να υλοποιηθούν. Τώρα μπορεί να υλοποιηθούν από τον όποιο ιδιώτη.
Εδώ να σημειώσουμε, ότι η υπόθεση της Ανάπλασης πάντα αποτελούσε μήλο της έριδος μεταξύ Δήμου και ΟΛΠ. Ο δημόσιος χαρακτήρας του ΟΛΠ δεν τον εμπόδιζε (μάλλον τον διευκόλυνε) να συγκρούεται με τα συμφέροντα των κατοίκων, όπως εκφράζονταν από τις δημοτικές αρχές, ενώ οικονομικά, μόνο μέσω δικαστικών αποφάσεων η τοπική αυτοδιοίκηση κατόρθωνε να εισπράξει διάφορα ποσά από τον Οργανισμό. Ο ΟΛΠ ήταν πάντα ο αναγκαστικός κακός γείτονας. Ακόμη και ο ενδιαφέρων προγραμματισμός της «Πολιτιστικής Ακτής» περιλάμβανε αμφισβητούμενα εδάφη του δήμου μας, χωρίς καμιά διάθεση συνεργασίας και κοινών λύσεων. Εκ των υστέρων έγιναν μερικές συναντήσεις και μικροαλλαγές.
Μ αυτό τον τρόπο η περιοχή της ανάπλασης διαχωρίζεται σε δυο μέρη. Την λιμενική ζώνη και την «ενδοχώρα». Η ενδοχώρα εξακολουθεί να ανήκει σε ιδιώτες, με κύριο ιδιοκτήτη την Εθνική Τράπεζα –περίπου 280 στρέμματα- πρόθεση της οποίας είναι(;) η πώληση της περιοχής μια που δεν έχει επενδυτικές προθέσεις όπως οι άλλοι ιδιοκτήτες (Λαφαρζ-τσιμέντα, Μελισσανίδης, Δήμος κλπ).
Συνοπτικά έχουμε λοιπόν. ΟΛΠ σε όλη την ακτογραμμή, ιδιοκτήτες με επενδυτικές προθέσεις, Εθνική Τράπεζα, Δήμος.
Ένα λογικό σχέδιο θα προέβλεπε της εξασφάλιση για λογαριασμό του Δήμου της ενδοχώρας που ανήκει στην Ε.Τ. τουλάχιστον. Με αγορά. Οι τιμές έχουν κατρακυλήσει, υπάρχει καταγραμμένη η τιμή με την οποία ο Μελισσανίδης αγόρασε από την Mobil-BP τις εγκαταστάσεις, το κόστος θα είναι ένα ποσόν που θα μπορέσει να εξασφαλίσει ο Δήμος σε συνεργασία με την Περιφέρεια. Με μια τέτοια κίνηση ο Δήμος επιβάλλει τα δικά του σχέδια στην ενδοχώρα. Υπάρχει το πρόβλημα του ΟΛΠ. Εδώ θα μπορούσε να ασκηθεί πίεση, ώστε από τα 2,5 χιλιόμετρα ακτογραμμής κάποια να εξαιρεθούν και να αποδοθούν στην κοινωνία ώστε να εξασφαλιστεί η πρόσβαση στη θάλασσα, ακόμη και με κάποια μορφή συνεργασίας του ΟΛΠ με τον Δήμο.
Φοβάμαι όμως ότι η τύφλωση που επικρατεί, δημιουργεί ρεύμα λαϊκισμού ισχυρότερο της λογικής. Και η αρχή «όλα ή τίποτα» θα στερήσει οριστικά από τους κατοίκους της πόλης μας την ελπίδα για διέξοδο στο θαλάσσιο μέτωπο της πόλης. Όσο κι αν η ευθύνη γι αυτή την εξέλιξη έχει ονοματεπώνυμο, δεν παύει να είναι θλιβερή για την Πόλη.
Δυο μόνον λόγια για την ιδιωτικοποίηση του ΟΛΠ.
Ανάμεσα στις τρεις επιλογές, δημόσιος χαρακτήρας, παραχώρηση χρήσεων, πώληση πλειοψηφικού πακέτου μετοχών, επιλέχτηκε η Τρίτη ως αποτέλεσμα των δεσμεύσεων της κυβέρνησης προς του Κινέζους. Λογική λύση που επικρατεί στις περισσότερες Ευρωπαϊκές χώρες θα ήταν η δεύτερη. Με αυτή την έννοια, βλέπω αρνητικά την πώληση.
Ο δημόσιος χαρακτήρας απαξιώθηκε οικονομικά και κοινωνικά, όχι με ευθύνη των πολιτών, αλλά με ευθύνη των πολιτικών επιλογών σε διοικήσεις και του μαξιμαλισμού των εκπροσώπων των εργαζομένων. Ο «κράτος εν κράτει» ΟΛΠ πέρα από τα οικονομικά αποτελέσματα του, αποτέλεσε έναν πραγματικό αποικιοκράτη στα εδάφη της πόλης μας. Ελπίζω οι αλλαγές που έχουν δρομολογηθεί, πέραν των άλλων να καταργούν πολλές από τις υπερεξουσίες του που αποτελούσαν σταθερά σημεία σύγκρουσης με την πόλη.
Ανάμεσα στις τρεις επιλογές, δημόσιος χαρακτήρας, παραχώρηση χρήσεων, πώληση πλειοψηφικού πακέτου μετοχών, επιλέχτηκε η Τρίτη ως αποτέλεσμα των δεσμεύσεων της κυβέρνησης προς του Κινέζους. Λογική λύση που επικρατεί στις περισσότερες Ευρωπαϊκές χώρες θα ήταν η δεύτερη. Με αυτή την έννοια, βλέπω αρνητικά την πώληση.
Ο δημόσιος χαρακτήρας απαξιώθηκε οικονομικά και κοινωνικά, όχι με ευθύνη των πολιτών, αλλά με ευθύνη των πολιτικών επιλογών σε διοικήσεις και του μαξιμαλισμού των εκπροσώπων των εργαζομένων. Ο «κράτος εν κράτει» ΟΛΠ πέρα από τα οικονομικά αποτελέσματα του, αποτέλεσε έναν πραγματικό αποικιοκράτη στα εδάφη της πόλης μας. Ελπίζω οι αλλαγές που έχουν δρομολογηθεί, πέραν των άλλων να καταργούν πολλές από τις υπερεξουσίες του που αποτελούσαν σταθερά σημεία σύγκρουσης με την πόλη.