Μέσα σε λιγότερους από δύο μήνες, συντελούνται δύο δολοφονίες με επίκεντρο τη Χρυσή Αυγή. Μέσα σε 48 ημέρες, η νεοναζιστική οργάνωση εμπλέκεται με τον έναν ή τον άλλον τρόπο, σε δύο αιματηρά περιστατικά. Αν έστω αποδεχθούμε την ύπαρξη μιας αναλογίας στα δύο συμβάντα, τότε καταλαβαίνουμε ότι οι Χρυσαυγίτες δεν μπορούν σε καμία περίπτωση να εγγυηθούν ασφάλεια, έστω και για τους "δικούς τους". Πολύ σύντομα, οι ίδιοι ήταν και οι θύτες και τα θύματα, έχοντας απολέσει κάθε ίχνος πυγμής και δύναμης. Η εικόνα του άτρωτου τιμωρού του συστήματος που με τόσο κόπο και επικουρία από τα καθεστωτικά ΜΜΕ έχτιζαν τόσους μήνες, ξαφνικά θρυμματίζεται βιαίως.

Συνεχίζοντας στη γραμμή της "πραγματικής" αναλογίας: Ποια είναι τα θύματα;
Ο Παύλος Φύσσας, ένας 34χρονος αντιφασίστας καλλιτέχνης, ένας ράπερ. Οι δολοφόνοι και οι ηθικοί αυτουργοί του εγκλήματος τον κατηγορούν για τις ιδέες του, η σκέψη "ποινικοποιείται" και μιας και οι ιδέες είναι αλεξίσφαιρες, αλλά η σάρκα όχι, έθεσαν τέλος στη ζωή του σε έναν δρόμο, στην Αμφιάλη. Ήταν ο Παύλος Φύσσας κομμάτι του σάπιου συστήματος, το οποίο οι χρυσαυγίτες διαρρηγνύουν τα ιμάτιά τους ότι θέλουν να καταστρέψουν; Όχι. Ήταν ένας υπερασπιστής της ελευθερίας, αντιφασίστας, που δεν ήταν "μαζί" τους, ήταν "απέναντί" τους. Με τη μουσική του. Με την τέχνη.

Μόλις 48 ημέρες μετά, δύο ακόμη θύματα, αυτή τη φορά, από το φαντασιακό "στρατόπεδο" της νεοναζιστικής οργάνωσης. Ο Γιώργος Φουντούλης και ο Μανώλης Καπελώνης. Εδώ τα πράγματα γίνονται πιο σύνθετα και οι θεωρίες συνωμοσίας, τα σενάρια και τα επιχειρήματα που τα πλαισιώνουν οργιάζουν: Η Αντιτρομοκρατική Υπηρεσία αναλαμβάνει δράση από την πρώτη κιόλας στιγμή. Οι κάλυκες δείχνουν σε 9άρι όπλο.
Η Σέχτα χρησιμοποιεί τέτοια πιστόλια, αυτοί τους σκότωσαν. Όχι, είναι προβοκάτσια, η Χρυσή Αυγή ήταν το δάκτυλο πίσω από την σκανδάλη, το έκαναν για να παρουσιάσουν εαυτούς ως θύματα και ήρωες. Όχι, ήταν η κυβέρνηση πίσω από τη διπλή δολοφονία, για να κάνει προβοκάτσια στη βάση της θεωρίας των δύο άκρων. Όχι, ήταν ξεκαθάρισμα λογαριασμών, από τις υπόκοσμες δραστηριότητες της ΧΑ. Όχι, ήταν μεταξύ τους ξεκαθάρισμα, έχουν ισχυρές εσωτερικές διαφωνίες. Εικασίες υπάρχουν πολλές και ίσως όλες έχουν βάση. Κάτι όμως είναι σαφές: Ούτε ο Φουντούλης, ούτε και ο Καπελώνης αποτελούσαν μέρος του βαρέως πυροβολικού της ΧΑ. Οι περισσότεροι στο Νέο Ηράκλειο, δεν είχαν καν ιδέα ότι κινούνταν στο νεοναζιστικό χώρο.

Η αναλογία εδώ είναι μία: Η πραγματικότητα του νεοναζισμού και των εκφραστών της, της Χρυσής Αυγής, είναι η επανάληψη του ίδιου έργου: Πρόταγμα ο εμφύλιος. Και ποιοι την πληρώνουν; Σίγουρα όχι οι "μεγάλοι", αυτοί που "κινούν τα νήματα", το "σύστημα".

Στην πραγματικότητα, όμως, η σύγκριση μεταξύ των δύο αιματηρών συμβάντων, δεν αποτελεί παρά μια ψευδή αναλογία. Διότι, περί ψευδούς αναλογίας πρόκειται, όταν προσπαθούμε να ταυτίσουμε δύο πράγματα που στην πραγματικότητα δεν είναι καθόλου τα ίδια. Στην περίπτωση του Παύλου Φύσσα, μία οργάνωση που έχει ως πρόταγμα τη βία, την καταστολή, την ανελευθερία, που γαλουχεί τα μέλη και τους υποστηρικτές της στο μίσος, απεκδύει τη "ζωή" από την αξία της και προτάσσει την αυτενέργεια στη λογική της ωμής βίας και της τρομοκρατίας, γίνεται είτε ο ενορχηστρωτής είτε ο ηθικός αυτουργός εγκληματικών πράξεων κατά της ζωής. Αυτό αποτελεί την τακτική της, προκειμένου να υλοποιήσει τον στρατηγικό της στόχο. Βία, τρόμος και θερισμός κεφαλών με αντίθετες απόψεις.
Συμψηφισμός ούτως ή άλλως δεν μπορεί να υπάρξει, το αίμα προστίθεται στο αίμα, δεν το σβήνει. Πρέπει όμως να είναι σαφές  ότι ένα "κόμμα δολοφόνος" δεν δικαιώνεται όταν έχει θύματα. πηγή