Πόσο διαφέρει το περυσινό από το φετινό καλοκαίρι. Πέρυσι τέτοιο καιρό είχαν κορυφωθεί οι πολυήμερες και ποικιλόμορφες εμφανίσεις των αγανακτισμένων, στο Σύνταγμα και αλλού.
Τον τόνο του δημοσίου διαλόγου τον υπαγόρευαν οι γιαουρτοπόλεμοι, τα κινήματα “δεν πληρώνω”, οι μούντζες και “να καεί το μπουρδέλο”. Ο λαός φαινόταν να διακατέχεται από αυτό που λέμε δημόσιο αίσθημα το οποίο συντόνιζε την οργή του και τις εκδηλώσεις της.
Τι άλλαξε φέτος; Βελτιώθηκε κανένας δείκτης; Το αντίθετο, οι περισσότεροι επιδεινώθηκαν κι άλλο, κυρίως αυτοί που οι πολίτες νιώθουν στην καθημερινότητά τους. Προστέθηκε άλλη μιά χρονιά βαρίδι στις πλάτες μας, ένα νέο πακέτο αδιέξοδα για τον καθένα. Τότε γιατί αυτή η βουβαμάρα γύρω μας, γιατί τα περιστατικά συλλογικής έκφρασης είναι αραιότερα ακόμα και από την προ του μνημονίου περίοδο;
Μεσολάβησαν οι εκλογές, είναι η εύλογη απάντηση. Ο λαός εκτονώθηκε, ψήφισε με θυμό στις πρώτες, πιό διεξοδικά στις δεύτερες, πάντως τιμώρησε όσους θεωρούσε υπεύθυνους.
Αυτό είναι η μισή αλήθεια. Η άλλη μισή είναι ότι καταλάβαμε τον διπλανό μας. Το ‘χουν αυτό οι εκλογές, δεν μετράμε μόνο τη δύναμη των κομμάτων, μετριόμαστε και μεταξύ μας. Οσο πιο πολύ τις αφήνουμε πίσω μας τόσο ομογενοποιούμαστε, τόσο νομίζουμε ότι μοιάζουμε μεταξύ μας, τόσο περισσότερο εδραιώνεται η αυταπάτη της συλλογικότητας.
Αυτό είναι η μισή αλήθεια. Η άλλη μισή είναι ότι καταλάβαμε τον διπλανό μας. Το ‘χουν αυτό οι εκλογές, δεν μετράμε μόνο τη δύναμη των κομμάτων, μετριόμαστε και μεταξύ μας. Οσο πιο πολύ τις αφήνουμε πίσω μας τόσο ομογενοποιούμαστε, τόσο νομίζουμε ότι μοιάζουμε μεταξύ μας, τόσο περισσότερο εδραιώνεται η αυταπάτη της συλλογικότητας.
Μετά φτάνουν οι εκλογές και διαπιστώνουμε ότι δίπλα μας είχαμε άμυαλους εθνικιστές, τυφλωμένους αρνητές της πραγματικότητας, εμμονικούς των ΑΟΖ, στυγνούς κυνηγούς μεταναστών, οπαδούς της βίας, αμιγείς φασίστες, αυτιστικούς φίλους του λαού, ή απολίτικους γιάπηδες, σκληρούς νεοφιλελεύθερους, στενόψυχους αριθμολάγνους. Σαν φασματοσκοπική ανάλυση της κοινωνίας μας είναι οι εκλογές που μας δείχνει πόσο λιγότεροι βρίσκονται στην απόχρωσή μας και πόσο μεγαλύτερη από όσο νομίζαμε είναι η πολιτική μοναξιά μας.
Μην ανησυχείτε, όσο θα μακραίνει ο χρόνος από τις τελευταίες εκλογές τόσο θα αμβλύνονται οι γωνίες μας, τόσο θα χάνονται οι ενδιάμεσοι τόνοι, τόσο θα ξεθωριάζει η κοινωνική αυτογνωσία μας, τόσο θα πιστεύουμε ότι είμαστε πολλοί αυτοί που πιστεύουν το ίδιο πράγμα.΄Ισως τελικά αυτήν την ουτοπία να την έχουμε πραγματικά ανάγκη. Ανδρέας Πετρουλάκης, protagon.gr